Een dik jaar geleden was ik diegene die heel hard stond te roepen dat het toch al geweldig is als je een loopwedstrijd überhaupt kan uitlopen. Ik vind dat nog steeds, maar door een gigantische trage opbouw schud ik ondertussen wel vlotjes 10 kilometers uit mijn benen. Waardoor ik op een bepaalde manier door dat virus gebeten ben en toch verder, sneller en meer wil. Dat gaat bijna vanzelf.

Ik heb natuurlijk wel felle supporters. Vriendin Lien (twee marathons, derde in oktober) pusht en motiveert me whatsappend en mijn lief (vijf marathons) zorgt voor de allerbeste ondersteuning. Ik vermoed dat hij binnenkort nog wel eens een marathon op tafel zal gooien, maar het is hem volledig gegund.

Twee keer per week loop ik op het gemakje, meestal kan ik zelfs nog meezingen met de muziek. Terwijl ik een jaar geleden nooit gedacht had ik dat ooit 7km zou kunnen lopen, vind ik dat vandaag een kort toertje. Klinkt geweldig arrogant, ik besef dat.

Lien vond het wel tijd om eens te kijken hoe het nu staat met mijn conditie, waarom ik blijf hangen op een – naar mijn gevoel – belachelijke lage snelheid en of er toch niet een klein beetje meer in zit. Voor ik het wist waren we samen ingeschreven voor een lactaattest met SmartSport.

Een watte? Een lactaattest dus, wat niets te maken heeft met borstvoeding (zoals mijn collega Stefan Ackermans dacht) maar wel met verzuring in je spieren. Ik moest een doel opgeven en flapte eruit dat ik in oktober wel de halve marathon van Brugge zou willen meedoen. Voor Dwars door Brugge (15km) van komende zondag (14/5), ben ik al een tijdje ingeschreven.

Ik was strontzenuwachtig die zaterdagvoormiddag, maar dat bleek totaal ongegrond. Bart Raes is namelijk een geweldig sympathieke kerel. Bovendien had ik verwacht dat mijn tong op de grond ging plakken na de test, maar dat viel dik tegen. Terwijl andere testers rood aanliepen en het hadden over ‘superzwaar’, dacht ik dat ik iets verkeerds deed want ik was altijd de laatste en bleef vrolijk meezingen.

Ik moest vijf keer 1200m lopen in een bepaalde hartslagzone, daarna prikte Bart telkens bloed en vroeg naar mijn gevoel. De eerste drie hartslagzones voelde ik mij geweldig belachelijk, want ik moest me echt forceren om zo traag te lopen en die hartslag (zo laag) te houden. Toen Bart daarna vroeg hoe ik me voelde, zei ik dat ik nog vlot een plaat kon aankondigen tijdens die loopjes. Pas de vierde keer voelde het zoals ik normaal zou lopen, de vijfde keer moest ik echt wel serieus duwen. Na 5x1200m moest ik nog eens een sprintje trekken, en dat was het. Ik had niet eens het gevoel dat ik echt moe was, en voelde me wat stom dat mijn rondjes zo vreselijk traag waren.

Ik kan het nog altijd niet geloven, maar dat bleek dus eigenlijk (relatief) goed nieuws. Meteen na de test zei Bart dat mijn basisconditie goed is en dat er nog veel marge is voor verbetering. Ik heb een hoge hartslag, maar voel daar ook niet veel van. Gisteren viel mijn trainingsschema in de bus.

Het ziet er allemaal geweldig serieus uit, alsof ik een halve topsporter ben. Met duurlopen, intervaltrainingen en piramides. Met uitleg over omslagpunten, anaerobe dingen en andere termen waar een (sport)woordenboek voor uitgevonden is.

Maar vanaf nu werk ik dus met een trainingsschema. Hoe cool is dat wel niet? En daarmee ligt dan ook vast dat ik eind oktober een halve marathon ga lopen, als er geen onverwachte omstandigheden stokken in de wielen steken. Ik kan nog altijd niet geloven dat de Sofie die zich vroeger na 100m lopen bijna door de corbiaar moest laten opladen,  zondag echt Dwars door Brugge gaat doen. Ik, dat is toch zot?

Basiel vroeg daarnet of ik ging proberen om te winnen zondag, dat zou hij wel heel fijn vinden. Ik probeerde uit te leggen dat ik al een beetje gewonnen was door mee te doen, maar dat was iets te moeilijke logica voor een bijna 5-jarige. Toen ik zei dat ik sowieso een medaille zou krijgen, was het trouwens in orde voor hem. Want dat was toch alleen maar voor de mensen die gewinnen zijn mama?

Afgelopen weekend heb ik voor de mentale gezondheid een toer van 16km gedaan. De vorige 15 gingen vlot, maar deze keer was het mottig. Echt afzien vanaf kilometer 11 en bleiten vanaf km14. Ik had nochtans vaseline tusssen mijn benen gesmeerd, maar niet genoeg om brandwonden te voorkomen. Op het einde was er – slagroom op de taart – nog een stevige helling en daarna dacht ik vijf minuten dat ik nooit nog zou lopen. Maar vandaag kriebelt het alweer. Zondag draag ik een langere broek (dat zou de rijbroekvleeswonden moeten voorkomen) en ga ik gewoon genieten van mijn prestatie.

Er ontbreekt nog maar één ding in het hele verhaal. Dat hele trainingsschema werkt op hartslag, en ik heb alleen een ingewikkelde afdanker van mijn lief. Ik wil iets dat goed is, handig en liefst ook nog wat mooi. (Tips zijn welgekomen!)

Maar ik loop op Moederdag 15km, dus qua ideaal cadeau moet ik niet meer hint geven zeker?

PS: Doe jij misschien ook mee? Of kom je supporteren? Laat zeker iets weten of van je horen onderweg! Kunnen we high fiven of zo.

 

PS: Deze post is op geen enkele manier gesponsord, al had ik dat misschien beter wel gevraagd met al die reclame *lacht een beetje groen*. Ik heb voor de lactaattest 75 euro betaald.