De zesde ouderzonde is niet om mee te lachen.

HOOFDZONDE 6: IRA (woede – toorn – wraak – gramschap)  Waarmee duwen de kinderen (of je kind?) op je spreekwoordelijke knoppen?

Ons gezin moet vooral een warm nest zijn, dus een of ander schrikbewind hoort daar voor mij niet in thuis. Ik probeer het kwaad zijn daarom echt te beperken. Eigenlijk lukt dat ook vrij goed, wij hebben – zonder zeveren – echt brave kinderen. Uiteraard zijn er wel duidelijke regels en grenzen, en als die niet gerespecteerd worden, dan hangen daar ook consequenties aan vast.

Felix daagt graag uit en test voortdurend zijn grenzen af, maar het helpt om te weten dat het heel typisch is voor zijn leeftijd. En om te beseffen dat het drama veel groter is voor  hem als ik niet het juiste mes gebruikt heb om zijn boterham te smeren, dan voor ons. Ik kijk er glimlachend naar, troost hem of laat de frustratie eruit. Afhankelijk van de situatie.

Ik had al eens gezegd dat ik de strenge ben thuis zeker? Ik vind dat niet erg, maar mijn hart heeft er wel vaak last van dat papa hun grote held is en ik iets minder. Al weet ik niet zeker dat het daardoor komt, maar het steekt wel.

Ik ben verre van de perfecte moeder, ik streef dat ook helemaal niet na. Ik volg gewoon mijn gevoel. En kunnen die kleine rakkers op mijn foute knoppen duwen?  Hell yeah.

Wat wil je op je boterham? Nee je mag niet naar Dora kijken. Nee je mag je boterhammen ook niet in de zetel opeten. Wat wou je eigenlijk op je boterham, want je hebt nog niet geantwoord

– Een kwartier later –

Is je boterham al op? Ga je je kleren komen aandoen? Ik heb nu al 35 keer lief gevraagd om je kleren aan te doen, de volgende keer zal ik boos moeten worden. Ik ga tot drie moeten tellen he. Je moet echt nu je kleren aandoen, want we gaan anders echt te laat op school zijn. Jawel, je moet echt een propere onderbroek aandoen. Sorry, ik moet echt even je gezicht wassen, je hoeft niet te doen alsof je doodgaat. Oh jawel hoor, vandaag gaan we ook onze tanden poetsen. Jongens, schoenen aandoen. Nee lieverd, je kan nu echt geen sandalen aandoen, daarvoor is het echt te koud. En je moet echt een jas aandoen ja. Enfin, van mij moet je niets, maar niet komen zagen dat het koud is zo meteen he. Maar zijn je schoenen nu al aan zeg?

-Diezelfde avond –

Over een halfuurtje gaan we slapen he jongens. Dat is wanneer de klok die cijfertjes heeft. Als jullie nu al je pyjama aandoen, mag je nog naar iets kijken.

-Twintig minuten later –

Ik zie nog steeds geen kindjes die een pyjama aanhebben. We gaan bijna naar boven. We gaan één verhaaltje lezen en dan gaan we slapen. Gaan jullie nu eindelijk jullie tanden poetsen aub? Nee, je mag geen snoepje, nee. Ook geen wafel, nee. Maar nee jongens, nu is echt niet de moment voor een boterham met vleesje. Waarom hebben jullie aan tafel niet gegeten? Kom, we gaan naar boven.

-Een uur later (nadat we al een keer of zeven twee verdiepingen naar beneden en naar boven zijn gehold)-

Slaapwel. Zoek het zelf maar uit.

-Een halfuur later-

Oh my god liefje. Hoe schattig zijn die eigenlijk als ze slapen? *kijkt nog tien minuten verliefd naar haar kinderen*

Ik heb het nu echt wel sterk uitvergroot, want meestal gaat het goed. En als ik naar mezelf kijk: ik vind het ook vreselijk als ik me moet haasten. (Ik sta nog liever twee uur vroeger op dan constant het gevoel te hebben om achter de tijd aan te hollen) Dus misschien draag ik die stress voor een stuk wel over op mijn kinderen? Het gaat gewoon niet vooruit ‘s morgens en je kan hen niet dwingen (wil ik ook helemaal niet), maar om 8u15 gaat die schoolbel wel! En te laat komen, staat ook niet in mijn woordenboek.

Eerlijk is eerlijk, papa is gewoon een stuk beter in de ochtendspits dan moeder. Maar ik ben dan weer beter in de avondspits. (Binnenkort stappen we weer in die vaste routine, best voor iedereen denk ik) Vermoeide kindjes afhalen van school, luisteren naar hun verhalen op school, boterhammetje eten, van tijd nog vers avondeten fiksen en tussendoor nog wat was wegwerken. No iggie. Maar het echte slapengaan is de laatste tijd wel in een vreselijk gevecht veranderd (zoals ook donderdag ook al gezegd had op de facebookpagina van deze blog) maar HET IS EEN FASE, HET IS EEN FASE, HET IS EEN FASE.

En eigenlijk is dat ook niet helemaal eerlijk, want meestal zijn mijn kinderen de laatste mensen die mij op de zenuwen werken. Ik kan heel veel van hen verdragen, zelfs al ik moe ben.

Maar dat ze het na een uitgebreid en heel rustig avondritueel (kei hard volgens het boekske) een uur later nog steeds uithangen, dat is me de laatste dagen echt wel een beetje te veel.

Ik bedoel, er zijn grenzen he. Ik drink namelijk geen wijn of zo, ik heb mijn halfuurtje Huizenjagers of Thuis dus echt nodig.