U denkt misschien dat ge dat gewoon wordt, zo BV’s en rode lopers en al. Dat is ook wel zo. Ik bedoel, het zijn ook maar mensen. Die ik aan de lijn heb of die op bezoek komen bij Nostalgie en vragen waar het toilet is. (Ja, inderdaad, ook Goedele Liekens moet haar ** afvegen.  U bent geschokt, dat begrijp ik). Het is eigenlijk nog erger, want ik mag zelfs een paar zogenaamde BV’s tot mijn vriendenkring noemen. Bij hen sta ik er zelfs niet meer bij stil, dat is zo gewoon als een boterham met choco (mmm). Maar ik blijf het wel leuk vinden. Ik lees ook gretig de boekskes (TV Familie is de hit op ons toilet). En als er iets te doen is, ben ik er graag bij.

Het is trouwens een groot voordeel als er in uw vriendenkring gemeenteraadsleden zitten, die naar de opening van het filmfestival mogen. En die u dan meevragen, om mee te genieten van de fun.  Ik heb er niet lang over moeten nadenken toen Lien vroeg of ik mee wilde. Sure!

 

The prequel

Een rodeloper-event begint bij de outfit. Er is tegenwoordig niks waar ik me lekker in voel, maar dat is een ander verhaal. Een neutraal kleedje werd gekozen. Make-up aangebracht. Ik moet trouwens dringend investeren in een handtas die overal bij past. Zo een klein, zwart ding of zo. Na de eerste crisis (wat doe ik aan?), kwam de tweede crisis (ik heb geen handtas). Toen ik helemaal klaar was om te vertrekken, was daar crisis drie. Want net op het moment dat ik wilde vertrekken, bleek de enige fiets die nog reed. Dat niet meer te doen. Platte band. (Ja, ik ga met de fiets naar een sjiek event. So?) De paniek werd snel bezworen door mijn lief, die me wel zou voeren (Ge ziet dat dat rijbewijs echt broodnodig is in crisissituaties). Hoe ik op killer heels thuis zou raken, zou ik dan later wel oplossen. (Mijn lief is speciaal wakker gebleven en is me dan weer komen halen, merci liefje)

Over de rode loper lopen was heel plezant. En vooral, ik ben niet gevallen. Thank God. Ik voelde me zelfs heel even ‘belangrijk’. Of zo.

 

The movie

Ingeleid door B. Sarafian, die iets te duidelijk al een paar zalen had gedaan. En dat niet verstopte. Ook geen fan van haar kleed. Maar soit, ook niet van het mijne.

“Tinker, Tailer, Soldier, Spy”. Meest gehoord commentaar achteraf: “Hebt gij er iets van begrepen?” Ik was nog redelijk mee. Maar na een drukke werkdag vergde dat toch veel concentratie. Mooi in beeld gebracht, dat wel. Maar niet evident.

Het laatste halfuur kon ik trouwens alleen maar aan pipi denken. En vooral hoe die binnen te houden. De uitleiding door acteur, regisseur en componist van de film, zijn redelijk aan mij voorbij gegaan. Ik had belangrijker dingen te doen, zoals mijn benen dicht knijpen.

 

After party

We kunnen daar eerlijk in zijn, daarvoor doen we het. Zien en gezien worden. Nee, dat laatste niet. Want wie zijn wij? (Geldt eigenlijk alleen voor mij, kei veel mensen kenden mijn date).

Er waren BV’s die er in het echt veel beter uitzien (Ik kan bv bevestigen dat Lien VdK helemaal geen dik gat heeft – anderen probeerden met een oranje pluchen beest om hun nek dingen weg te werken, maar dat is niet gelukt Lynn W.)

De hapjes waar serieus lekker. Ik weet niet of ik alles geproefd heb, maar dit zat zeker goed:

–          Soort wrapje met gerookte zalm (lekker, maar vrij onhandig om te eten)

–          Soepje met erwt en munt (topcombo)

–          Bruchetta met mozarella (al beter gegeten)

–          Stokje met tomaatje, mozarellabolletje en basilicum (zo simpel, maar zo lekker)

–          Fruitbrochette (daar word je zelfs niet dik van, ideaal)

Nu je weet wat we gegeten hebben, heb je toch een beetje het gevoel dat je er ook was. Niet? Graag gedaan. En ik vertel er bewust niet bij dat wij de hapjes subtiel achtervolgden. Ik bedoel, ge kunt anders lang wachten tot ze voorbij komen.

Maar het absolute hoogtepunt van de avond, was toen een bepaalde BV eerst heel diep in de ogen van mijn date keek. Daarna wandelde hij nog eens onsubtiel voorbij. Met diezelfde blik. Volgens mij noemen ze zoiets touche. En mijn date had touche. Moest ik haar vent zijn, ik zou maar opletten P.D.

Ha, het filmfestival. Ik durf amper te vertellen dat ik bijna tien jaar in Gent woon, en dat dit mijn filmfestivalontmaagding was. Maar hey, als ge iets doet, moet ge het direct goed doen. Glamourous.

Hebben we gedaan, wij.