Ik ben verliefd. Ja. Niet op een man (ook niet op een vrouw, als u zou panikeren). Gewoon op de radio. Op mijn werk.

Vanmorgen ben ik onmenselijk vroeg opgestaan (4u30 – des nachts, als we zeggen). En op dat moment was ik al zeker 25 keer wakker geworden om te checken dat ik toch zeker niet te laat was voor deze belangrijke dag. Ik was namelijk doodzenuwachtig. Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan de knopjes zat en het helemaal alleen heb gedaan. Niet aan de verkeers- of nieuwsmicrofoon. Maar als de presentatrice. (Klinkt zo echt he?)

Vanmorgen was de eerste van mijn ochtendmarathon. Tot en met 7 januari presenteer ik elke (ook de ochtend van 1 januari ja :))  ochtend tussen 7u en 9u De Nostalgie 1000 Warming Up. Ik warm de boel op in de ochtendspits, daarna nemen collega’s het over met elke dag een andere Top 100.

New Wave, Black, Fuif, Kater, Belgo, One Hit Wonder, Album, Film, Dance Classics en de Ultieme Top 100 gaan passeren. U kan dus maar beter luisteren.

Zucht. Radio.

Ik weet niet of u dat beseft, maar ik zeg al jaren: “Later wil ik bij de radio werken en een programma presenteren”. Dromerig, zweverig, denkend dat het nooit zou gebeuren. Want bij de radio, dat willen zoveel mensen en daar zijn zo weinig plaatsen. Uhu.

En op een dag word je wakker om 4u30, vertrek je naar je werk  om even tien dagen lang de ochtend te presenteren.

Kan iemand even in mijn arm knijpen alstublieft?