We hadden afgelopen weekend een dochter op bezoek. Heerlijk, het was een gezellige boel. Ze volgen elkaar ook mooi op. Felix is bijna twee, Juliette heeft in september haar derde verjaardag gevierd en Basiel wordt eind juni vijf. De mensen die ons zijn tegengekomen afgelopen weekend, moeten vast en zeker gedacht hebben dat wij ook goed doorgedaan hebben. Enfin, dat zou ik stiekem glimlachend toch denken. Samen met een ‘ochere’ voor het triple slaaptekort (maar dat ligt aan mij, er zijn ook echt wel kleine kinderen die slapen. Het bestaat, onze oudste is het levende bewijs)
Het komt er op neer dat ze elkaar zo wel een beetje aan het imponeren waren. Kinderen zijn niet vies van een beetje competitie. “Ik ben al groter dan jij, maar ik kan beter tekenen, ik vind Rox ook heel leuk, maar ik heb ook heel flink mijn spruitje opgegeten hoor. Met de nadruk op het enkelvoud, want iedereen heeft maar één spruitje gegeten. Of zelfs maar een half, al waren ze daarover wel trots voor tien man.
Als de ene honger had, moest de andere ook eten. Als de ene pipi moest doen, stond de andere gegarandeerd ook plots met de billen dichtgeknepen. Ondertussen ging het ‘spelletje’ verder van elkaar behagen en imponeren.
Op een bepaald momenten waren Basiel en Juliette druk in gesprek in de badkamer. De deur stond gewoon open, zoals meestal bij ons. Wij waren dus allemaal getuige. Ondertussen zat Basiel op de pot, uitgelaten en vrolijk.
Plots roept ie luidkeels. “Daaaa-aaaar gaat ie!”
_Het ging over de “worst”_
(Misschien nog een beetje werken aan je verleidingstrucs, jongen)
(Alhoewel, je pa heeft me ook ingepakt met mopjes.)