Gaat het niet goed. Dus ik was vol goede moed begonnen en het was echt leuk. Net op het moment dat ik vlot (ik zeg vlot, niet snel) 5 kilometer kon lopen, kreeg ik pijn in mijn scheenbeen.
Scheenbeenvliesontsteking. Blijkbaar een typische beginnersblessure, alsook duidelijk een geval van overbelasting. Te snel te veel willen, daar zal het wel aan gelegen hebben. Ik heb altijd gesport, maar de laatste vijf jaar is het een versnelling hoger gegaan. En sindsdien heb ik het nodig, de sportdrug is in mijn lijf gekropen. Ik heb dus een redelijke conditie, maar blijkbaar geen lijf dat gemaakt is om te lopen. Daarbij word ik geconfronteerd met een lief dat elke dag voor meer dan een uur verdwijnt om ‘een toertje’ te gaan lopen en helemaal bezweet terugkomt. En dat maakt mij jaloers. Ik wil dat namelijk ook.
U kan zich afvragen waarom ik nu per se wil lopen. Waarom die andere sporten ineens niet meer goed waren. Wel, het begon veel te lastig te worden om het sporten te combineren met mijn drukke leven (lees: full time job, een echt huishouden, Lunatics, sociaal leven, familie, engagementen). Ik kan nu eenmaal niet op elk moment van de dag zomaar overal gaan spinnen. Door een meestal te volle agenda, wordt het bijzonder moeilijk om genoeg in de sportzaal te geraken. Maar met lopen stelt zich dat probleem veel minder. Ik kan het over de middag op het werk doen, ik kan het ’s morgens doen als ik een late shift heb en in de namiddag bij een vroege. Werkelijk, ideaal.
Schoenen gaan kopen en een trainer onder de hand genomen (handig als de beste vriend van uw lief licentiaat LO is, ja) en begonnen met lopen. Maar toen dus pijn. Volgens de trainer zou dat met de nodige rust weer goed komen. Ik heb dus braaf gerust (wat niet gemakkelijk was en me een duidelijk ‘ik voel me niet goed in mijn vel-gevoel’ bezorgde) en ben dan weer braaf rustig begonnen. Met veel wandelen. (wat er belachelijk uitziet en waarvan ge nog steeds niet echt zweet)
En toen ging het weer goed. Zalig eigenlijk, bij momenten. Ik negeerde de lichte pijn, het was heel erg draaglijk. Maar toen liep ik een keer vrijdag, zondag en dinsdag. Opeenvolgend. En dinsdag moest ik ongeveer naar huis strompelen. Pain back. Verplicht stoppen. En alweer rusten. Beu-euh.
Ik mag nu wandelen, fietsen en zwemmen. Olé. Daar word je dus niet moe van he.
Ik heb zaterdag naast mijn lief gefietst terwijl die me al lopend de outskirts van Gent heeft getoond. (Geen idee dat er zoveel mooie baantjes waren zo dicht bij huis.) Het was mooi weer en we konden fijn babbelen, maar ik werd er toch een beetje slecht gezind van. Ik wilde vooral meelopen. En ook zweten.
En gisteren heb ik een kilometer gezwommen. Wow. Dat is wel tof, maar ge wordt daar niet moe van. Ge zweet daar ook niet van (technisch gezien is dat nogal moeilijk in het water, dat besef ik, maar ge weet wat ik bedoel). Ik heb in ieder geval niet echt het gevoel dat ik gesport heb, eerder zowat seniorenbeweging gedaan. Hmm.
En nu loop ik gefrustreerd. Geweldig gefrustreerd. Ik voel me vet. (Ook wel iets te veel boef-feestjes gehad dit weekend, maar bon) Want zelfs mijn andere sporten (spinnen en dansen) doen nu pijn. Ik zit niet goed in mijn vel. Ik wil sporten.
Hoort ge mij. Ik_wil_sporten. Lopen. Zweten. Endorfines.
Tips. Steunbetuigingen. Oplossingen. Kaarsjes in Scherpenheuvel. Ze zijn welkom.
Want ik ben kweet-ni-hoe-zielig op dit moment.
Oh, gij. Ik zal een kaarske branden op een spoedig herstel 🙂
En van zwemmen word jij niet moe?
Ik krijg daar wel honger van :-). Maar ik heb niet zo’n zalig gevoel van ‘amai, ik heb flink gesport’ – er komen volgens mij niet genoeg endorfines vrij als ik zwem – maar misschien moet ik eens crawl proberen 🙂
Crawl proberen, inderdaad… Schoolslag trek ik zonder probleem talloze baantjes (60 baantjes in minder dandrie kwartier in mijn hoogdagen), maar van zodra ik begin te crawlen, moet ik mezelf achteraf met trillende benen het zwembad uitslepen. Eerst afwisselend schoolslag – crawl, dan alleen crawl. Ik weet niet hoe het komt, maar bij schoolslag kan je rpecies toch de hele tijd ‘op uw eigen ritme’ zwemmen, terwijl ej bij crawl altijd jezelf moet bijtrappelen.. pompen of verzuipen.
dus dat is inderdaad alvast een goede tip. Afgemat zjin gegarandeerd.
ik brand een dikke kaars naast de mijne, ik heb nl een peesonsteking en mag al twee weken niet sporten! ik begrijp u volkomen, en net nu ‘ t zo’n mooi weer is! Maar als je mag fietsen, kan je dan niet terug tijdelijk spinnen?
Spinnen is een pak zwaarder dan gewoon fietsen. Ge hangt vast aan de trappers, ge moet ook ‘trekken’ met uw benen…Niet echt schitterend voor het scheenbeen (Yes, I’ve tried) – maar ik ga het morgen toch nog eens een kans geven. Ik brand er eentje voor u en hopelijk zijn onze ontstekingen snel voorbij!
Jij zweet niet van wandelen? Ik ga regelmatig (zo’n 3 à 4 keer per week) een wandeling maken van minimum 1 uur en dat al snelstappend, maar dan ben ik wel bezweet als ik thuiskom, hoor.
En het gevoel van “ik wil sporten” is me eigenlijk volkomen vreemd. Ik HAAT sporten. Dat wandelen doe ik alleen maar omdat het echt hoog nodig is dat ik eens iets aan mijn conditie doe.
Mag ik even wat zeggen? (Ja, er is een reageervakje.)
Ten eerste: als je te snel begint te lopen wéét je dat je problemen krijgt. Grappig dat zoveel mensen zich toch forceren en dan klagen over de blessures die ze oplopen, gewoon omdat het niet staat om tussendoor wat te wandelen.
Ten tweede: als je niet zweet van fietsen, dan trap je niet door.
Ten derde: mijn broer heeft drie jaar geleden een ongeluk gehad onderweg naar zijn werk waardoor hij vanaf zijn middel verlamd is. Daarvoor liep hij elke week minstens vier keer tien kilometer en elke zondag twintig. Topconditie. Hij kocht een handbike en doet zijn traject nu nog even vaak, maar natuurlijk heeft hij diep gezeten.
Een scheenbeenontsteking die je zelf gezocht hebt en die elke sportarts waarschijnlijk had kunnen voorspellen was je even langsgegaan om op een loopband te lopen, is gewoon écht écht geen reden om een beetje zielig over te doen. Net zomin is het een reden om te klagen dat je lief wel gaat lopen en jij minder vaak of whatever. Je hebt een lief. Hij kan lopen. Jij kan lopen.
Beste Marlies,
Het spijt me als ik je gekwetst zou hebben, dat was absoluut niet de bedoeling. Uiteraard is mijn ‘probleem’ banaal. Ik heb het ook op die manier beschreven hoop ik, met een luchtige ondertoon.
Dit is een blog, een uitlaatklep, een ontspanning. En het is ook de bedoeling om zo te schrijven. Als ik rekening moet houden met alle drama’s van de wereld, dan verschijnt hier niks meer. De kleine dingen des levens kunnen de grote net relativeren. Ik vind het verschrikkelijk wat er met je broer gebeurd is, echt waar. Ik leef met hem mee.
Een tijdje geleden sportte ik elke dag, alleen niet lopen. Ik ben dus niet onbezonnen beginnen te lopen. Ik heb al een zware basisconditie. Ik heb me aan een strikt trainingschema gehouden, met heel veel wandelen, opgesteld door een geschoolde trainer. Blijkbaar zijn mijn benen toch niet zo geschikt voor lange afstand, ook niet na 11 jaar gymnastiek en 3 jaar intensief spinnen, dansen en zwemmen. Ik had dus helemaal niet verwacht om problemen te krijgen. Ik heb bijzonder veel gewandeld.
Als we al niet meer mogen lachen of op luchtige toon schrijven over de dingen die ons overkomen, dan wordt het een zure wereld denk ik.
Veel sterkte aan je broer, chapeau dat hij het nu met een handbike doet.
Bedankt voor je reactie.
Sofie