Dit is een speciale moederdag voor mij. Niet omdat ik er zelf een kind heb uitgeperst, niet omdat er eentje onderweg is, maar omdat ik dit jaar toch een heel klein beetje op een alternatieve manier mama ben geworden. Ik ben namelijk samen met een papa, binnenkort al een heel jaar. En met de papa komt één week op de twee een zoon van vijf.

Op een warme zomerdag hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Papa zenuwachtig, Sofie ook. We gingen je samen ophalen bij de mama. Die mij natuurlijk ook even wilde goedkeuren, wat ik uitermate goed begrijp. De eerste minuten waren onwennig. Jij was stil, ik probeerde wat geforceerde praatjes te maken. Het was trouwens niet alleen kennismaking met de zoon, maar meteen met de hele schoonfamilie. Kwestie van het niet op het gemak te doen. Ik ben dus volop bezig met iedereen te leren kennen en af te tasten en iedereen is volop bezig met mij hetzelfde te doen. En dan plots, komt een kereltje van vijf op mij afgestapt en zegt. “Sofie, ik ben verliefd op jou.” En vanaf dat moment, was  ik ook verliefd op dat kereltje. Je zat in mijn hart. Een uur later was je verliefdheid al voorbij trouwens, de blonde stoot van de tweede kleuterklas (beter bekend als juffrouw V.), was blijkbaar toch niet zo snel vergeten. Dat was voor jou een opluchting, kon ik weer gewoon alleen verliefd zijn op je papa.

Ik weet nog bijzonder goed hoe zenuwachtig jouw papa een paar dagen later was, toen hij jou voor de eerste keer bij mij zou achterlaten. Hij bleef maar draaien, hij raakte niet vertrokken. Ik was niet alleen het eerste lief dat hij aan zijn zoon had voorgesteld, maar zeker het eerste lief waarbij hij hem alleen zou achterlaten. Uiteindelijk is papa er in geslaagd om te vertrekken en onze eerst solo- uren samen waren geweldig.

Soms ben je doodmoe lieve schat en dan moet je wenen zonder dat je weet waarom. Soms zeg je zo’n intelligente dingen, dat je me trots en bang maakt tegelijkertijd. Soms kruip je tegen mij aan als we samen naar Ratatouille of Kung Fu Panda kijken. En dan word ik helemaal warm vanbinnen. Soms zeg je gewoon helemaal spontaan “dankjewel voor het lekkere eten”. Ontelbare keren heb je je al verstopt als ik even naar de wasmachine of de keuken ben. En dan moet ik je zoeken, terwijl ik eigenlijk al meteen weet waar je bent. Maar ik speel het mee, omdat het zo leuk is om daarna je glimlach te zien. Soms spelen we vliegertje en reizen we naar verre oorden. We spreken de gekste talen en jij schaterlacht omdat je het zo leuk vindt. Je blijft maar landen verzinnen, om te kunnen blijven vliegen. Soms ben je ook stout, en gelukkig maar.

Mijn favoriete moment is bedtijd. Jij ligt dan gewassen en gestreken in bed, al helemaal onder de dons en in een innige omhelzing met je dodo. Dan hebben we de meest fantastische gesprekken. Ik kan zo heerlijk met jou babbelen, fantaseren, dromen en lachen.

Je hebt mijn kijk op het (plus)moederschap veranderd. Je hebt me zelfvertrouwen gegeven, omdat alles zo organisch gaat met ons drietjes. Omdat ik gewoon voel wat juist is en wat niet. Omdat ik streng mag zijn tegen jou als het nodig is en je dat aanvaardt. Je hebt me bevestigd in het feit dat ik zeker nog broertjes en zusjes wil. En je geeft me elke dag een speciaal gevoel, waarvan ik toch vermoed dat het heel dicht aanleunt bij wat een moederhart voelt. Ik ben je mama niet, je hebt een fantastische mama. Maar ik ben blij dat je me het toch een beetje laat zijn in de week dat je bij ons bent. Lieve Mano, je bent de meest geweldige pluszoon die ik me kan voorstellen.

Nu alleen nog een toffe naam vinden, want ‘plusmama’ of ‘lief van papa’ bekt niet zo goed als je snel iets wil vragen.  En Sofie, zo noemt iedereen me al. En jij bent niet zomaar iedereen. Jij bent de geweldige zoon van mijn lief.

Knuffel, your extra-mum.