Vier lange pagina’s in A3 heb je ons nagelaten. Niet in een Moleskine schriftje in het bos, maar op je keukentafel. Het is ondertussen 6 jaar geleden dat ik durfde om het 1 keer te lezen.
Je zou in zoveel woorden ook ant-woorden verwachten, maar de waarheid is dat het alleen maar voor meer vragen zorgt. Er is wel een zin die ik nooit kan vergeten en die me met de regelmaat van de halfwassen maan een gigantisch schuldgevoel bezorgt.
“Aan mijn oudste zus vraag ik om hier niet over te schrijven. Schrijf over jezelf, maar niet over mij.”
In jouw laatste en eeuwige letters voor mij zit een verwijtend vingertje en een stevige oogrol. Maar ook een dwingend bevel. Het schuldgevoel vloeit uitvoerig omdat ik het niet kan waarmaken.
Ik probeer nochtans harder dan het stokbrood dat zich per ongeluk heeft verstopt in een hoekje van de keukenkast. Ik probeer te vertellen wat het met mij doet, niet wat er met jou gebeurd is. Maar ik ben ook boos dat jij mij dingen oplegt, terwijl ik me wel moet staande houden in de verdrietkrater die jij geslagen hebt. Ik heb schrijfnood.
Dit is bijna het boek dat al jaren in het bos van mijn hoofd woont, klaar om geschreven te worden. Anders want Wolf is niet mijn broer en ik ben Lara Tavereirne niet. Maar hetzelfde omdat ik van sommige stukken niet kan geloven dat ze van iemand anders zijn. Een pijnlijk herkenbaar verhaal, als ik dit prachtige – is dat een gepast woord voor zoveel pijn? – boek las.
Ik las het op aanraden van de papa van de zus van zij die van bloemen hield. De laatste pagina’s kreeg ik bijna niet gelezen, omdat de tranen uit mijn ogen klotsten.
Mag ik wel aanspraak maken op pijn en verdriet? Ik was niet je favoriete zus. Je belde niet naar mij als je groot nieuws had. Je nam me niet mee voor wilde ritjes in je patserbak of last-minute roadtrips naar Italië. Ik ben gewoon de oudste zus. En wat is mijn verdriet naast dat van mijn ouders, je lievelingszus, je beste vrienden en dichte familieleden? Waar sta ik ergens? Ik zou het je zo graag vragen.
Maar het bos in Durbuy is voor altijd stil. Of net heel luid? Ik weet het niet, want ik durf er nooit meer naartoe.
Wil je aub stoppen met dood te zijn?
