Eigenlijk weet ik het al lang van mezelf, maar ik doe hier toch nog even de bekentenis: Ik kan helemaal niet goed omgaan met onzekerheid. Het maakt me bang en zelfs ongelukkig. Want de angst die met de onzekerheid komt, kan mij zo opslorpen dat ik perspectief verlies.

Ik kijk vol bewondering naar mensen die grote stappen durven te zetten in hun leven. Die zomaar de deur van hun job achter zich dicht trekken om zich in een nieuw avontuur te storten. Die alleen een rugzak meenemen en de wereld intrekken. Die wegstappen uit situaties waar ze zich niet goed bij voelen, ook al heeft dat misschien grote gevolgen. Ik supporter vol overgave langs de zijlijn. Maar ik ben…anders.

Voor Tom heb ik bijvoorbeeld twee keer een lange relatie gehad, die allebei gedoemd waren om te mislukken. Maar ik had die nooit zelf durven af te breken (je leest het goed, ik ben altijd gedumpt). Simpelweg omdat de angst om alleen achter te blijven, mij veel onoverkomelijker leek dan omgaan met de dingen die scheef zaten. Ik heb die twee mannen heel graag gezien en ik weet zij mij ook, want hun grootste cadeau aan mij was om die beslissing in mijn plaats te nemen. En dat was al zeker één keer uit pure liefde voor mij. Waarvoor dank.

En nu is het natuurlijk gemakkelijk praten, want ik ben Tom tegengekomen en hij maakt me gelukkiger dan ik ooit had kunnen dromen. Maar ik wist dat wel niet zeker. Ik wist niet zeker dat ik iemand zou tegenkomen waarbij ik mezelf kon zijn, die ook kinderen met mij wilde, die ik even graag zou zien als ik hem. Dat grote gat van onzekerheid in het grootste vraagteken van het leven: ik kon daar niet mee omgaan. Als ik het allemaal op voorhand had geweten, had ik misschien wat harder genoten van mijn vrijgezellenbestaan. Maar dat lukte toen niet, omdat ik ervan overtuigd was dat het nooit in orde ging komen. Wat mij helemaal naar beneden haalde.

Ook op andere gebieden durf ik niet te springen. Ik ben bijvoorbeeld zo verknocht aan mijn job, dat ik ook daar veel incasseer. Het is ondertussen geen geheim meer dat hier een paar heel moeilijke maanden gepasseerd zijn. Er zijn dingen gebeurd waar ik nog steeds geen echte verklaring voor heb en die harde krassen op mijn ziel hebben gezet. Dingen die misschien ook niet ongewoon zijn in medialand, maar voor mijn kleine hartje wel te moeilijk. Het kan maar pijn doen als je iets met passie en enthousiasme doet zeker?

Ondertussen zijn er dingen veranderd en liggen er weer veel wegen open. Dat is geweldig spannend. Dat geeft energie, dat bruist, dat doet dromen. Want mogelijkheden zijn fantastisch toch? Ja, absoluut. En ik probeer vol vertrouwen naar de toekomst te kijken. Maar tegelijkertijd betekent dat stuk ‘mogelijkheden’ ook een resem onzekerheid. En hupla, daar is mijn benauwdheid weer. Ik ben een echte angsthaas, met een ongelooflijk trouw hart.

En toch. Misschien ben ik wel niet helemaal anders? Op mijn achttiende verjaardag ben ik zonder verpinken uit een vliegtuig gesprongen. Amper drie weken na mijn eerste ontmoeting met Tom had ik mijn appartement opgezegd. Twee maanden later hadden we een compromis getekend en nog eens een dik halfjaar later zaten we met een (bewust) positieve zwangerschapstest. Ik durf dus wel te springen, als mijn buikgevoel me die weg wijst. En als ik voel dat er geen onzekerheid aan vast hangt, want hij en ik dat voelt zo zeker als mogelijk is. Ik ben natuurlijk niet naïef. Maar vandaag zien we elkaar heel graag, en morgen ook. Over overmorgen na overmorgen na overmorgen kan ik uiteraard niet spreken, maar ik weet wel zeker dat we ons best zullen doen.

Soms wou ik dat die onzekerheid me niet zoveel parten zou spelen. Dan zou ik vijf minuten willen dat ik grote risico’s durfde te nemen en zonder omkijken bepaalde nieuwe wegen insloeg, maar tegelijkertijd hoeft dat niet. Het is vooral de rest van de wereld die vindt dat je dingen moet doen en zijn en worden. Maar echt succes ligt volgens mij gewoon in gelukkig zijn.

Ik ben ongelooflijk gelukkig. Met mijn gezin. Met mijn omgeving. En als de onzekerheid eventjes de andere kant opkijkt, met al de rest ook. Het is ok dat ik onzeker ben. Het is niet ok dat onzekerheid mij zo bang maakt, dat staat als groot werkpuntje op de therapie-agenda. Het is al helemaal ongehoord dat het me zo naar beneden haalt. Daar wil ik echt heel graag vanaf, liever gisteren dan vandaag.

Vincent Van Gogh zei ooit “For my part I know nothing with any certainty, but the sight of the stars makes me dream.”

Daar zijn vast prachtige dingen van gekomen. Ik hou ook van de sterren. En ik droom op de hoogste versnelling.

Maar ik ben ook. Een beetje. Anders.