Wat zou jij doen als ze je vroegen of je zin had om het gloednieuwe hotel Het Loonsche Land in de Efteling te komen testen? Inderdaad – vragen “Wanneer?”.

Vorig weekend trokken wij onze met onze valies en een grote knapzak richting Kaatsheuvel (Sandwiches met omelet, dat is toch verplichte kost op excursie?) Basiel en Felix waren door het dolle heen, moeder eigenlijk ook. Papa bewaart immer zijn cool. (Ook als je met de Pagode honderd meter boven de grond hangt)

In mijn kleuterherinnering was het Sprookjesbos een magische plek. Toen we in september op familieweekend ook naar de Efteling zijn geweest, bleek de helft van het Marerijk (want dat is de officiële naam van het Sprookjesbos) helaas gesloten. De boel was nu helemaal gerenoveerd en heeft alle verwachtingen ingelost. Basiel spreekt nog altijd over de sprekende boom, voor hem een absoluut hoogtepunt.

Kleine tip trouwens als je van je kind de populairste dude van het park wil maken: neem wat oud papier mee en positioneer je bij Holle Bolle Gijs. Blijkbaar is papiertjes gooien in de mond van iemand die “papier hier” roept, een geweldig interessante bezigheid.

Toen we een paar uur later het treintje richting Hotel Loonsche Land namen (niet dat het ver is, park en hotel liggen vlak bij elkaar – gewoon een extra service én belevenis), was ik blij dat we niet meer in de auto hoefden. En dolgelukkig dat we de volgende ochtend opnieuw naar het park konden. Want zelfs op een lange namiddag, hebben we niet alles kunnen doen wat er te beleven valt. Onze hotelkamer bleek trouwens een even grote attractie als de Efteling zelf. In de familiekamer zijn er twee bedden met een ladder en gordijntjes. Felix en Basiel vonden het geweldig. Ze zijn nog nooit zo vlot gaan slapen. (En dat was niet alleen omdat ze doodop waren van zich te amuseren in het park)

Voor je begint te twijfelen aan de oprechtheid van mijn verslag, er zijn toch ook een paar minpuntjes in het verhaal. Het hotel is nog maar net open en dat voel je, ze zijn nog een klein beetje zoekende. Ik begrijp nog steeds niet waarom wij in de namiddag al moesten beslissen wanneer we precies zouden komen ontbijten de volgende ochtend. Dat tast het vakantiegevoel toch een beetje aan – zeker wanneer in de drie aangeboden tijdsslots nooit meer dan de helft van de tafels bezet was. Het ontbijt was in buffetvorm (Hoera! I like that!), dus ik snap het probleem niet echt. Ook aan het avondeten is nog een beetje werk. De kaart is klein, maar dat kan ik wel appreciëren. Maar als ik “kabeljouw met rauwkost en remouladesaus” bestel, dan verwacht ik niet echt een portie fish&chips. Maar ik geef ze nog wat krediet, dat komt uiteindelijk helemaal goed.

Als je logeert in de Efteling, mag je trouwens de volgende ochtend een halfuur vroeger in het park. Die wildcard kan je gebruiken om als eerste in een zotte attractie te gaan waar je anders heel lang voor moet aanschuiven, maar je kan het ook gebruiken om vier keer achter elkaar in deze autootjes te gaan. (Wat wij dus gedaan hebben. Dollen.)

Ik zou je nog kunnen spammen met honderd foto’s want ons hele gezin heeft zo genoten dat ik geregeld met mijn camera stond te zwaaien om die momenten vast te leggen. Gelukkig ben ik nog duizend keer vaker vergeten om hem boven te halen, omdat het zo leuk was.

Ik heb wel redelijk kwijlend zitten kijken naar de nieuwe paalvakantiewoningen die naast het Hotel in de Loonsche Duinen liggen. Moeten die ook niet dringend getest worden, allerliefste Efteling?