Soms gebeurt het gewoon, op de meest onverwachte momenten.

Zoals toen we in de auto zaten op weg naar een huwelijk en het gewoon hadden over gaan logeren bij vrienden en familie. Ik was heel enthousiast, want in mijn hoofd heb ik bijna evenveel in mijn eigen bed geslapen als in dat op mijn kamer bij jou.

Het was een fijn gesprek, met mooie herinneringen. Dat waren echt gouden tijden voor mij. Ik had mijn eigen kamer, dat ik voor de gelegenheid tot mijn eigen architectenbureau had omgedoopt. Ik had mapjes met plattegronden die ik getekend had voor mijn klanten. Ik verzon mijn klanten, ik denk dat ik ook deed alsof ze echt aan mijn bureau zaten. Als er ook andere kleinkinderen waren, dan werden de windels nogal vaak bovengehaald. Ik was de oudste, ik excuseer me bij al de rest die door mij met een zogezegd gebroken hoofd, arm of been hebben moeten rondlopen.

Soms gebeurt het gewoon, op de meest onverwachte momenten.

En dan vertelde ik ook tegen mijn lief dat ik bij jou in bad kwam. Want jij had het grootste bad van de hele familie en jij legde speciaal de zachtste handdoeken klaar. Ik mocht ook gebruik maken van alle badproducten die er waren, je spaarde zelfs speciaal voor mij badparels of ander badlekkers. En voor en na het uitgebreide badritueel, werd er nog uitgebreider gepraat. Ik denk dat er lichtjes in mijn ogen brandden, omdat ik even het gevoel had dat ik weer bij jou in de badkamer lag.

Soms gebeurt het gewoon, op de meest onverwachte momenten.

Ik voelde me weer even zeven. Of elf. En negentien. Want op al die momenten was jij er voor mij, als de beste oma van de wereld. Toen ik klein was, maakte je voor mij alles waar ik van droomde en wat een naaimachine kon realiseren. Toen ik groter was, praatten we uren over de kleine kantjes van het leven. Jij was hard en nors, maar ook zo mals en zacht.

Ik kon het niet tegen houden. Mijn ogen prikten. Want bij al die mooie herinneringen komt ook het besef dat er geen nieuwe bijkomen, al meer dan vier jaar niet meer. Het besef dat onze kinderen misschien ook ooit afscheid moeten nemen van hun grootouders, wat onze grootste nachtmerrie zou zijn. Jou verliezen is nog altijd een nachtmerrie. Niet meer elke dag, maar als ik er aan denk wel. Of toch, elke dag.

Soms gebeurt dat gewoon, op de meest onverwachte momenten.

Dan kan ik het niet tegenhouden en rollen de tranen over mijn wangen.