Warning: Deze post gaat over bevallen. Ge moet achteraf niet komen klagen, ik heb u gewaarschuwd.
Afgaande op het aantal bevallingsprogramma’s dat ik al gezien heb, zou ik mezelf kunnen verwarren met een volleerde vroedvrouw. Niet natuurlijk, maar het is wel het enige beroep dat ik zou willen uitoefenen als mijn huidige droomjob het zou begeven. Kindjes op de wereld helpen en vrouwen bijstaan in de mottigste/pijnlijkste uren van hun leven.
Het heeft me altijd geïnteresseerd, ik denk dat ik op mijn 14de al in weken telde en mijn ogen fronste als mensen me vertelden hoeveel maanden ze zwanger waren. Je bent namelijk niet zwanger in maanden, daar weet je niets mee. Ik moet weten hoeveel weken, merci. Mensen horen nu van mij graag een antwoord in maanden, maar ik kan dat met de beste wil van de wereld niet geven. Vier zal ongeveer het antwoord wel zijn nu, maar correcter en veel duidelijker: dik 17 weken.
Dringend tijd om aan de bevalling te denken. Vorige keer heb ik namelijk iets te lang gewacht met een rondleiding op de verlosafdeling te bestellen, waardoor er alleen NA mijn bevalling nog plaats was. Vrij absurd. Deze keer ligt het al vast, op maandag 8 december krijg ik een rondleiding in het verloskwartier. Hoera!
Beha aan baxter. Want als ge die daarna wilt uitdoen, zijt ge eraan voor de moeite.
Dat is toch niet meer nodig, hoor ik u denken. Je hebt het toch al eens gedaan? Klopt, maar ondertussen is het daar helemaal vernieuwd. Zo lees ik op de website “Indien u natuurlijk wenst te bevallen, is er de huiselijke verloskamer met bevallingsbad en een verloseiland”. That’s what I want. En oh boy, ga ik daar vragen stellen.
Veel van die bevallingsprogramma’s spelen zich af in Engeland, waar er alleen bij problemen gynaecologen aan te pas komen. Maar meestal dus niet. Waar de vroedvrouw ook wel de hele tijd bij je blijft, lijkt me heerlijk. Waar veel minder epidurales worden gezet, maar vrouwen zich erdoor puffen in bad of via het befaamde ‘gas and air’ (=lachgas). Dat laatste is een slang waar ze zitten aan te lurken, geen idee wat het doet, maar het ziet er wel vrij belachelijk uit.
Enfin, ge weet ondertussen al dat ik niemand wil veroordelen maar dat mensen hier vaak alleen maar lezen wat ze willen. Wat ik nu ga zeggen gaat dus misschien verkeerd overkomen, maar bedoel ik louter en alleen voor mezelf: ik ben tegen epidurale. Ik heb daar vorige keer gewoon geen tijd voor gehad, dus niet echt recht van spreken (Ik kan me voorstellen dat je na 20 uur arbeid anders piept). Maar ik heb er ondertussen wel al zoveel over gelezen dat ik er alleen maar meer van overtuigd ben. De pijn heeft een belangrijke functie (los daarvan vind ik dat de hogere krachten die pijn daarom niet zo verschrikkelijk moesten maken, maar dat is een andere zaak). In die befaamde bevallingsprogramma’s gaat het met epidurale ook vaak ‘fout’. Arbeid valt stil of er komt een verlostang aan te pas, om maar iets te zeggen. Voor mezelf wil ik het in ieder geval proberen om het zo natuurlijk mogelijk te doen. Dat was de vorige keer ook het plan, maar na meer dan 24 uur met gebroken water leiden ze u blijkbaar in. Punt. Misschien dat ik daar nu meer vragen over zou stellen, maar toen dus niet. (Geen verdoving dus, maar inleiden is ook niet bepaald natuurlijk te noemen)
Net zoals het moment waarop ik in de beugels werd geduwd (tevens het moment waarop ik geen idee had waar mijn knieën stonden), dat wil ik niet meer. Op voorhand had ik altijd gezegd dat ik graag hurkend of zo wilde bevallen, maar toen puntje bij paaltje kwam was dat blijkbaar geen optie. En had ik te weinig energie om van mijn oren te maken. Maar uiteindelijk had op voorhand ook niemand aan mij gevraagd wat ik eigenlijk precies wilde van die bevalling. Of hoe dat zou verlopen.
Dat gaat nu dus wel anders zijn: ik wil zo natuurlijk mogelijk bevallen (zeg ik nu, na 1 bevalling zonder verdoving, we zien dus wel), in een zo natuurlijk mogelijke houding (beuh beugels) en mogelijks in een bad.
Dat laatste wil ik eigenlijk alleen maar omdat het in al mijn bevallingsprogramma’s zoveel makkelijker lijkt te gaan in een bad. Die vrouwen zijn zo sereen en kalm. Ze duwen dat kind eruit alsof het niet moeilijker is dan 20 keer pompen. En niemand kan u in een bad verplichten om in de onnatuurlijke beugelhouding te gaan liggen, die vooral gemakkelijk is voor de gynaecoloog.
Maar de grote vraag waar ik serieus mee worstel en wat me enorm afschrikt: Hoe gaat dat dan daarna in een bad? Dan zit je toch in je eigen ‘vuil’?
17 weken. Of zoals ik er de vorige keer uitzag op 23 weken
Mja, ik wou ook wel in een bad zitten, leek me relax. Maar de eerste keer werd er eentje met complicaties (en epidurale) en geen enkele verloskamer vrij tot net voor de bevalling. Bij de tweede ben ik een half uur op de verloskamer geweest, er was zelfs niet eens tijd om een bad te laten vollopen.
Dus ga absoluut voor wat je wil, maar hou er rekening mee dat het helemaal anders kan aflopen en dat je op het moment zelf misschien ook wel andere dingen wil.
Nooit overwogen om je te laten begeleiden door een zelfstandig vroedvrouw? Ik kan het alleen maar aanraden! Zij was de hele tijd bij mij, eerst thuis en daarna in het ziekenhuis. Ze wist perfect wat ik wou (verticaal bevallen) en heeft daar dan ook voor gezorgd, want zelf zou ik ook de energie niet meer gehad hebben om te protesteren. Ik had eigenlijk wel een blind vertrouwen in haar en nu ik opnieuw zwanger ben, twijfel ik geen momenten om het weer op dezelfde manier te doen. Er zijn in Gent verschillende vroedvrouwenpraktijken… De ene gynaecoloog schijnt er wel meer voor open te staan dan de andere.
En anders op voorhand ook eens met je gyneacoloog bespreken?
Ik ben ook met een vroedvrouw bevallen, in een geboortehuis zelf ipv in het ziekenhuis en ik vond dat de maxx. Eerste keer helaas niet gelukt in bad, tweede keer wel. Eens dat kind er uit is, gaat ge vrij snel uit dat bed dus met dat vuil valt dat wel mee zulle 😉
Ik mag alleen in het ziekenhuis bevallen, vanwege een complicatie de vorige keer. En mijn lief zou dat niet overleven, dat je niet in een ziekenhuis bent (voor als er iets zou misgaan). Maar het ging allemaal zo snel de vorige keer, ik ga nu echt meer van mijn oren maken :).
Informeer u goed over dat bad, want in St Augustinus moogt ge daar wel in (als er geen infectiegevaar is en geen enkele andere minieme mogelijkheid tot complicatie), maar dat is alleen om de weeën op te vangen. Voor het bevallen zelf moet je uit dat bad klimmen – I kid you not – en dus toch nog buiten het bad gaan bevallen.
Niet dat het bij mij van toepassing was, want geplande keizersnede, maar anders had ik dus ook wel in bad willen bevallen en dan had ik dat toch wel een domper gevonden!
Ja in uw eigen vuil, maar ik denk dat ik daar lang heb ingezeten eens de klus geklaard was. Ik heb het geluk het gehad om het 2 keer te doen en kan het iedereen aanraden. Maar ja ge zit in uw eigen vuil, toen het minste van mijn zorgen
Een vriendin van mij is drie weken geleden in bad bevallen, en zij vond dat zeer goed meevallen met dat vuil (er zit t schijnt vanonder een stoppeke waarmee ze regelmatig wat vuil/water aflaten). Ze vond haar vorige ‘gewoon in een bed’ bevalling veel smeriger!
Ik denk inderdaad dat dat het minste van uw zorgen is. En dat is rap afgespoeld onder de douche hé.
Veel succes met het zo natuurlijk mogelijk bevallen! Ik hoop het hier een volgende keer ook zo te kunnen doen. Deze keer was het iets minder natuurlijk met mijn sterrenkijkertje dat maar niet wilde indalen. Maar ik was al blij dat het toch geen keizersnede is geworden!
In UZ mag je denk ik niet in bad bevallen, wel om de weeën op te vangen; IK heb dat geprobeerd, maar vond da tniet comfortabel. Bij Gitte wou ik ook op een krukje bevallen, maar dat mocht toch niet van gynaecoloog. Heb er dan ook maar niet over gediscussieerd. Achteraf gezien wel niet slecht dat ik met beugels ben bevallen, want Gittes bevalling niet zo goed verlopen (ze was sterrenkijker – hadden haar goed gedraaid – maar toen haar hoofdje eruit was, heeft ze zich met haar lichaampje teruggedraaid); Dan was het wel zweten voor gynaecoloog. Twee keer alarm. Kinderarts gekomen, maar gelukkig was Gitte er al toen zij arriveerde; zij heeft wel onmiddellijk check-up gedaan van Gitte (vooral sleutelbeenbreuk kan voorvallen). Zo’n kruk is natuurlijk oncomfortabel voor hen (zeker als er iets misgaat).
Ik heb bij tweede niet meer gezegd; bevalling ook véél vlotter verlopen, dus geen last gehad van beugels
ps: ik ben ook tegen epidurale – mijn kinesiste zegt dat je lichaam je nooit meer pijn geeft dan je zelf aankan; en je moet je wee ook indelen. Alleen de piek doet echt pijn. Eenmaal daar voorbij neemt pijn weer af. Enfin,allze begrip voo rmensen die het wel nemen. Ik wou het niet en heb het twee keer zonder gedaan.
‘t zal in het uz een beetje afhangen van gyn tot gyn en ook van welke vroedvrouw je hebt. Bij de eerste in bad geprobeerd, maar ik vond mijn draai toen niet. Bij de tweede heel de tijd op een bal de weeën opgevangen. De vroedvrouwen waren al onderling aan het overleggen om er de kruk bij te halen, maar ik wou toch in bad. Ze moesten dan controleren hoe ver het zat, dus even op het bed en tja toen bleek ik al volledige ontsluiting te hebben en was het van “begin maar te persen”. Dus als ik iets vroeger had gereageerd had ik mogen kiezen tussen bad en kruk. Je moet daar echt wel een beetje chance hebben met wie er op dat moment van wacht is.
Grappig, ik ben – nochtans helemaal niet van plan zijnde snel weer zwanger te zijn – de laatste weken ook in de ban van The Midwives & co. De laatste dagen dacht ik zelfs ook na over de extreme carrièreswitch naar vroedvrouw, lijkt me echt speciaal!
Dat heeft me ook doen nadenken over bevallen en het evenwicht tussen natuurlijkheid en de geforceerde medische malmolen waar je in wordt geduwd na aankomst in het ziekenhuis. Zoals die UK-ladies daar rustig liggen te dobberen in hun opblaasbadje en opeens “Oh, there is the baby” zonder dat iemand het goed en wel had gemerkt. Dat is wel wat anders dan ik die daar lag, denkende dat ik ging sterven van de weeën, een epidurale die verkeerd zat en slechts één kant had verdoofd, dan bijverdoofd tot het-kan-niet-meer, je benen als dode pieren in die beugels krijgen, doen alsof je perst (ik voelde echt niets) en uiteindelijk trekken ze ‘t kleintje er abrupt uit met een klem. Onnatuurlijker kon niet.
Anderzijds, ik was dan ook al het smeken voor epidurale toen we nog niet door de klapdeuren van het verloskwartier waren, én ik ben blijkbaar de enige ooit die bij de rondleiding vroeg of je je badpak mocht aandoen in het bad… 🙂
Ha, ik ga het toch nog eens over Engeland hebben vermits ge er zelf over begint.
Hier inderdaad geen enkele dokter/gynaecoloog gezien tijdens twee zwangerschappen en bevallingen. Volledig begeleid door vroedvrouwen. Dat viel echt super mee maar natuurlijk enkel als je als laag risico ingedeeld bent. Eerste bevalling moest ingeleid worden (13 dagen over tijd), epidurale gekregen, duurde in totaal langer dan 30 uur, echt geen goede herinneringen aan. Tweede bevalling een droom – binnengegaan in de maternity unit met 6cm, dan het warme bad in (zaaaaalig!! doen!!!), geen pijn relief behalve de gas en air tube waar je ook naar verwijst (ook zalig! je krijgt er echt een high geluksgevoel van, ik wilde iedereen knuffelen, inclusief de vroedvrouw. Ik was wel een beetje bang voor blijvende schade aan mijn hersenen maar blijkbaar geen probleem ). Enige probleem was dat ik te relaxt werd en weeen een beetje vertraagden dus moest ik van haar uit het bad en ben ik kort daarna uit het bad op een soort zetel bevallen. De bevallingskamer was heel knus ingericht, zacht licht, zacht muziekje etc. Ik mocht dan nog een paar uur daar blijven en daarna mocht ik gewoon naar huis, dat is hier de normale gang van zaken tenzij je bv een keizersnede gehad hebt. Om 9 uur ‘s ochtends binnen en om 8 uur ‘s avonds terug thuis in mijn eigen bed met een wolk van een dochter- echt perfect. Ik wens jou ook zo een bevalling toe!
Ik vind het zo cool dat er meegelezen wordt vanuit Engeland!
Dat snel naar huis sturen is toch vooral vanuit kostenperspectief. Dat leidt tot vrouwen die soms worden ontslagen uit het ziekenhuis om 3 ‘s nachts. Een vriendin haar dochter werd na 1 dag ontslagen uit het ziekenhuis na een keizersnede! Totaal onverantwoord. Toen ze in de auto zat besefte ze dat ze een grote fout had begaan en zijn ze toch nog naar een ander ziekenhuis gegaan waar ze nog een paar dagen is verbleven. Het ging hier om een tienermoeder, het meisje durfde gewoon geen ‘nee’ te zeggen toen ze haar vroegen of ze al naar huis wilde gaan.
Je kan in België ook snel naar huis gaan als je wilt, poliklinisch bevallen, en thuis hulp krijgen. Het is belangrijk dat we hierin de keuze hebben en dat die niet wordt opgedrongen om kosten te besparen.
Idd er wordt hier enorm op de kosten gelet. Geen testen voor toxoplasmose/CMV bv (ze zeggen gewoon dat je geen rauw vlees mag eten, handen moet wassen etc maar geen bloedtesten). Slechts twee scans in totaal (op 12 weken en op 20 weken). En dezelfde dag nog naar huis (de dag daarna komt er wel een vroedvrouw naar je huis om te checken of alles ok is). Dat is natuurlijk allemaal ok als er niks misgaat, maar bv in het geval dat je hierboven beschrijft echt schrijnend.
Misschien is het hier wel wat te veel in de andere richting uitgeslagen en overdrijven we wat. Ik denk dat op zich vroedvrouwen meer dan bekwaam genoeg zijn om de opvolging te doen bij normale zwangerschappen. Maar ‘t zou wel telkens dezelfde persoon moeten zijn. ‘k Vond het toch aangenaam dat ik zelf mijn gynae mocht kiezen en dat ze me de hele zwangerschap heeft opgevolgd. ‘k Had het niet fijn gevonden om bij iedere controle een ander gezicht te hebben gezien. Ik ben uiteindelijk in het UZ bevallen, niet in MM zoals voorzien, en vond het contrast van heel persoonlijke opvolging naar iedere dag iemand anders best zwaar.
Je gaat het altijd zien dat die baby net dàt doet wat je absoluut niet wil. Ik wens je toe dat al je plannen/dromen lukken, maar hou er rekening mee dat je baby het daar niet per se mee eens is. Mijn eerste bevalling was eentje om nooit meer te herhalen. Hij telde zoals de jouwe een fameuze weeënstorm door inleiding met baxter, na een nachtje waarbij de pilletjes wel weeën opwekten, maar die waren volgens de vroedvrouw niet sterk genoeg. Daarbij moest ik na elke verhoging kotsen en tussen de weeën door keihard vechten was om bij bewustzijn te blijven. Ik ben bijna een uur continu aan het wegdraaien geweest van de pijn en manlief was toen zelf te slecht om meer hulp te eisen (hij was 3 dagen ervoor zelf opgenomen op spoed met niercrisis). Ik moest stilzitten tijdens de eerste persweeën (volledig de schuld van de vroedvrouw, ze had mij niet gecontroleerd voor de naald van de epidurale erin zat en geloofde mij niet eens toen ik het zei) en uiteindelijk hebben er 2 met volle kracht op mijn buik meegeduwd om zoonlief eruit te krijgen na de knip (hello there striemen). En die epidurale werkte nog niet eens goed genoeg om het naaien niet meer te voelen, bah…
Bij mijn tweede wou ik ab-so-luut geen inleiding meer, zoiets gingen ze mij geen tweede keer lappen. Dacht ik. Want de jongste vond het zo gezellig in de buik dat ze er zelf niet uit wou komen. Ik maar stappen en bewegen en doen, zelfs na 3x laten koteren wou mamzel nog niets in gang laten schieten. Dus is het toch weer een inleiding geworden, mijn horrorscenario dat ik absoluut wou vermijden (en het was achteraf gezien nodig ook, want het vruchtwater was niet meer helder). En toch is het een droombevalling geworden, want het werd een inleiding met baxterverhogingen op mijn eigen tempo (het hielp ook wel dat manlief een platte band kreeg toen hij de oudste naar de crèche bracht en de vroedvrouwen niet wilden dat ik alleen moest bevallen), een epidurale zodra ik me weer zo misselijk voelde worden en een dochter die bij de 2e perswee al tevoorschijn gekomen was. Zalig!
Eigenlijk wil ik je gewoon waarschuwen dat je ideale bevalscenario misschien wel in het water valt. Dat als je lichaam je waarschuwt dat het je grenzen gaat opzoeken, een epidurale in mijn ogen niet meer kwaad kan dan al dat wegdraaien tussen de weeën door (want ik weet niet hoe het bij jou zat, maar al die pijn was ik niet vergeten vanaf het moment dat zoonlief op mij lag… bij de dochter moest ik mentaal toch minder lang herstellen van de bevalling) Geen idee naar welk ziekenhuis jij gaat, maar in het Sint-Lucas kunnen de meeste vrouwen wél nog voelen wanneer ze een wee hebben (ik en de meeste vriendinnen toch). In mijn geval gingen de persweeën er alleszins los doorheen, ook al hadden ze het net verhoogd (ook dit keer dachten ze dat ik nog niet aan volledige ontsluiting kon zitten).
Anyway, ik wens je een droombevalling toe -zelfs als het niet loopt zoals je verwacht had.
Oh, maar ik besef maar al te goed dat dit in het ideale scenario is. Stel u voor dat het een stuitligging is of dat er iets anders misgaat. Dat besef ik natuurlijk, dit is een post over hoe het zou moeten gaan als er geen complicaties zijn. Stiekem denk ik wel, de vorige keer is het allemaal op anderhalf uur gebeurd is, de doorgang is wel gemaakt 🙂
Ik heb nooit de ambitie gehad om natuurlijk te bevallen, maar als ik opnieuw de keuze had zou ik geen epidurale meer nemen bij mijn zoon. Bij mijn dochter werkte die goed, het was een prima bevalling (en vandaag trouwens exact 5 jaar geleden!) bij mijn zoon bracht die eigenlijk nauwelijks verlossing en heel wat andere problemen. Maar soit.
Als ik het zo lees, vraag ik me af waarom je geen thuisbevalling overweegt?
Ik heb het hierboven al eens gezegd, maar ik kom daar niet voor in aanmerking. Bij Basiel wilde de placenta niet komen en dat is een complicatie die met grote kans opnieuw kan optreden. Dan betekent het operatie of manueel schrapen (het is dat laatste geworden), want anders bloed je dood. Thuisbevallen mag alleen bij nul risico…niet dus. En ik vond in het ziekenhuis liggen wel heel leuk eigenlijk, stiekem :).
Ik heb er 2 badbevallingen op zitten en vond dat in elk geval aan te raden. Voor de nummer 3 die er tegen eind november aankomt hebben we weer het bad gepland, als de kleine er zelf geen stokje voor steekt natuurlijk. Ik kan niet vergelijken met een bevalling op een bed of zo, want dat heb ik nooit meegemaakt, maar alleen al de ruimte was in mijn materniteit helemaal anders: de bevallingskamer met het “bed” (tafel?) ziet eruit als een operatiezaal, die met het bevallingsbad ziet er eerder uit als sunparks, compleet met dolfijnenmozaïek etc. Voor mij hoeven die dolfijnen nu ook weer niet per sé, maar toch veel liever dat dan zo’n steriele operatiezaal.
Qua vuil vond ik dat heel goed meevallen: voor de baby eruit is waren ze het vuil wat aan het wegzuigen met een soort waterstofzuigertje (maar heel klein he, het is niet dat mij dat stoorde) en eens de baby eruit was, was ik zelf ook altijd rap uit het bad. Allee, als ik het me goed herinner heeft de baby in bad ook nog een tijdje op mij gelegen, en dat vond ik wel aangenaam (en lijkt me voor dat kleintje ook minder shockerend, niet dat zij het ooit gaan zeggen, maar dat is mijn aanvoelen 🙂 ). Maar dan ben je zo danig met de hummeltje bezig dat je bij wijze van in de grootste stinkbrij zou kunnen liggen en het toch nog niet merken. Ik zou dus niet te veel inzitten met dat vuil, niets wat een douche daarna niet meteen wegspoelt…
Ik ben ook geen voorstander van epidurale verdoving en wou graag onder water bevallen. De weeën heb ik opgevangen in het bubbelbad, daarna het echte werk in het bevallingsbad. Het blijft hard werken natuurlijk, en ik kan niet vergelijken met een gewone bevalling, maar voor mij was het een hele mooie ervaring. Ja, het water kleurt rood en er zal wel het een en ander in drijven, maar dat heb ik pas gezien op de foto’s. Op ‘t moment zelf let je daar niet op… Ik zou me alleszins daar niet door laten tegenhouden.
Mijn eerste gedacht toen ik de epidurale voelde werken: “diegene die zonder bevallen zijn zot! ” 😉 Zaaaaalig, zo’n epidurale, al was ze niet straf genoeg om het snijden niet te voelen bij de keizersnede. Dat was pas een eng gevoel. “Kunt ge uw benen nog bewegen?” “Ja hoor, geen enkel probleem.” De gynaecoloog is dan maar even gestopt met snijden en ze hebben me verdoving bijgegeven.
Ik was zwanger van een tweeling, dus bevallen in bad was nooit een optie geweest. Bij een normale zwangerschap zou ik het wel overwogen hebben, denk ik. ‘k Had gehoopt natuurlijk te kunnen bevallen van twee baby’s van 3kg, maar de natuur heeft anders beslist: spoedkeizersnede op amper 30 weken. Dit was een scenario waar ik totaal niet op was voorbereid.
Ik weet niet waar je gaat bevallen. In Maria Middelares hebben ze twee bevallingskamers met bevallingsbad, twee met bad om gewoon weeën op te vangen (maar ook in zo’n bad kan eventueel bevallen worden) en dan twee gewone bevallingskamers.
drie keer bevallen, bij de derde ving ik de weeën op advies van een vriendin op op een skippybal. Ziet er niet uit natuurlijk, maar je voelt wel goed waar je heen moet..
vond het een openbaring.
Ik snap echt niet wat jullie zo tegen een epidurale hebben. Ik voel mij niet minder omdat ik met bevallen ben. Als ik naar de tandarts ga, geeft die ook een verdoving als er een tand uit moet. Als de natuur toch zelf de pijn regelt en pijn niet voor niets is, veronderstel ik dat jullie bij de tandarts ook alles zonder verdoving doen.
Tja, ik begrijp ook niet waarom sommige vrouwen per se zonder verdoving willen bevallen (inderdaad: vragen ze ook geen verdoving bij een tandarts? nemen ze nooit dafalgans?) maar aan de andere kant is er ook niets op tegen om hen zonder verdoving te laten bevallen. Ik bedoel: dat moeten ze uiteindelijk zelf kiezen en als ze zich beter voelen zonder: goed voor hen.
Ik heb destijds aan mijn gynaecologe gevraagd of er rationele argumenten waren om geen epidurale te overwegen, en zij zei dat ze vond dat het een persoonlijke keuze was. Ik heb dat dus ook zo benaderd, als een persoonlijke keuze, waarbij mijn eigen pijn de doorslag gaf.
Ik voelde me daardoor ook niet minderwaardig. Maar ik denk ook niet dat Sofie het minderwaardig vindt om mét epidurale te bevallen, of dat schrijft ze toch nergens.
Zoals Veerle zegt, ik vind het absoluut niet minderwaardig om met epidurale te bevallen. Ik vind het – voor mezelf – alleen de allerlaatste opties (als alles goed verloopt).
De vergelijking met de tandarts vind ik dan weer onterecht. Bevallen is een natuurlijk proces, een gat in een tand boren kan je daar bezwaarlijk mee vergelijken. Maar ik heb dit jaar ook nog maar 2 Dafalgans genomen: toen mijn tandzenuw kapot ging (en ik een week moest wachten voor ik naar de tandarts mocht) en bij een migraine-aanval. Twee tabletten op één jaar, want ik blijf zo ver mogelijk weg van medicatie. En ik voelde me daar ook heel schuldig over, ook al kroop ik de muren op van de pijn.
Maar er zijn (helaas) wel rationele argumenten om tegen epidurale te zijn. Als je er studies op naleest, gaat het procentueel echt wel veel vaker ‘fout’ bij epidurales. Veel meer kans dat het eindigt in keizersnede, verlostang, zuiger of andere complicaties. Er zijn natuurlijk ook veel verhalen waarbij het perfect verloopt, gelukkig maar. Je bent ook sneller fit bij een natuurlijke bevalling. Maar geen enkel verhaal is hetzelfde natuurlijk, en nog veel minder zwart-wit.
Ik heb ook vriendinnen die de beide hebben gedaan en als het nog eens zou gebeuren, resoluut zouden kiezen om het zonder epidurale te doen.
Ik neem ook niet meer alles voor waar sinds ik vroeg aan de gynaecoloog of er een andere optie was dan de borstvoedingspil, omdat ik daar last van had. Stoppen met borstvoeding, zei ze. Toen moest ik echt slikken. De ene gynaecoloog is de andere niet.
Maar conclusie: dit is hoe ik erover denk voor mijn eigen bevalling. Geen oordeel over die van iemand anders!
Naar ‘t schijnt zouden de hersenen van de mens, en dus het hoofd, procentueel gezien te snel zijn gegroeid tijdens de hele evolutie, met als gevolg dat het zo pijnlijk is. Bij dieren is bevallen helemaal niet zo pijnlijk.
Interessant! Ik vroeg me al af waarom dat zo’n pijn moest doen. En wat mij betreft mogen ze cocktails maken van epidurale: ik vind het lekker! Lang leve de medische vooruitgang
Of dat van die hersenen waar is, weet ik niet, wel dat een mensenbabyhoofd in vergelijking met andere dieren gigantisch is. Het past NET tussen de bekken, terwijl de andere aapsoorten over het algemeen nog tig centimeters over hebben. Dus ik dacht eigenlijk dat het zoveel pijn doet omdat alles op alles gezet moet worden en de spieren zich totaal overrekken, zo verhoudingsgewijs.
Je mag in het uz met een eigen vroedvrouw bevallen, je moet eens kijken op de website van Gentbevalt, misschien is dat iets voor jou?
Trouwens, komt er een vitaya hormoon vrij als je bevalt? 😉 Ik had nog nooit naar vitaya gekeken, tot ik dus bevallen ben en ‘s nachts moest zitten kolven. Nu kijk ik veel vitaya, met uitzondering van de Dr Oz show waarvan ik gruwel.
Bij nummer 2 dacht ik, ik vraag meteen een epidurale want die pijn als bij nummer 1 zag ik niet meer zitten. De eerste keer werd ik vraag van de gynaecoloog ingeleid. Bovendien werd er zo een elektrode op het hoofdje van de baby geplaatst tijdens de arbeid waardoor rondlopen geen optie was… gewoon in bed liggen afzien… ik wilde het geen 2de keer.
En ook nummer 2 liet op zich wachten en dus stelde de gynaecoloog opnieuw voor om in te leiden. Deze keer had ik genoeg moed om nee te zeggen. Na een vals alarm (want ik had geen idee wanneer je eigenlijk moest vertrekken) kwam nummer 2 uiteindelijk op nog geen halfuurtje ter wereld. Een hele dag precies wat menstruatiepijn, niet om over te klagen. Nog gezellig op bezoek bij de schoonouders om grote broer te bezoeken maar dan toch maar beslist om richting spoed te rijden. Om 20u45 checkten we in op spoed, om 21u15 had ik een pracht van een dochter in mijn handen. Tijd voor pijn was er niet, de gynaecoloog van wacht kon nog net in zijn handschoenen schieten.
Als je me vraagt welke ik verkies ga ik resoluut voor nummer 2 zonder epidurale en dan zeker voor het persgedeelte. Je voelt wat er moet gebeuren, alles gaat vanzelf. Al heb ik daar achteraf wel behoorlijk moeten bekomen… en ook mijn man was er even niet goed van. Ik dacht dat ik daar nog de hele nacht ging moeten liggen.
Elke bevalling is anders dat maakt het net zo mooi denk ik… al heb ik me wel voorgenomen dat als er nog een nummer 3 komt we zeker op tijd vertrekken zodat ik niet net als mijn mama bij de huisarts om de hoek moet gaan aanbellen die dan in pyjama mijn zus ter wereld bracht.
PS: ik vind dat gas in GB maar eng… die zitten daar aan te zuigen dat het geen naam heeft
PPS: super leuk buikje… idd bij nummer 2 gaat het eens zo snel (en blijft het ook wat langer achteraf) maar geniet ervan… dikke buik en toch complimenten krijgen, wie wil dit nu niet? 😉
Bij mijn eerste bevalling ben ik ook in het bad gegaan, maar dat viel eigenlijk dik tegen, ik kon mij precies niet schrap zetten om de weeën op te vangen. Ik hing bovendien ook vast aan een baxter omdat ik was ingeleid, en dat was niet echt comfortabel. Ik zat wel heel gemakkelijk (nu ja) op zo’n springbal.
Voor de bevalling die komen moet, hoop ik vooral dat het natuurlijk op gang komt, want die baxter mogen ze van mij houden 🙂
Maar goed dat je je informeert over de mogelijkheden, dan zie je op de moment zelf wel wat voor jou dan het aangenaamste voelt!
ik kan er soms niet bij hoe tegenovergesteld wij zijn 😀 Ik was van het principe “het kind moet eruit, het zal pijn doen” en dat was mijn enige voorbereiding.
Dat was bij mijn vorige ook zo hoor Liese. Maar de dingen die toen zijn ‘misgegaan’, zou ik nu gewoon graag vermijden. Ik was totaal niet mondig en onderging het allemaal maar, omdat ik niet meer wist waar te kruipen van de pijn. Maar ik hoop deze keer dat mijn weeën wel vanzelf beginnen :)!
Ik volg je volledig!
Alleen snap ik niet dat je dan niet kiest voor de opvolging door een zelfstandige vroedvrouw (of dat leid ik toch niet af uit deze post)
En ik snap ook niet dat je niet kiest voor Jan Palfijn, waar ALLE bevallingskamers huiselijke verloskamers zijn. In Sint-Lucas kan je nog altijd de pech hebben dat de kamer al bezet is… En nog één tip; mocht je de overschakeling naar Jan Palfijn overwegen; ga dan bij Dr. Ann de Vits. De meest pro-natuurlijke gyn van Gent, zonder dat ze risico’s neemt. Ik ken niemand die niet tevreden is van haar, bevallen bij Ann De Vits is een feest!!
Het percentage van vrouwen die geknipt zijn/keizersnedes/zuignappen/…enz. ligt bij haar het laagst van alle gyneacologen in het Gentse. (en ze is voor zover ik weet de enige gyn die altijd van wacht is, dus je bent zo goed als zeker dat je effectief bij haar bevalt. Mocht ze naar een congres zijn, dan kom je bij haar collega dr. Laureyssens, die ook erg pro-natuur is).
Ze neemt wel enkel vrouwen aan die zich ook door een zelfstandige vroedvrouw laten begeleiden. Een ongelooflijke aanrader!!!
de bevallingskamers van het sint-lucas zijn intussen erg veranderd, als ik het me goed herinner zijn ze nu allemaal huiselijk geworden. Als je een goede gynaecoloog hebt, begrijp ik wel dat je niet zo gemakkelijk veranderd. Bij mijn oudste had dr Merchiers extra moeite gedaan voor me, toen hij er eindelijk geraakte (bevallen was aan de andere kant van het ziekenhuis door verbouwingen en hij zat dan ook nog even vast in de lift) was het in één twee drie gefikst. En ik ben, ondanks alle vroedvrouw-inleidmiserie daar, nu ferm blij dat ik niet veranderd ben. Bij de bevalling van de tweede heeft hij in enkele ogenblikken tijd de volledige placenta manueel verwijderd met als enige neveneffect dat ie zo ook mijn blaas leegde. Ik besefte toen totaal niet hoe gevaarlijk dat had kunnen zijn, ik lag daar gewoon flauwe grapjes over te maken.
Ja, maar hoe groot is de kans dat je bij je eigen gyn bevalt? Als je ‘s nachts of in het weekend bevalt, krijg je toch gewoon de gyn van wacht? Dan mag je nog zo’n grootse bad-of natuurlijke plannen hebben, als je gyn daar op dat moment niet achter staat, heb je niets te zeggen….
Op enkele ogenblikken tijd? Wow! Bij mij heeft dat schrapen langer geduurd dan de eigenlijke bevalling. En dat was ook nog pijnlijker! Bovendien is er nog een stukje blijven zitten, waardoor ik nog weken heb lopen bloeden als een rund. Uiteindelijk operatief verwijderd. Net op het moment dat ik dacht ‘aah, het is voorbij’, kwam dat er nog aan. En volgens de dokter veel kans dat het opnieuw gebeurt. Daar heb ik echt schrik voor. Dat schrapen…auchie!
Ik zou als alles goed gaat morgen moeten bevallen (ik ga over tijd gaan, ik voel het!) en heb mijn bezoek aan maturiteit gelukkig vorige maand gehad.
Wat dat bad betreft, ook in mijn ziekenhuis (Tienen) is dat alleen maar te gebruiken om de weeën op te vangen en niet om in te bevallen. Er zijn maar een paar plekken in België waar je effectief in water kan bevallen, dus onderzoek dit goed! Er zijn bij ons maar 2 van de 4 of 5 verloskamers met zo’n bad, dus je moet er ook effectief naar vragen, ik ga dat zeker doen. Het lijkt mij veel aangenamer om een wee op te vangen in lekker warm water.
Ik heb mij ook voorgenomen om zo natuurlijk mogelijk te bevallen, maar als blijkt dat het echt uren duurt of dat ik de pijn echt niet kan verdragen, ga ik toch de optie epidurale bekijken – als daar nog tijd voor is.
Net zoals ik ook zeg dat ik borstvoeding ga proberen geven, maar als blijkt dat het niet goed lukt, dan zal ik gewoon overschakelen op flessen.
Ik ben niet zo fanatiek in die dingen, ik wil ze gewoon wel een kans geven omdat dat voor mij het natuurlijkst aanvoelt.
Van 2 van de 3 kinderen ben ik in bad bevallen (de derde floepte er zo uit toen ik arriveerde in het ziekenhuis, er was geen tijd meer voor een bad) en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in het vuil zat hoor. Bloed geeft water natuurlijk een kleurtje, maar bij mij was er toch veel meer water in dat bad dan bloed hoor, in verhouding 🙂
Van kind 1 was ik een beetje overweldigd en liet ik alles over me heen komen (dus in bad, uit bad, in bad, uit bad…), bij kind 2 was ik meer voorbereid op wat ging komen, heb ik ook op voorhand één en ander afgesproken met de vroedvrouw van dienst. en zo heeft zij mij gewoon laten ‘doen’ zonder al teveel te voelen of tussen te komen, en mocht ik onze zoon bovendien zelf uit het water halen. Heel krachtig moment hoor!
Ik vind het grappig hoe voorstanders van de epidurale verdoving altijd de tandartsvergelijking bovenhalen 🙂 Iedereen doet zijn goesting, zoals dat met alles in het leven is. Wie zijn wij om te oordelen.
Zelf ben ik twee keer met epidurale bevallen. Nooit veel over nagedacht eigenlijk. Fijne, ontspannen bevallingen gehad.
De verloskamers in Sint-Lucas zijn inderdaad vernieuwd. Schoon, ze. Er is geen onderscheid meer tussen arbeids- en verloskamer. Je blijft de hele tijd op dezelfde kamer. Er is een bad of douche, een muziekinstallatie en aangepaste verlichting. Jammer dat ik dat niet meer heb meegemaakt 😉