Het is precies al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens een ondertussen heb gedaan, waardoor er precies ook veel te veel dingen gebeurd zijn. Ik pik er een paar beelden uit, die me een warm gevoel geven.
Het is de bedoeling dat het een jaarlijkse traditie wordt, maar voor ons was het de eerste keer dat we mee konden op familieweekend. Vorig jaar was er een belangrijke trouw die we niet konden missen. Je ziet op de foto kleinkinderen en achterkleinkinderen door elkaar, we zitten nogal met een speciale familiesamenstelling. Sommige kindjes zijn het noorden ook een beetje kwijt tussen tante en moeke. Want het moeke van de ene, is tante voor de andere. Maar iedereen heeft wel genoten van de Ardense omgeving!
Over trouwen gesproken, het is druk op dat vlak. Tussen 28 augustus en 31 oktober zullen wij VIJF keer de liefde gevierd hebben. Vijf keer op dik twee maanden, dat zijn serieus wat feestjes. Soms met geweldige photobooths, soms met op palen klimmen, soms met te veel dessert, soms met te veel alcohol, soms met onverwachte zwembadduiken, soms in kastelen, soms terwijl je dacht dat je naar een verjaardagsfeest ging terwijl het plots een huwelijk blijkt te zijn. Maar allemaal prachtig. En omdat een cadeau niet altijd van een leien dakje hoeft te gaan, werden er zelfs schatten begraven in onze tuin. En opgegraven. De laatste trouw van 2015 is die van mijn schoonzus, volgend weekend al!
De dame in het wit is ook één van de bruiden trouwens. En ze doet ook een cursus visagie, waardoor ze modellen nodig heeft. Jeej! Ik heb van de leerkracht wel zwaar onder mijn voeten gekregen dat ik op mijn smartphone durfde te kijken tijdens de les, waardoor ik me plots weer die ongelukkige tiener voelde op de middelbare school. Als ik als 31-jarige vrijwillig mijn gezicht kom uitlenen, vind ik dat ik wel zelf mag beslissen waarnaar ik kijk. Maar soit. Voor de rest was het wel leuk. En ik onthou dat mijn wenkbrauwen de perfecte kommavorm hebben.
Ik schoof ook tien dagen lang naar het avondblok. Dat betekende dat het hele ritme helemaal omgedraaid werd én dat ik samen met collega Stefan Ackermans achter de microfoon mocht kruipen. Een duopresentatie, dat was lang geleden! Maar zo fijn! We zien er ook echt gelukkig uit op de foto vind ik. Dat betekende ook dat ik eindelijk Basiel eens naar school kon brengen en dat die met de fiets kon gaan. Alle kindjes blij, mama blij, iedereen blij.
Felix kreeg ook zijn allereerste peter- en meteretentje. Bij Basiel hebben we al twee edities achter de rug, maar daar was het ook een beetje anders. In het geval van Basiel, kenden peter en meter elkaar heel goed (al van lang voor de geboorte). Maar Felix heeft twee exemplaren die elkaar nog moesten leren kennen, dus hebben we dat even geregeld bij een fijn etentje. Ze zijn allebei onafhankelijk van elkaar tegen mij komen zeggen “dat het amai toch echt wel heel toffe mensen waren”, dus ik denk dat het wel snor zit. Volgende editie is bij de peter trouwens, dat komt goed. En dochter van meter is ook een keertje blijven logeren, toppertje. Hoe meer kindjes in huis, hoe minder last dat ge er mee hebt precies.
Tot slot nog een niet veel zeggende foto over een voor mij belangrijke gebeurtenis. Het kinderdagverblijf van Felix had me gevraagd om wat uitleg te komen geven bij borstvoeding, omdat ze zichzelf promoten als borstvoedingsvriendelijke crèche, maar er eigenlijk bijzonder weinig kennis is. De eerste twee minuten was het met een klein hartje, maar daarna ging het als een trein. Iedereen luisterde geboeid, er kwamen interessante vragen, het deed deugd om het eens goed te kunnen uitleggen. Bedankt voor de vraag! Hartjes voor het team!
En oh ja. Er wordt gepraat over een boek. Een boek over borstvoeding in Sofinesse-stijl. Zou dat iets zijn denk je?
Een tip: Als je een loopfietsje gebruikt, leren je kindjes sneller fietsen. Die zijwieltjes heb je dan niet nodig. Wij hadden een Kokua van LIKEaBIKE. We hebben er heel veel en lang plezier aan beleefd. Zelfs toen ze al konden fietsen, wilden ze nog op de loopfiets.
Natuurlijk da! Ik zou hem direct kopen, al is mijn kennis niet zo gering…. 😄
een boek? ik zou het zeker lezen… moest er ooit een nr. 3 zijn 😉
een boek!? doen zeg, komaan!
Ik zou dat boek zeker lezen maar ben heel benieuwd naar je presentatie die je gaf aan de crèche vooral ook want vanaf januari gaat ons ventje naar een andere crèche waar ik dat allemaal ook eens zal moeten uitleggen
Wil je graag eens mailen Sylvie? Dat kan hoor. Als ik kan helpen, graag!
Een boek lijkt me wel wat! Ik heb een zoontje van 7,5 maand, niet zoveel verschil met Felix dus, en heb je dus tijdens je (onze) zwangerschap gevolgd op de blog omdat ik zo goed met je kon relateren. Tot aan het borstvoedingsverhaal helaas… Want hier liep dat goed mis. Ik heb mijn zoon ongeveer 10 dagen aan de borst gelegd maar hij had het moeilijk met op de juiste manier drinken. Dus was hij na 10 dagen meer dan de toegelaten 10% afgevallen en moest ik kunstvoeding bijgeven van de vroedvrouw aan huis. Vanaf dan werd er dus gekolfd en met het flesje gegeven. Toen hij voldoende was aangesterkt mocht ik opnieuw aan de borst aanleggen, maar dat verliep niet echt van een leien dakje. Om een nog langer verhaal toch wat korter te maken: na 4 weken heb ik het kolven volledig gestopt en was er enkel nog kunstvoeding en dat drinkt hij dus tot op de dag van vandaag. Het is een flink, sterk, vrolijk kereltje, maar toch… Jammer dat het niet lukte. Let wel, ik heb 1 week met een schuldgevoel geleefd en het dan van me afgezet want zo geraak je ook niet verder. Maar als ik dan jouw blog las, leek het wel mogelijk en voelde ik me toch af en toe niet zo’n doorzetter. Hoewel ik een absolute fan ben van moeders steunen moeders en bekampen elkaar niet over BV of FV, toch bleef ik achter met een gevoel: ja maar, bij mij lukte dat wel niet he! Jullie hebben makkelijk praten! Dus een lange epistel om maar te zeggen: een boek met jouw ervaringen en ondertussen opgedane kennis zou mijn kennis waarschijnlijk goed aanscherpen voor een eventueel volgend boeleke. Want ik zou het toch graag opnieuw proberen in zo’n geval. Groetjes!
Oh, wat breekt mijn hart als ik dit lees! Ik mail je x
Hier ongeveer hetzelfde verhaal…. baby die plots wekenlang niet meer aankwam toen ze twee maanden oud was, vijf min dronk van de borst en dan loste, en dan flesjes afgekolfde melk moeten geven. Ik had een supergoede productie maar we moesten het ene na het andere flesje leeggieten omdat ze geen honger had en dat kreeg ik niet meer bij elkaar gekolfd. Aanleggen lukte ook niet meer (ze had gewoon geen honger, onverklaarbaar, in ziekenhuis helemaal onderzocht, en ja, aan de borst moeten ze er een beetje voor werken he…) en als dat aanleggen wel lukte, dan dronk ze daarna helemaal niks meer van haar fles. Dus ja, met pijn in het hart afscheid genomen van het live voeden (bij mijn eerste wel acht maanden kunnen geven dus ik was wel weer heel gemotiveerd!!). Na een maand kolven dat kolven zo BEU (als je nooit kan aanleggen, dan gaat je productie zo achteruit, en ik ben niet gemaakt om te kolven, duurde altijd lang voor ik een flesje bijeen had) Ik werd trouwens immens ongelukkig van dat kolven. Gek vond ik dat, maar in plaats van die gelukshormonen bij BV, kreeg ik precies het omgekeerde. Ik voelde me wel schuldig dat ik niet harder probeerde mijn productie op te drijven, maar ik had het gevoel dat ik alleen maar aan het kolven was, en ik werd er echt ongelukkig van, en er liep hier nog een kleuter rond.
Waarom dit verhaal? Ik geloofde vroeger niet echt de excuses van vrouwen die snel stopten met BV omdat “de baby niet goed dronk”. Ik dacht dat dat met de juiste lactatiekundige wel opgelost zou kunnen worden, want wat is er natuurlijker dan de borst? Maar nu heb ik ingezien dat er dus wel echt een probleem met de baby kan zijn. Die van ons wordt nu nog na een hele nacht doorslapen vrolijk en totaal niet hongerig wakker. Haar flessen drinkt ze nu wel leeg, maar ook alleen op de hoogste stand. Als ze moet werken voor haar melk, dan hoeft het niet voor haar.. Dus geen ideaal borstkindje… Gelukkig is ze heel vrolijk, heeft ze geen krampjes, en is ze nog niet ziek geweest. Ik hou mijn hart vast voor de winter die eraan komt, want mijn antistoffen krijgt ze niet meer binnen he.
Dus moest dat boek er komen, dan kan je misschien ook aandacht hebben voor dit soort verhalen? Externe factoren die ervoor kunnen zorgen dat de BV niet lukt hoewel de mama in kwestie niets liever zou willen dan BV geven? 🙂