Ze noemen het de stad van de liefde, dus misschien was het geen bijster goed idee om daar in deze toestand naartoe te gaan. Al zeker niet in aanwezigheid van een verliefd koppel. Maar ja, de dees is koppig en had nog nooit Parijs gezien. En als mensen vragen “gaat ge niet mee?” en ge moet dringend uw gedachten verzetten omdat er eigenlijk iets anders op de agenda stond waar ge plots niet meer welkom bent, dan gaat ge mee. (De volgende keer dat ik ga, is vast met de prins op het witte paard die me dan uiteraard op de Eiffeltoren ten huwelijk vraagt, tss)

Ik dus naar Parijs met R. en L. Een belevenis.

We zijn gewoon in de bedrijfsauto van L. gesprongen en beginnen rijden. (Bedrijfswagens zijn een zege, ik wil er ook eentje, zucht) Volgens R. was het altijd rechtdoor, gelukkig hebben wij vrouwen hem ervan kunnen overtuigen om toch maar de bordjes met ‘Parijs’ op te volgen. U begrijpt waarom. (We hadden geen gps en mannelijke oriëntatie is soms zwaar overroepen)

We stonden in een mum van tijd (ongeveer 2,5 uur) in parking Printemps. Ironisch, want het was overduidelijk hiver in Parijs. Het ogenblik dat we begonnen te wandelen, was ook het moment dat het begon te sneeuwen. En het is niet meer gestopt.

Ik was voorzien op alles. Platte schoenen, want we gaan de hele dag wandelen. Laagjes, want het is koud. Een overhanghandtas, want dat is anders niet te doen met zo’n model dat ge aan uw arm moet dragen. Een beetje make-up, want je bent ten slotte in Parijs. I was prepared. Helaas, ik was niet voorzien op sneeuw en mijn schoenen, winterjas en make-up duidelijk ook niet.

Unieke beelden van de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe dat wel, maar ook ongelooflijk natte en koude voeten. En als het sneeuwt in Parijs, dan heeft dat blijkbaar hetzelfde effect als op onze Belgische wegen. File. We hebben er meer dan drie uur over gedaan om Parijs uit te geraken en in al die tijd geraakten mijn voeten niet opgewarmd. Niet. (Ja, ik heb alles geprobeerd, er was gewoon geen leven in te krijgen)

Maar, we hebben ons wel bangelijk geamuseerd! (Ondanks het feit dat ik er de hele dag heb uitgezien als een Pierrot – met die uitgelopen make-up). En omdat de sneeuw mijn haren helemaal nat gemaakt had, ben ik ook even een muts gaan kopen.

Dus als mensen nu vragen, van waar komt die muts? Dan kan ik gewoon zeggen. “Oh, die komt uit Parijs.”

Cool he?

Eerst dachten we nog, het trekt wel voorbij

Eventjes wat bewijzen, het sneeuwde dus wel degelijk serieus...

Op dit punt waren we de wanhoop nabij - maar geef toe, met die baret, ik zie er wel parisien uit. Toch?