Omdat een mens met een fulltime job, een kind, een lief, twee trouwfeesten én een rooftopparty in één weekend efficiënt te werk moet gaan, krijgt u het vandaag gewoon een beetje in puntjes. En misschien ook omdat ik soms een beetje het gevoel heb ik dat in puntjes leef. En in lijstjes.

*Twee trouwfeesten dus, waardoor we ons moeten opsplitsen. Dat is niet zo leuk, want dat betekent dat ik_alweer_geen kans maak om een slow te dansen met mijn lief. Hij zit namelijk in het buitenland te feesten (Nederland is ook het buitenland), terwijl ik naar de heimat trek. Ik zal dus moeten wachten op mijn volgende kans, die er in juni aankomt bij de trouw van C. en C. Of in augustus bij de trouw van T. en M. U duimt mee voor een plakker?

*En dan nog een rooftopparty hoor ik u denken, die moeten wel coole mensen kennen. Dat is nu toevallig ook wel zo. Het gaat toch om één van de coolste dakterrassen van Gent, in het bezit van de peter van Basiel. Alleen tussen 16u en 18u een klein beetje zon-geblokkeerd door de boekentoren, maar verder geweldig. Zwembadje, loungezetels, frigo en een fantastisch zicht over de mooiste stad van Vlaanderen. Beetje jammer van het frissere weer wel dit weekend, mijn bikini blijft nog even in de kast. Maar ongeveer iedereen in onze vriendenkring wordt 30 de komende tijd, dus er gaan nog veel feestje volgen. (Ja, ik ook ja, ergens in 2014 – nog geen idee wat ik wil doen om dat te vieren)

*Over verjaardagen gesproken, ik was totaal vergeten dat Sofinesse ook kaarsjes heeft mogen uitblazen. Gelukkig zijn er mensen die daar wel aan denken. Drie jaar geleden voorzichtig begonnen met mijn gedachten neer te pennen, drie jaar laten is het een heus ‘bedrijfje’. Sofinesse is meer dan deze blog alleen, het is ook de firma waar u me kan boeken voor stemmenwerk, schrijfopdrachten én andere creatieve dingen. En het mag gezegd, ik ben er heel erg trots op. Dus we gaan door, het zal wel zijn! (En er is meer, er is zelfs een heus logo op komst. Je hoort daar snel meer over!)

*Over doorgaan gesproken, de verschrikkelijke vermoeidheid is dankzij het zonnetje een beetje opgeklaard. Ik ga nog altijd vroeger slapen dan de gemiddelde mens (maar misschien moet ik ook gewoon vroeger opstaan dan de gemiddelde mens), maar ik voel me niet meer de hele dag een vod. Serieus beter gevoel.

*En nu we het toch over gevoelens hebben, het is zondag moederdag. Basiel is duidelijk nog te klein (heeft ook niks gemaakt in de crèche) en bij Tom is het motto ‘jij bent mijn moeder toch niet.’ Daar zit natuurlijk wel een kern van waarheid in, maar toch heb ik bepaalde verwachtingen. Niet in de vorm van cadeautjes of zo, maar vooral het gevoel. Mijn allereerste moederdag (al vond ik dat het hoogzwanger ook al verdiende, maar andere mensen dachten daar anders over), dat is toch een beetje speciaal niet?

*U vraagt zich ondertussen ook ongetwijfeld af of ik nog altijd met Evy ga lopen. Ja hoor. We zitten al aan les 3. Het is allemaal nog belachelijk gemakkelijk (nooit langer dan 3 minuten lopen aan één stuk), maar dat vind ik niet zo erg. Want hoewel ik conditie-gewijs ongeveer niks voel, moet ik eerlijk bekennen dat mijn rechterbeen al een beetje moeilijk begint te doen. Voorlopig is de strategie negeren en hopen dat het overgaat.

*Dat probeer ik wel vaker, en af en toe lukt dat ook. Zo ben ik al veel beter geworden in de boel de boel laten, de deur dichttrekken en iets leuks gaan doen. Als je daarna thuis komt, is dat wel wat lastig. Maar dat nemen we erbij. Al vind ik het wel een klein probleem dat poetsvrouwdag op een feestdag blijkt te vallen, waardoor ik nu mogelijks zelf nog een keer de handen volledig uit de mouwen zal moeten steken. Ik ben verwend, en heb er geen zin in. We zien wel, van een beetje stof gaat een mens ook niet dood.

*Van een beetje onkruid ook niet, al begint dat nu toch wel de spuigaten uit te lopen. Ons koertje begint stilaan echt oerwoud-allures te krijgen. Maar we hebben plannen met die buitenruimte, en ik vrees dat we daarom een beetje tuin-lui zijn. Of dat is tenminste mijn excuus. Wat dat van mijn lief is, dat moet ik nog eens vragen.

*Over mijn lief gesproken. Ik ben daar zo zot van als een achterdeur. Misschien komt dat door de lentestralen, dat is mogelijk. Maar hij en dat kleine mannetje dat hier rondkruipt, they are my happiness.