Het concept was nochtans fantastisch. Basiel was een nachtje bij mij ouders, dus wij zouden dat hele feestweekend nog een beetje verlengen met een romantische avond. Er werd wat over en weer gemaild over wat we zouden eten, tot mijn lief voorstelde om naar de Prima Donna te gaan.

Nostalgie ten top. Pal in de studentenbuurt, kei lekkere pizza voor weinig geld. De kraag van de eigenaar staat trouwens nog altijd recht en de pizzamaker is nog altijd Ricardo. Some things never change. Ik vroeg me wel de hele tijd af of die studenten dachten dat wij ook studenten waren of dat je tegenwoordig van op kilometers afstand kan ruiken dat wij werkende dertigers zijn? Ik heb het maar niet gevraagd.

Het gaat daar wel gigantisch snel, iets wat wij niet meer gewoon waren. De romantiek van lang aan een tafeltje te blijven zitten om te kletsen is daar uitgesloten. Ge moet vooral plaats maken voor de volgende lading studenten die om een snelle hap komt en daarna alle euro’s moet samenrapen om te betalen (en de week is nog maar net begonnen, foei!).

Maar geen nood, want er stond daarna nog ‘romantiek’ op het programma: cinema. We waren sowieso al vlakbij en hadden nog cadeautickets liggen. Ik had bovendien een kort dutje gedaan in de namiddag, dus ik kon die paar uur slaap wel missen. Dacht ik. Omdat mijn lief veel te fantastisch is, stelde hij zelfs voor om naar de nieuwe film van Geert Van Rampelberg te gaan kijken. (Tis goed ja, ik vind Geert redelijk yummie. Zijn stem is to die for.)

En dat was meteen het einde van de romantiek. Daar en dan was het gedaan, want wat volgde was de meest gruwelijke film die ik ooit gezien heb. Ik begrijp niet welke zieke geest het in zijn hoofd haalt om zo’n verhaal te schrijven, te verfilmen of er in mee te spelen. Degoutant. Dus ik zeg het u nu, ga aub niet naar De Behandeling kijken als ge nog wilt slapen. Of eten. Of lachen.

We waren allebei zo van slag dat de romantiek zich in het kleinste hoekje van de cinemazaal had verstopt. Of nee, die valentijnshartjes waren gewoon weggelopen. Die zijn niet gemaakt voor zoveel gruwel. En weet ge wat, ik ook niet. Dus sorry Geert, maar ik ben een beetje boos dat ge mij dit hebt aangedaan. Ik ging gewoon ne keer rustig naar de film (eerste keer in anderhalf jaar) om te ontspannen met Geertje kijken naast mijn lief. Hashtag fail.

Het werd trouwens nog erger. Toen we daarna stilzwijgend op onze fiets stapte om in het akelige donker naar huis te fietsen, bleek mijn lief platte band te hebben. (Het is maar 4 kilometer, kleintje om te wandelen)

Hij riep dan ook volledig terecht. “Wat een kutavond.”

Want toen we eindelijk thuiskwamen kon ik nog minder dan 6 uur slapen tot mijn wekker zou afgaan. En wou ik alleen maar dat ik die vieze film nooit gezien had.

Ik ben dan maar wat dichter tegen mijn lief gaan liggen, kwestie van toch nog een beetje de meubelen te redden.