Het is niet dat ik morgen moet gaan werken, maar ik zit wel al ruim over de helft van mijn thuisperiode met kleine baby. En omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit, begin ik me zorgen te maken. Over werk en kind. Over de combinatie.
Ik ben echt heel graag thuis en geniet met volle teugen. Maar ik moet ook bekennen dat ik bijna niet naar de radio kan luisteren, omdat ik dan besef hoeveel ik daar aan het missen ben. Het is niet zo dat mijn ambitie weg is. Integendeel. Ik wil dus echt wel graag opnieuw gaan werken. Eventually. Ik mis de microfoon en mijn collega’s, daar moet ik niet moeilijk over doen. Maar wat ik totaal niet mis, is het tempo.
Eens ik weer aan het werk ben, gaat dat alleen maar erger worden. Nog vroeger opstaan dan voorheen, haasten om op tijd in de crèche te staan (sluit om 18u), daarna nog eten op tafel toveren en het huishouden draaiende houden. In de praktijk zullen we ons moeten opsplitsen. En hopen op vriendelijke werkgevers. Iemand vroeg werken om op tijd thuis te zijn voor de crèche en iemand laat werken om het mannetje ’s morgens klaar te maken, voor een dag bij andere mensen. En dan een kind dat een hele dag in de opvang moet zitten.
Ik vind dat op zich goed, voor zijn sociale ontwikkeling en zijn immuunsysteem. Een kind dat alleen bij de mama is, lijkt me ook niet gezond. Maar ik heb geen kind op de wereld gezet om ’s morgens een kusje te geven en ’s avonds een pyjama aan te trekken. Niet. Mijn hart bloedt nu al, als ik er aan denk. En dan heb ik het nog niet over de kosten van die opvang. We zullen de broeksriem serieus moeten aanhalen. Ik vind dat gewoon een absurde situatie. Vijf dagen per week lopen en haasten. Regelen om het rond te krijgen. En dat ventje alleen maar ’s morgens en ’s avonds eventjes kunnen zien. Werken en meteen een gigantisch stuk van je loon doorschuiven naar de opvang. Terwijl ik er eigenlijk liever zelf zou zijn. Of toch een dag per week of zo. Maar dat mocht niet van minister De Conick, want dat is niet goed voor de economie.
Minder werken is helaas ook financieel geen optie. Niet om ons luxeleventje aan te houden, maar gewoon, voor de basics. Minder werken of thuiswerken is in mijn sector ook niet echt een optie, daar wordt sowieso al niet echt naar uren gekeken. En ik heb niks tegen hard werk (dochter van zelfstandigen) , maar ik wil mijn ventje echt zien opgroeien.
Moet ik dan van werk veranderen? Moet ik een job zoeken vlakbij huis die beter betaalt en meer vakantiedagen heeft (ik heb er nu maar 20), zodat ik vaker bij mijn ventje zou kunnen zijn. Gesteld dat zo’n job al zou bestaan, dan zou dat een oplossing zijn. Maar ik ben 28 jaar en heb geen zin om mijn droom op te geven. Ik wilde heel mijn leven bij de radio werken en ik werk er. Een ongelukkige mama is ook geen goeie. Of moet ik mijn ambitie toch helemaal opzij zetten omdat ik ervoor gekozen heb om moeder te zijn?
Ik zit ermee. Ge hebt geen idee hoe hard. Ik vraag mij af hoe andere mensen dat gedaan krijgen. Wij hebben bewust voor een kind gekozen, maar de maatschappij zou het ons toch niet zo moeilijk mogen maken? Hoe komt het dat mensen vroeger wel konden rondkomen met één inkomen? Ik wil werken. Ik wil er zijn voor mijn kind. En als het even kan, wil ik ook af en toe mijn lief zien. En vrienden. Ik kijk zo op tegen het gehaast. Vraag ik te veel?
Grootouders hoor ik u denken. Maar ten eerste hebben wij gekozen voor een kind en niet zij, hoe zot ze ook van Basiel zijn. Ten tweede wonen we min of meer tussen beide grootouders in maar allebei te ver weg voor structurele opvang (Dat gebeurt als ieman uit OLV Waver en Brugge verliefd worden). En ten derde, ze werken nog allevier.
Mijn excuses voor de deprimerende toon. Maar ik ben echt bang. Ik wil mij ten volle inzetten op mijn werk, maar ik wil ook een aanwezige moeder zijn voor mijn kind. Ik wil werken en mama zijn. Maar ik zie het niet, voorlopig. Hoe dat moet lukken. Echt niet.
Kan iemand ervoor zorgen dat er meer uren in een dag zitten? Zodat ik goed kan presteren op het werk en mijn zoon vaker kan zien. Zonder scheef bekeken te worden. En als het even kan, ook nog genoeg tijd kan maken voor mijn fantastisch lief.
Of heeft mijn grote liefde gelijk? Als hij mij in zijn armen neemt, op mijn voorhoofd kust en zegt “Alles komt altijd goed”.
Het komt echt allemaal goed jong. Maar het gaat wel even duren om een evenwicht te vinden tussen kind, werk, huishouden. Geef het tijd en panikeer niet, het komt écht goed. Hier een lief dat fulltime werkt en keihard bijberoept en muziek maakt en… Halen en brengen van de crèche verdelen we, maar voor de rest doe ik bijna alles alleen. Ik werkte 4/5 en heb de zoon ook liefst gewoon bij mij. Niet teveel opvang/gebabysit alhier. Door omstandigheden (overlijden, ziekte) geen ondersteuning van grootouders. Vooral het eerste jaar vond ik zeer lastig (toen kwamen daar ook nog de vreselijk slechte nachten bij), nadien heb ik mijn draai gevonden. En kijk, zelfs zo goed dat ik aan een nummertje 2 durf te beginnen 😉 Ook daarvan denk ik wel eens ‘mijn God, hoe gaat dat ooit weer lukken?’, maar ik heb er al wat vertrouwen in. Het is de eerste keer ook allemaal gelukt. Tijd is echt wel het sleutelwoord denk ik, en vooral: jullie lijken mij een topduo (trio), dat komt zeker en vast goed! Of met andere woorden: hij heeft gelijk 🙂
Ik begrijp helemaal dat het een verscheurende en lastige situatie is, en wil er geen politieke discussie van maken, maar omdat ik nu toevallig bij minister De Coninck werk, en je blog trouw en enthousiast lees 🙂 , wil ik toch even rechtzetten dat dat ‘niet mogen van minister De Coninck’ een tikje kort door de bocht is. Zij heeft zelfs integendeel het ouderschapsverlof van 3 naar 4 maanden verhoogd , en je kan dat naar keuze opnemen voltijds, halftijds of 1 dag per week (20 maanden in dat laatste geval). Ze is voor het ouderschapsverlof, omdat het mensen (vaders en moeders !) mogelijk maakt werk en gezin te combineren. Wel heeft ze inderdaad in interviews de aandacht erop gevestigd dat eerder vrouwen op een gegeven ogenblik hun loopbaan langdurig stopzetten of grotendeels stopzetten (stoppen met werken of halftijds gedurende jaren), en dat zij bij het nemen van die beslissing mee in overweging moeten nemen dat dat invloed heeft op bvb pensioen en gevolgen kan hebben bij bvb een scheiding (*insert warme oproep aan uw fantastisch lief om eerst werk te maken van dat trouwen*). Ze riep op om alternatieven mee te bekijken, zoals 4/5den werken door beide ouders. Maar hey, uiteraard moet ieder dat voor zich uitmaken, en elk gezin moet dat onder elkaar afspreken en regelen. Maar ‘niet mogen van’….nah, zo zit het niet.
Zeer herkenbaar, dit stukje. Ik denk dat elke werkende mama zich deze vragen wel eens stelt, die vragen komen zelfs regelmatig opnieuw naar boven (bij ons nu bv. gelijkaardige toestanden omdat de oudste naar school gaat). Het enige wat ik erop kan zeggen, is dat uw Lief gelijk heeft. Uiteindelijk komt dat allemaal wel goed. Het gaat even zoeken zijn, maar na een tijdje vind je zeker en vast een nieuw ritme, een ritme dat jou ligt. En ja, het klopt wel wat je schrijft, jullie zullen elkaar inderdaad vaak moeten aflossen als ouders, je gaat je kleine vent soms ietsje minder zien, het is bij momenten toch wel stressen en haasten om alles geregeld te krijgen, maar dat gaat wel lukken en na een tijdje vind je echt wel de juiste manier om alles geregeld te krijgen. Iedereen moet natuurlijk zelf beslissen wat voor hem/haar de juiste balans is tussen werk en gezin, maar echt, dat komt allemaal wel in orde. Wij proberen hier toch een beetje creatief te zijn met onze werkuren, kan je bv. niet één dag per week zelf ietsje langer doorwerken en de dag erna wat vroeger stoppen zodat je dan extra tijd met Basiel kunt spenderen? Zo’n zaken kunnen je zeker helpen om de juiste balans te vinden. Maar vooral: pieker er niet te veel over (da’s toch maar verspilde energie), wacht even af hoe alles loopt eenmaal je terug aan het werk gaat, en als je dan vindt dat de situatie niet ok is, kan je nog altijd dan naar oplossingen beginnen zoeken. Geniet nu nog maar met volle teugen van de komende weken!
Ik kan je geen goede raad geven, want ik sta zo ver nog niet als jou… maar als het je kan geruststellen: ik heb over die combinatie werk-gezin-crèche-kindje genoeg zien-… ook al nagedacht. En ik weet er net zoals jij ook niet meteen een oplossing voor. Ik denk dat – mocht het op gegeven moment echt te veel zijn en je je er niet meer goed bij voelt – je dan wel oplossingen zoekt (kuisvrouw nemen – minder werken – andere job zoeken – …). En prioriteiten legt (of herlegt).
Best niet te veel over piekeren dus… Ofwel: er wel over piekeren, maar dan ook wel een beslissing nemen 🙂
‘t Amusment op de wijvenavond vanavond!
Ik denk dat iedereen die niet over een royaal inkomen beschikt zich zorgen maakt over die kosten van de creche. Ik heb op een moment ook de knoop doorgehakt en 4/5 gaan werken. Later zelfs halftijds en het gekke was dat doordat ik in een lagere loonschaal terechtkwam, ik niet zo gek veel minder verdiende als toen ik 4/5 werkte. Met minder crechekosten kwam dat ongeveer overeen uit.
Maar als dat in jouw sector niet haalbaar is, dan zit er misschien niets anders op dan die nieuwe situatie zo goed mogelijk proberen op te vangen. Dat jullie er zo goed overnadenken en er afwisselend zullen zijn voor Basiel is toch al een goed teken?
Ik duim niettemin voor minder zorgen en nog een resem prachtige weken om volop van te genieten.
Hey Sofie, het is zeker niet gemakkelijk om zo’n keuzes te maken. Onderschat je hormonen niet, je bent ook nog niet helemaal je oude zelf, dat alleen al duurt ongeveer een jaar. Blijf goed bij je gevoel en wees niet te bang. Angst creëert zoveel spanning en dan ga je voorbij aan wat nu is. Geef jezelf de tijd en denk maar: stapje per stapje, en elk stapje is een gewonnen plek. Basiel zal het je wel tonen 😉 veel liefs xxx
Er zal wel een oplossing komen, goed of minder goed. Inboeten zal je sowieso moeten vrees ik. Ook ik vloek elke dag! Zeker de dagen dat Ellis maar om 19u15 thuiskomt, rap een boke en een fles eet en in bed kruipt. Mijn hart bloed. Elke keer. Maar het kan gewoon niet anders. En ja ze maken het ons moeilijk en neen er zijn geen goeie oplossingen voor handen. Dus tot die tijd reken ik voor één keer op de flexibiliteit van het werk naar mijn kant. Ik ben al jaren flexibel voor hen geweest, daardoor kan ik het nu met iets minder schuldgevoel naar mijn kant ombuigen. Maar daarvoor moet je wel chance hebben. Chance én goeie afspraken. Hier weten ze dat nog minstens één jaar (tot Ellis ook naar school zal gaan) mijn kinderen TOTALE voorrang hebben. Als ik vroeger wegmoet omdat ze ziek zijn of omdat er een mega file is, dan ga ik gewoon weg. Het is nu even zo en ik tel bijna letterlijk de dagen af naar volgend schooljaar. Geen gehaast meer tussen Zaventem (werk), Brussel (creche) en Tienen (school), maar gewoon één oppikplaats voor beide kindjes. En ALS er nog een derde komt bij ons dan zal dat pas gebeuren nadat ik ZEKER een plaats kan vinden in een creche in onze hometown, want dit is niet meer te doen 🙁
Dag sofie
Ikzelf ben een full time werkende jonge vrouw met een zus die gynaecologe met 2 kindje is. Even een reactie op Oon.
Natuurlijk kan het zijn dat de rekening op het moment dat je halftijds gaat werken niet gek veel scheelt met de rekening tevoren (dwz fulltime werk en fulltime creche). Maar op langere termijn speelt deze keuze een enorme rol – in termen van voltijdse loopbaanopbouw (van belang voor je pensioen) en loon en carrieremaken.
Nu gaat alles goed met Tom en ik hoop dat dat zo blijft. Maar als je beslist om een stap terug te zetten op carrieregebied om meer bij basiel te zijn (wat een prima keuze is) zet dat dan op papier. Dat is wat de coninck bedoelt. Denk op lange termijn – natuurlijk voor basiel – maar ook en vooral (en dat schijnen vrouwen vaak te vergeten) voor jezelf, je carriere en je persoonlijke geluk. Dat is belangrijk!!
Je hebt je radio-ambitie. Geef het niet op. Je vindt wel een manier – en geloof me Basiel heeft heel erg veel aan een gepassioneerde mama. De praktische oplossingen gaan op korte termijn meer straightforward en goedkoper worden (school) . Dus bijt door!
Ik zei eerder dat mijn zus een gynae is – daarmee bedoel ik dat ze hard werkt (ook nachten). Haar man heeft een soortgelijk ritme. Ze puzzelen maar het lukt om hun twee kinderen onder vier jaar te zien, een familieleven te geven en toch ook zinvol en op hoog niveau bezig te zijn in hun job.
Dus zoek probeer maar geef niet te snel op. Je zal zeker een weg vinden!
Succes!
Eline
Nu vroeger “moesten” wij ook met tweeën gaan werken om een huisje te kunnen betalen. Aftrek voor de kinderopvang was geen post op onze belastingbrief en er waren ook nog geen dienstencheques en/of strijkateliers. Er is gelukkig al heel wat verbeterd.
Mijn ouders (mijn mama is 78 jaar) hebben het geluk gehad om met één inkomen rond te komen maar zij leefden dan ook veel soberder dan wij = geen auto, geen vakantie, geen telefoon, …Of vrouwen daar altijd zo gelukkig mee waren, betwijfel ik. Zelfs al had je een klein gezin, je dagen waren alleen maar gevuld met zorgen voor een ander. Als vrouw moest je, je wegcijferen en ten dienste van je man en gezin staan…
Nu kan je als vrouw gaan werken en ook moeder zijn, maar er staat nergens dat je supervrouw en tegelijkertijd supermoeder moet zijn 🙂 . Ik kan je maar één advies geven : zoek hulp en delegeer. Je loon zal inderdaad voor een groot deel naar de opvang en de hulp gaan, maar je bent niet de enige die het zo moet doen. Als je denkt dat je fulltime kunt werken, een kind groot brengen, ook nog eens fulltilme huishoudster en dan nog eens een sexy vriendin voor je vriend kunt zijn, dan geef ik je op een briefje dat er barsten zullen komen. Kies een paar van die taken die je het liefst wilt doen en de rest laat je doen. Dus: laat je strijk doen, neem een poestvrouw, koop diepvriesvoedsel,… en probeer het zeker niet te perfect te doen. Van vuil krijgen kinderen weerstand ;). Laat je man ook eens weten dat je niet alleen voor een kind gekozen hebt. Hij mag gerust (zonder dat er iemand luid begint te applaudiseren) een paar taken overnemen. Andere mannen doen dat trouwens ook. Je moet je er niet te veel zorgen over maken, maar je moet je leven wel beginnen plannen zodat je een leven hebt. (en het ook kunt volhouden). Als oudere mama weet ik hoe moeilijk het is om fulltime te werken en kinderen groot te brengen. Respect voor iedereen die het doet. En eindeloos respect voor de alleenstaande ouder. En als het echt te moeilijk wordt: dan moet je inderdaad gaan kijken om minder te werken voor een tijdje. Kinderen worden zo vlug groot, ze blijven niet altijd bij je. En kinderen kosten inderdaad geld.Wist je trouwens dat één kind groot brengen = aan één huis (studie gezinsbond).
Ik ben nog iets vergeten … met minder werken bedoel ik niet simpel : jij. Ook Tom kan minder werken. Of beiden.
ik heb maar 1 goede raad: stop met daar nu al over te beginnen piekeren. geniet 1000 %van die ‘rustige’ dagen die je nu nog hebt. zoals het lief zegt ‘alles komt goed’. Als ik dat kan alléén met 2 kleine kindjes en toch ook nog 4/5 werkend, dan gaat dat bij jullie ook zeker lukken. het is efkens aanpassen en ok er zijn dagen dat je topmomenten met de zoon pyama uit en pyama terug aan zullen zijn. maar je gaat des te meer genieten van al die momenten daarbuiten dat je wel tijd samen kan doorbrengen.
Bij iedereen is het inderdaad puzzelen, wij hebben een derde kindje onderweg en 2 dochters in de kleuter- en lagere school; dat is om 15u25 gedaan, niet gemakkelijk. Dé oplossing is bij ons: ons allebei even hard inspannen om werk en gezin te combineren; elk van ons stopt 2 dagen per week vroeger met werken om de kinderen te halen. Een partner die zich even hard inzet voor de kinderen als zijn vrouw is goud waard, maar veel vrouwen staan nog altijd hoofdzakelijk alleen in voor de zorg. Recente cijfers (2011) van het Instituut voor gelijkheid van mannen en vrouwen toonde aan dat 94,5% (!!!) van de werknemers die tijdskrediet opnemen met als reden ‘zorg voor een kind jonger dan 8 jaar’ vrouwen zijn… (en dus slechts 5,5% mannen).
Hier is de opvang van Zoon ook verdeeld, we nemen beiden afwisselend de late en de vroege ‘shift’. En ik neem 4/5e ouderschapsverlof. Vraag me nu ook af wat te doen als dat stopt, zoals het nu is zou ik structureel 4/5e willen werken, 3 dagen Zoon bij mij en 4 dagen werken is voor mij een fijn evenwicht. Maar maak je er nu vooral nog geen zorgen over, jullie zullen jullie eigen evenwicht wel vinden en geniet nu gewoon van wat je hebt…
Da’s een moeilijke. En iets wat overal ter sprake komt. Ook hier, regelmatig zelfs.
Ik kan je zeggen hoe wij het doen / gaan doen, maar ik denk dat zoiets enorm persoonsgebonden is. Bovendien is het ook afhankelijk van hoe je je relatie en de rolverdeling daarbinnen ziet.
1. Wij zijn er nooit vanuit gegaan dat ik minder zou werken dan mijn man. Het basisprincipe was: we werken evenveel en zijn even vaak thuis bij de kindjes. Voor ons voelde dat goed. We zijn allebei 80% gaan werken. Waardoor onze dochter drie dagen per week naar de crèche ging, een dag bij mij was en een dag bij mijn man. Dat ging prima. Het financiële was gelukkig geen argument, op dat gebied hebben we gewoon geluk gehad. (Gulle ouders.) (Ik weet dat ik dat niet mag veralgemenen.)
2. Door omstandigheden ben ik toch een periode 100% gaan werken, maar dat was tijdelijk. Ik voelde me daar niet geweldig bij en was blij dat ik weer 80% kon werken. Maar er zijn mama’s die het best vinden om voltijds te werken. Je kan zoiets pas weten als je het doet, denk ik soms. Eens uitproberen, als dat gaat natuurlijk.
3. Door omstandigheden gaat mijn man vanaf oktober 100% werken. Lap, opnieuw puzzelen. Zeker omdat we ondertussen een dochter in de kleuterschool hebben en een zoon in de crèche. Na heel wat denkwerk ga ik ter compensatie 70% werken. Niet ideaal, ik denk dat ik die 80% beter zal vinden. Maar we hebben afgesproken om het toch te proberen omdat mijn man een kans krijgt die zich allicht niet vaak meer zal voordoen.
4. Voltijds werken en voltijds crèche is denk ik altijd financieel voordeliger dan deeltijds werken en op de werkdagen een crèche betalen. Reken maar na hoeveel je per dag verdient en hoeveel een dag crèche kost.
5. Een tip voor als je een werkgever zoekt die de combinatie met een gezin heel goed mogelijk maakt: de overheid. Ik ben vrij recent daar gaan werken omdat ik wist dat het wat dat betreft een goede keuze zou zijn. En dat is ook zo. Flexibele uren, veel vakantie (35 dagen + periode tussen kerst en nieuw + recht op 20 onbetalde), recht op allerlei verlofstelsels, zeker als je vastbenoemd bent. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze, en niet enkel om die voordelen (gelukkig).
6. Ik geloof ook dat het altijd goedkomt. Het is wat zoeken en stressen, zeker met de ochtend- en avondspits. Maar dat went.
7. Mensen kwamen vroeger inderdaad met minder rond. Ze leefden heel wat soberder dan wij nu. Ga maar na: nu hebben veel gezinnen twee auto’s en gaan ze meerdere keren per jaar op reis. Soms moet je keuzes maken: een relatief luxueus leven combineren met deeltijds werken om bij de kinderen te zijn, is inderdaad niet altijd mogelijk. Maar er zijn heel wat posten om op te besparen.
8. Geniet toch nog maar van je verlof nu. Piekeren is zo’n zonde!
Sinds ik besloten heb mij minder schuldig te voelen (en mij ook geen schuldgevoel laat aanpraten) omdat niet alles perfect is, voel ik mij een stuk gelukkiger. En neen, wij eten niet altijd verse groenten, het huis is vaak een beetje rommelig, ik betaal voor kinderopvang, strijk en een kinderoppas op woensdagnamiddag. Maar onze Kinderen voelen zich gelukkig en wij hebben het geluk een afwisselende en uitdagende job te hebben. Het is en blijft een evenwichtsoefening die telkens opnieuw moet gevonden worden met kinderen in de crèche op verschillende adressen, met kleuters, lagere schoolkinderen en sinds kort ook de middelbare school en geloof mij, ze hebben je niet minder nodig als ze ouder worden.
Wees van 1 ding overtuigd : het komt goed, jullie zullen ook wel een balans vinden. Het belangrijkste is dat je hierin je eigen gevoel volgt, ook al druist dit misschien in tegen de tijdgeest waar zelf bakken, kinderjurkjes maken en knutselen met de kinderen door de omgeving meer geaccepteerd wordt dan zelfontplooiing.
Mijn tip : maak heel duidelijke afspraken met uw wederhelft wie wat doet (het klinkt seksistisch maar mannen “voelen” niet altijd wat er van hen verwacht wordt).
Veel succes!
Fulltime-time mama van 3 kinderen
Mooie reacties hierboven!
Hoewel ik nu in Zuid-Afrika zit met mijn lief als huisman, werkte ik in Gent ook voltijds en stopte ik wat eerder om dan in drukke periodes ‘s avonds nog wat door te werken. Ik moest niet pendelen naar een andere stad en kon daar wel wat tijd winnen en koken en winkelen deed mijn lief – da’s al een deel van het huishouden dat je echt kunt verdelen. Je lief heeft toch ook alleen gewoond en zal toch wel zijn huishoudelijke mannetje kunnen staan? Mijn lief had heel onregelmatige uren en was soms weken thuis en dan weer weken weg. En die weken als single mom gingen ook. ‘s Middags proberen te lunchen en ‘s avonds niet meer koken, schoonmaakster om de twee weken, boodschappen tussen de middag, niet al te vaak wassen, niet te perfectionistisch zijn, collect & go en toestanden. En weet je wat ook tof was in het begin? Thelma kwam moe thuis van de onthaalmoeder, sliep drie kwartier en daarna zag ik ze nog een halve avond. Volgens mij zitten kinderen vooral vroeg in bed als ze naar school gaan en geen dutjes meer doen, maar in de crèche slapen ze nog veel als je geluk hebt en zie je ze best langer dan enkel voor hun fles en pyjama. Komt wel goed!
Aanvulling van hierboven : mama van 3 kinderen maar ook fulltime werkende mama…;-)
Ik geloof ook dat het goedkomt. Het is wat zoeken en stressen, zeker met de ochtend- en avondspits. Maar dat zal wel lukken, volg je gevoel. Ik ben voltijds leerkracht en de papa werkt in het weekend. Zo is er altijd iemand voor de kinderen en de papa heeft in de week tijd om te koken en te poetsen. ( ik prijs me gelukkig)
Ik ben 21, werk op de moment voltijds, en er is totaal geen sprake van kinderen in mijn leven. Maar ik zit ook met het dilemma van druk – gehaast – eigenlijk wil ik veel meer tijd besteden aan wat me echt nauw aan het hart ligt – om van de wie, de mensen nog maar te zwijgen.
“Ik wil werken. Ik wil er zijn voor mijn kind. En als het even kan, wil ik ook af en toe mijn lief zien. En vrienden. Ik kijk zo op tegen het gehaast.” Dat dus. Ik wil ook iets doen waar ik zin en groei in vind. Cool dat dat voor u radio is, Sofie, ik heb het mijne nog niet gevonden, ik moet daar eerlijk in zijn. Maar als ik zelf weer eens bedolven ben onder al dat gehaast, denk ik altijd aan hoe het was toen ik studeerde. Werkte ik toen minder hard? Neen, al bij al niet denk ik. Ook al lijkt dat misschien zo. Maar het ritme en de vrijheid van studeren, daar verbleekt de meest flexibele werkgever bij. Het lijkt niet dat ge voltijds bezig bent, maar telt zo’n semester maar eens op. Alleen merkt ge dat zo niet altijd, want ge studeert rond al uw activiteiten om, ge woont als ge op kot zit op een boogscheut van uw ‘werk’ en al uw vrienden zitten daar evengoed. Een effectievere tijdindeling zonder verlies aan zaken die u in feite totaal niet interesseren – pendelen, veel te vroeg opstaan, al die tijd die ge verliest omdat ge u constant moet aanpassen aan een nieuwe habitat.
Iets anders waar ik aan merk dat ik eindeloos veel tijd aan verlies, is concentratie. Zoals veel werknemers werk ik in een bureau met medecollega’s. Leuk, maar rampzalig voor de concentratie. Om van de dooddoener ‘uw uren doen’ nog maar te zwijgen. Als student werkte ik veel geconcentreerder, ten eerste omdat ik op stille plekken werkte en ten tweede omdat het doel was zo effectief en, jazeker, snel mogelijk zoveel werk af te krijgen.
Al bij al. Als student bent ge veel vrijer dan ik me nu voel. En dat komt feitelijk maar door één ding volgens mij. Uw tijd is kostbaar. En persoonlijk. Geen door een werkgever afgekocht product waar acht uur lang afstand van genomen moet worden, tesamen met uw ganse leven.
Om nu de link te leggen met werken. Die is kort: alleen dat ik eerlijk gezegd niet begrijp dat het allemaal zo formeel moet in onze cultuur. Als student kan het blijkbaar, een leven leiden waarin alles door elkaar loopt, waarin afspreken met vrienden, waarin relaties onderhouden gecombineerd kan worden met u bezig houden met uw studies. Maar studeren, daar wordt altijd zo over gedaan alsof het en pretperiode betreft die in geen geval meer te herhalen valt. Oke dat ge het op een moment wel gehad hebt met de flexibiliteit van pintjes drinken en om negen uur weer in de les staan. Maar voor de rest. Ik heb me altijd afgevraagd waarom het niet mogelijk is voor ouders hun werk en kinderen zo flexibel door elkaar te laten lopen. Thuiswerken is geen optie, schrijf je. Maar waarom is het zo onbespreekbaar in onze cultuur kleine kinderen gewoon mee te nemen naar ‘t werk? Zullen ze lawaai maken? Ja, zeker, af en toe. Maar zeker baby’s slapen ook. Hebben ze eten nodig? Ja, uiteraard. En pampers, en aandacht. Maar zeg zelf, welke ouder zou niet liever elke dag negen of zelfs tien uur op ‘t werk aanwezig zijn maar het kind in de buurt dan acht uur, ‘s ochtends een uur naar de creche crossen en ‘s avonds weer van dat. Welke mens zou zich niet rustiger en ontspannen voelen zijn werk over zes dagen te spreiden maar zijn ouder- of moedergevoel te kunnen volgen?
En welke werkgever heeft niet liever geruste en flexibele mensen die hun aandacht geconcentreerd bij het werk zullen houden als ze zich niet langer elk moment moeten afvragen hoe het met hun kleine gaat? In sommige reacties lees ik dat kinderen absolute prioriteit krijgen. Dat is snijden in uw vlees als werkgever. Erken mensen hun prioriteiten. Zorg ervoor dat ze vervuld worden. Pas als die basisvoorwaarden vervuld zijn kan je verwachten dat ze er met hun volle aandacht bij kunnen en willen zijn. Wat huur je als werkgever? Tijd of intelligentie en creativiteit? Ik zeg u wat meer opbrengt, dat een beetje ongemak en tijdverlies heel veel meer kwaliteit en concentratie zouden kunnen opleveren.
Een crèche bij het werk, dat is een goed begin, denk ik. Of die collega van mijn moeder, die was secretaresse bijn een huisartsenpraktijk. Nam gewoon haar kind mee. Een van de plichtsbewuste mensen die ik persoonlijk ken. Schreef dus elke keer op wanneer haar baby huilde en ze afgeleid was van de job. Werkte de verloren tijd minitieus over. Zij kon dat, geëmancipeerd en moeder zijn op het aller-allerzelfde moment.
Ik moet u waarschijnlijk niet vertellen dat ze initiatief kon nemen. Doorwerkte. Van aanpakken wist. Een zalig goede werkkracht was.
Weet je wat ik mis? Of Tom eraan denkt om minder te gaan werken…
Ik had snel beslist, ik wou zelf minder werken, en ik heb dit gelukkig kunnen doen in een job die ik heel graag doe. In de praktijk komt het er op neer dat ik eigenlijk een full time baan in 4 dagen doe, want mijn baas heeft voor die ene dag niemand aangenomen of minder werk op mijn bord gelegd.
En zelfs met die 4/5de mis ik mijn kindjes soms heel hard op het werk, en dan voel ik me weer schuldig tegenover mijn baas omdat ik ook een goede werknemer wil zijn. Dat is een gevoel dat ik niet kwijtraak, dat ik altijd wel iemand te kort doe: mijn kindjes omdat ik vaak niet ben, mijn ventje omdat de zorg voor de kindjes te vaak eerst komt, mijn baas als ik alweer eens aan mijn kindjes zit te denken of snel iets tussendoor doe voor thuis, mijn familie omdat je die toch te weinig ziet, idem voor de vrienden. En ook mezelf, omdat ik graag wat vaker zou willen gaan sporten, of iets voor mij zou doen.
Met die ene dag in de week (woensdag, dus eigenlijk een halve) kom je er ook niet…
Dag Sofie,
Een lastige vraag. En als je zo thuiszit en je alleen op de baby moet focussen, dan is het al helemaal lastig om te zien hoe je dat ooit gaat doen.
Ik kan 80% werken, maar ik doe het niet, net zoals mijn lief. Om de simpele reden dat we niet inzien waarom we minder zouden betaald worden om op het einde van rit toch hetzelfde werk te doen. Geen van onze beide werknemers vermindert namelijk onze opdrachten geven, ik zou gewoon 100% werken op 80% tijd. Het enige wat zou wegvallen zouden de leuke, spannende opdrachten zijn. Vandaar.
En inderdaad, dat zorgt soms voor wat gegoochel, dat leidt soms tot stress als (in mijn geval) de trein vertraging heeft of het lief een vroege ochtendvergadering heeft (ik vertrek vroeg naar het werk, hij brengt de spruit, zodat ik tijdig kan ophalen ‘s avonds) en er zijn dagen dat ik de spruit niet veel zie. Resultaat: ik geniet nog meer van vrije dagen en de weekends staan helemaal in het teken van het gezin. En als de kleuterschool begint, zal ik nog eens ouderschapsverlof overwegen om de overstap makkelijker te maken. En ondertussen ben ik ontzettend blij dat hij graag naar de crèche gaat en dat ze hem daar graag zien.
En zoals ik hierboven ook al zag: de crèche kost toch nog steeds minder dan wat ik per dag verdien.
Het komt allemaal wel goed. En mama’s met dromen en ambities zijn gelukkige mama’s.
Ik ben sinds vorig jaar oktober terug aan de slag in 4/5e dienst. Mijn “geluk” is dat ik in de sociale sector werk en dus één op de twee weekends dienst doe, ik doe ook nachten waardoor ik ook halve crèchedagen kan integreren. Onze zoon gaat gemiddeld 2,5 dagen naar de crèche in de week. Er zijn weken dat hij niet moet gaan, er zijn weken dat hij een volle week moet, dat hangt af van mijn uurrooster. Toch heb ik het gevoel door 4/5e te werken dat ik nooit volledig in een team hoor of voldoende van mijn werk op de hoogte ben. Ik ben daardoor ook minder gedreven/ambitieus. Tegelijk geniet ik meer en meer van het regelmatig thuiszijn samen met Ilja. Het is een dubbel gevoel…