*We zijn net terug van ons jaarlijkse familieweekend met De Brutins. Als ik tegen mensen zeg dat ik op weekend ga met mijn schoonfamilie volgt er soms een ‘Ocharme’. Ik moet dan altijd  kei hard lachen, want ik heb echt een geweldige schoonfamilie. Waar ik me thuis voel, waar we altijd dolle pret hebben. Zoals die keer dat we op familieweekend probeerden om met een selfiestick een groepsfoto te nemen. Lachen, gieren, brullen!

*Ons tripjaar is dus in volle gang. Vacansoleil, luiewijvenweekend, familieweekend. Het is ondertussen een maand geleden dat we nog eens een weekend zijn thuis geweest. Schaamrood. Combineer dat met verbouwingen en je hebt een idee hoe mijn huishouden ontploft is. Ik ga het er verder niet over hebben. We hebben nog een paar verse onderbroeken, dus alles is onder controle.

*On the bright side: eigenlijk kan je tijdens verbouwingen maar beter zo weinig mogelijk thuis zijn. Goed gepland van ons! Ondertussen is de eerste fase van de badkamer klaar. We wachten nog op het tablet en de lavabo’s en op wat kleine dingen die afgewerkt moeten worden. Maar we zijn minstens drie weken bouwvakkervrij! Volledig stofvrij nog niet, dat lijkt een utopie op dit moment. Maar als je vanuit bepaalde hoeken kijkt, ziet het er helemaal klaar uit. Meer dan deze hoek krijg je dus voorlopig ook nog niet te zien. (Maar voor serieus: hoe schoon is dat al joh?)

*Ik mag dus ook beginnen te schilderen. Ik weet al precies wat ik wil, ik moet alleen nog een moment vinden om verf te gaan halen én me er aan te zetten. Ik ben ongeduldig, dus ik gok dat ik het er ergens ga proberen tussen te nemen. Eigenlijk wil het klaar hebben tegen het verjaardagsfeestje van Basiel: nu zondag. Ben ik zot? Waarschijnlijk. Maar stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen, zegt Bond Zonder Naam.

*Basiel wordt vrijdag al vier jaar. Ohmygod. Ik kijk altijd vol ontzag naar supercreatieve moeders (met schijnbaar zeeën van tijd) die geweldige zelfgemaakte cadeautjes toveren om uit te delen in de klas. Helaas, ik zit niet in dat team. Ik verzin nog wel iets tegen vrijdag. Tijdens het schilderen van badkamers vloeit de inspiratie even rijkelijk als de verf, toch?

*Ik probeer me zondag wel een klein beetje in te houden met de taart, want de weegschaal vertelt mij dat ik ondertussen al 6kg kwijt ben (paaldansje!) en ik wil dat graag zo houden. Nog steeds zonder al te veel moeite en met veel lekker eten tussendoor. Ik ben nog altijd een even grote fan, 5:2 is een blijvertje. For sure. Beetje jammer wel dat niemand het schijnt op te merken (of het toch niet uitspreekt). Mijn spiegel trouwens ook niet. Maar 6 kg! Dat is dus wel een halve emmer gehakt he, zo riep de slagersdochter.

*De vakantiepuzzel is ook helemaal gelegd trouwens. Ik blijf dat echt ongelooflijk vervelend vinden. Grote heimwee ook naar vorig jaar, toen ik dankzij Felix gewoon nog thuis was met zwanger/ouderschapsverlof. Hoe gemakkelijk was dat niet om altijd beschikbaar te zijn om mijn kinderen op te vangen? Heerlijk. Behalve werken, komen er nu ook nog veel tripjes bij (trouw in Engeland, trouw in Limburg, bedrijfsuitstap van mijn lief…) en komen er ingewikkelde weekendpuzzels bij. Vermoeiend, maar het is voor het goede doel.

*Omdat het een beetje van hot naar her is deze vakantie, heb ik voor Basiel een kalender gemaakt. Via foto’s weet hij waar hij naartoe gaat die dag. Hopelijk werkt dat een klein beetje tegen de heimwee. Als een dag voorbij is, mag hij die doorstrepen. Misschien ben ik toch nog een klein beetje knutselmoeder. Een heel klein beetje.

*Voor de rest gaat alles zijn gangetje. Basiel is eindeschooljaarmoe en slaapt op alle mogelijke momenten. Felix is nog steeds het tegenovergestelde, slapen is geweldig tijdverlies in zijn ogen. Maar schattig zijn ze allebei, dus we kunnen er tegen. Het radioseizoen zit er bijna op en over een dikke maand heb ik zelf vakantie met de kindjes. Aftellen…

PS: Ik ben doorgaans nogal fan van spontane foto’s, maar ik wilde toch wel eens een echt gezinsportret. Helaas, poseren is ook dit jaar niet echt gelukt. Ik geef niet op, we blijven elk jaar een poging doen. En we staan er toch met z’n vieren op, dus het is al een succes op zijn eigen.

En eigenlijk maakt het niet uit. Want dat is hier altijd kei real life en al.