Ik word op sociale media en andere kanalen (mijn eigen comments, uhm) al eens versleten voor een zaag, een vrouw met een perfect leven die alleen maar luxeproblemen heeft of nog veel lelijkere dingen die ik zelfs niet durf te herhalen of neer te schrijven. Ik geloof dat de meeste mensen alles in perspectief kunnen plaatsen – precies zoals ik het bedoel – maar ik wou toch even het zekere voor het onzekere nemen. Ik laat u met plezier even weten dat ik degoutant gelukkig ben. En waarom.

Mijn lief.

Ik heb zonder zeveren het beste lief van de wereld. Hij begrijpt mij zonder woorden zoals nooit iemand dat heeft gekund, hij weet knopjes te vinden die alles beter kunnen maken, hij is nog een veel betere papa dan ik had durven te dromen, hij doet kleine dingen die mij zo warm maken vanbinnen dat je zou kunnen denken dat ik een waterkoker ben, hij is zo grappig dat ik eigenlijk een sixpack zou moeten hebben van alle keren dat ik strijk heb gelegen. Hij is het begin van zoveel. Sinds we hand in hand door het leven wandelen, schijnt de zon. (Wil dat zeggen dat ik me niet erger omdat hij nooit het aanrecht afkuist of met zijn ogen rolt als ik stofzuig? Tuurlijk niet, wij zijn ook maar normale mensen.)

Mijn zoon. Mijn kinderen.

Zolang als ik me kan herinneren, wilde ik al kinderen. Gelukkig heeft mijn gezond verstand me kunnen intomen tot ik de juiste man tegenkwam. Maar het is alles wat ik ervan verwacht had, het heeft me nog nooit verrast. Behalve dan in de positieve zin. Basiel is gezond en wel, hij is er zonder problemen gekomen. En er is er nog eentje onderweg, dat het voorlopig ook heel erg goed doet. Fantastisch. Ik kan me vergissen, maar Basiel is waarschijnlijk toch wel het schattigste, leukste, grappigste en stoerste kereltje dat ik me kan voorstellen. Wat voor een geweldig gevoel is dat toch, om “mamaaaa” te horen en vervolgens platgeknuffeld te worden. (Wil dat zeggen dat hij het bloed niet van onder mijn nagels kan halen als hij geen zin heeft om te slapen, boos wordt omdat hij zijn goesting niet krijgt of peuterpuberteitstreken in het rond strooit? Tuurlijk niet, wij zijn ook maar normale mensen.)

Mijn stad. Mijn thuis.

Het was een jarenlange strijd om in mijn stad te wonen, maar vanaf het eerste moment dat ik hier voet zette, voelde ik het als thuiskomen. Met een heimat 100 km verder is dat niet evident. Het is soms nog een strijd, want de prijzen zijn hier bijvoorbeeld van die aard dat ons huis eigenlijk te veel klein is en we geen tuin hebben. Maar ik woon hier zo graag. Als ik het even moeilijk heb, hoef ik maar tien minuutjes door Gent te fietsen om het geluk te voelen stromen. Ons huis voelt altijd als thuiskomen en is een echt gezellige plek. Een huis vol warmte en dat is wat telt. Ik hou van Gent, ik hou van de mensen, ik hou van het stadsleven, ik hou van de anonieme drukte, ik hou van Gent. (Wil dat zeggen dat ik me niet erger aan rommel die veel sneller opvalt in een te klein huis of de vreselijke afstand tot mijn werk dagelijks vervloek? Tuurlijk niet, wij zijn ook maar normale mensen.)

Mijn werk.

Ik was nog maar een klein meisje toen ik er van droomde om de hele dag op een podium te staan. Ik was een student toen ik dacht, als dat ooit lukt, dan ben ik de gelukkigste mens op aarde. Ik was 23 toen mijn droom een beetje uitkwam. Ik was 29 toen hij nog veel concreter werd en ik mijn eigen radioprogramma kreeg. Het is een job met veel nadelen en eigenaardigheden, maar als ik de microfoon openschuif moet ik soms echt in mijn arm knijpen. Het voelt zo natuurlijk om daar te staan, mijn habitat op mijn blote voeten. Ik besef dat het weinigen gegeven is om zoiets uniek te doen, ik besef dat het ongelooflijk is om van je hobby je beroep te kunnen maken. Ik kus mijn pollekes als ik ‘goeiemorgen’ zeg tegen de wereld. (Wil dat zeggen dat ik nooit klaag over de onhebbelijkheden van de sector of de offers die ik soms moet maken om achter die microfoon te kunnen staan? Tuurlijk niet, wij zijn ook maar normale mensen.)

Mijn omgeving.

Er is zoveel liefde en warmte rondom ons. Zoveel mensen die om ons geven, die voor ons klaarstaan, die de zon doen schijnen. We doen zoveel fantastisch leuke dingen met fantastische mensen. We zijn gezond, jonge mensen met veel mogelijkheden. We hebben familie van de bovenste plank, fantastische vrienden en een echt een leuk leven. We zijn verwend. (Wil dat zeggen dat we het nooit moeilijk hebben of op onze tanden moeten bijten? Tuurlijk niet, wij zijn ook maar normale mensen.)

 

Ik zou nog een veel langere lijst kunnen maken van dingen die me gelukkig maken. Ik zou ook 352.000 posts kunnen maken over dingen die me verdrietig maken. Eentje voor elke traan die ik al heb gelaten. Soms terecht, soms niet terecht. Er zijn mensen die nooit meer zullen terugkomen, er zijn problemen en gebeurtenissen die zo diep inhakken dat je naar adem snakt, er zijn momenten waarop ik alleen maar kan huilen. Er zijn te-veel momenten waarop ik mezelf haat om wie ik ben, om de weegschaal, om dingen die ik niet heb bereikt of niet kan. Die zijn er ook ja, als u daar aan twijfelde.

Maar zo gaat, want wij zijn ook maar normale mensen. Wat u misschien zou kunnen denken of soms zelfs ook uitspreekt als ik van weer eens van leer trek, ik tel mijn zegeningen.

With all of the above, kan ik alleen maar heel erg blij zijn. Maar vooral, met zoveel liefde en warmte.

(En danku. Om hier te komen lezen. Jullie zijn ongeveer met duizend elke dag, dat is duizend keer per dag een schouderklopje. Merci y’all)