Na mijn ontslag had ik gezworen dat ik alleen nog in Gent zou werken. Of tenminste op werkbare fietsafstand (in mijn hoofd: 15km). Als je hier al even komt lezen, weet je dat ik niet blij was met de afstand naar Nostalgie. Ik heb de afgelopen jaren wel eens geklaagd over het hele mobiliteitsverhaal (ok, ok, veel). Feit was: een rijdende auto kost belachelijk veel geld en die dagelijkse 120km hebben mij gigantisch veel lepeltjes energie gekost.
Dat ging dan ook de positieve kant van mijn ontslag zijn: een spectaculaire mobiliteitssprong voorwaarts.
Maar je weet hoe dat gaat. Plots ben je aan het solliciteren voor een toffe job in Kortrijk en voor je het weet zit je met een treinabonnement en twaalf kilometer aan daily biking. In de praktijk ben ik eigenlijk nog altijd even lang onderweg als vroeger. Al voelt het gelukkig wel helemaal anders met mijn neus in de wind op de fiets en met mijn neus in een boek op de trein.
Toch voelden de woorden “en je hebt vanzelfsprekend recht op een thuiswerkdag of twee halve thuiswerkdagen” voor mij meteen als een cadeau. Omdat ik er direct de praktische voordelen van inzag, al had ik toen nog niet kunnen inschatten hoe groot de impact voor mij ging zijn.
Ten eerste, ik ben thuis.
Dat is de plek waar ik het liefst van al ben, ik voel me daar goed. Uiteraard is het aangenaam om tussendoor eens een wasmachine in te steken en boodschappen op je eigen toilet achter te laten, maar er is meer. Ik merk dat door les te geven mijn eigen studentengewoontes weer komen bovendrijven. Ik studeerde vaak in bed en hardop, twee zaken die nogal _onpraktisch_ zijn in het staflokaal van journalistiek. Maar twee dingen die thuis wèl perfect lukken en mijn werk gigantisch ten goede komen. (Dus ja gasten, die laatste testen zijn kei hard onder een donsdeken verbeterd.)
Ten tweede, er zitten meer uren in dezelfde dag.
Ook al probeer ik mijn reistijd zo nuttig en aangenaam mogelijk in te vullen, het blijft natuurlijk wel een slordige twee uur per dag die ik ‘kwijt’ ben. Twee uur die ik er gratis bij krijg als ik thuis werk. Tel daar zeker nog een uur mentale rust bij. Want ik kan zonder problemen mijn kinderen naar school brengen en ik ben zeker op tijd om ze te gaan halen. Vaak ben ik wel nog niet klaar met werken, maar ik hoef me geen zorgen te maken ‘dat ik het niet zal halen’. Ik haal het sowieso.
Ten derde, ik ga als een speer.
Ik had op voorhand eigenlijk niet kunnen inschatten hoeveel ‘beter’ ik werk als ik alleen ben, in een fijne omgeving. Op dit moment is het zelfs zo dat ik veel werk (on)bewust doorschuif naar mijn thuiswerkdag, omdat ik daar simpelweg veel meer gedaan krijg. Dingen die serieus wat denkwerk vragen, gaan thuis twee keer zo snel. Mijn lijstje ‘dat is meer iets voor als ik rustig thuis kan werken’ wordt daardoor steeds langer. Om heel eerlijk te zijn, heb ik op dit moment thuiswerkdagen tekort. Die worden dan vaak zelf gecreëerd in het weekend, maar dat is het toch ook niet helemaal.
Toen ik de eerste keer hoorde over de thuiswerkdag, ging ik er van uit dat het die ene dag in de week zou zijn dat ik wel mijn kinderen van school kon halen. Die ene dag dat ik over de middag zou kunnen gaan zwemmen of lopen.
Maar je voelt me al komen, voorlopig draait het een beetje anders uit. Gisteren wilde ik bijvoorbeeld eigenlijk beginnen met een loopje, maar ik keek naar de berg werk en liet dat plan varen. Gelukkig gaat het volgende academiejaar helemaal anders zijn, want dan heb ik het vast allemaal kei hard onder de knie (not, knipoog)
Toch wil ik graag even lyrisch worden over thuiswerken. Ik vind het fantastisch. Heerlijk. Geweldig. Gigantisch efficiënt.
Pas op, ik begrijp dat het niet kan in elke job. Ik kan de studenten ook niet allemaal in mijn living steken bijvoorbeeld en ik kon vroeger ook geen radio maken zonder de studio. Bovendien is het ook echt belangrijk en fijn om je collega’s te zien en te overleggen waar nodig, maar het is een welgekomen afwisseling.
Ik hoorde onlangs iemand vertellen dat in het West-Vlaamse familiebedrijf waar zij werkte, thuiswerken compleet ondenkbaar is. Elk kwartier dat je vroeger naar huis gaat om de een of andere reden, moet gecompenseerd worden met een kwartier vroeger beginnen. Ook als je die week al verschillende overuren hebt staan die nooit of te nimmer vergoed of gecompenseerd worden. Net als de verhalen van thuiswerkers die constant gecontroleerd worden door hun werkgever met een stroom aan telefoontjes en paniekmails als er niet binnen de vijf minuten niet gereageerd wordt. Terwijl niemand zich daar vragen bij stelt als je binnen het bedrijf aan je bureau zit.
Ik vind dat jammer. Waarom is er soms zo een immens gebrek aan vertrouwen? Waarom zouden we massaal in de file gaan staan om werk te doen dat je even goed thuis kan doen? Is het niet vooral belangrijk dat de output er is, dat je doet wat er van je verlangt wordt – het maakt toch helemaal niet uit hoe en wanneer je dat doet?
Om maar te zeggen dat ik heel blij ben dat ik af en toe mag thuiswerken. In drukke weken is het absoluut mijn favoriete dag. Mijn inhaaldag. De dag waarop ik kei hard werk, maar tegelijk ook een soort rust vind.
Cause you know, there’s no place like home.
***
(En omdat het een ode is, heb ik ook even een ode geschreven:)
Ode aan het thuiswerken
Ik sta niet in de autorij
Ik verlies geen tijd
Mijn eigen toilet is altijd nabij
Aan mijn blote voetjes ligt tapijt
Mijn bureau heeft een vers bloemenboeket
Maar de laptop wordt ook wel eens in de zetel gezet
Vertel het tegen niemand, maar soms werk ik zelfs in bed
Er zitten meer uren in een dag
of zo lijkt het wel
Boertjes en protjes laten mag
En het combineert ook beter met mijn huishoudspel
Extra punten ook voor comfy kleren
En voor mijn eigen agenda beheren
Ongewassen haar kan ook niemand deren
Ik zou het nog vaker willen doen
Als dat kan en mag
Ik geef mijn werkgever een dikke zoen
En kijk alvast uit naar mijn volgende thuiswerkdag.
Ik werk ook voor een West-Vlaams familiebedrijf, maar heb geen bureau op kantoor, aangezien ik in principe altijd op baan ben. Bureauwerk gebeurt gewoon thuis zonder controle: als het werk gedaan is, is het OK. Flexibiliteit is handig (dokters-, tandarts- en andere bezoeken kunnen indien nodig over dag), al gebeurt het weinig dat de flexibiliteit in het voordeel van de werknemer gaat 🙂
Sinds vorig jaar mogen wij ook voor het eerst gepresteerde dagen tijdens het weekend (beurzen en zo) recupereren in de twee weken die volgen.
Ik mag ook 2 dagen per week thuis werken en dat vind ik ook geweldig! Omdat je meer op je gemak bent, maar ik kan ook eens wat langer slapen en in mijn pyjama mijn laptop opendoen, zalig vind ik dat!
Ik ben leerkracht in het volwassenenonderwijs en wij moeten enkel voor lessen, vergaderingen … op school zijn. Ik dacht dat dat in het onderwijs altijd zo was, maar blijkbaar is het in het hoger onderwijs anders. Lessen voorbereiden met allemaal mensen rond je: dat is voor mij ook moeilijk … inspiratie komt wanneer je volledig op je gemak bent he. Ik werk veel harder thuis dan in de leraarskamer. Hier moet ik niet netjes achter de pc zitten, en word ik niet onderbroken door de smalltalk van mijn collega’s :). Ik ben zelf nogal een babbelaar, en ik denk dat ik mijn collega’s op een traditionele bureau ook te zeer zou storen haha. Wel erg dat veel werkgevers hun personeel zo weinig vertrouwen. Hoeveel minder auto’s zouden er op de baan zijn, en hoeveel minder stress bij de mensen…
Ik volg je helemaal en denk er net hetzelfde over.
Zou er veel voor over hebben om een dag van thuis uit te kunnen werken.
Echter snap ik ook 100% de andere kant van de medaille. Ik ben HR manager en snap ergens ook wel de achterdocht van bepaalde werkgevers. We zien en horen veel, maken veel mee. De verhalen die ik kan doen zijn soms hallucinant…(van werknemer naar werkgever)
Geloof me, niet iedereen voert zijn job even plichtbewust uit.
Niet iedereen werkt 8 uur en sommigen slagen er niet in naar behoren te werken zonder sociale controle.
Bedrijven of zaakvoerders die daar een aantal zeer slechte ervaringen mee hebben (bedrog, diefstal, enz) zullen het moeilijker hebben om vertrouwen te schenken naar thuiswerk.
Je kan ook niet discrimineren, dus moet je een beleid hebben er rond.
Zelfs met flexibele werkuren starten is wettelijk niet zo evident, je moet een wettelijk prikkloksysteem hebben, je arbeidsreglement moet aangepast worden, enz….
Bovendien leent niet elke functie ertoe om dat te kunnen doen enz.
Kortom, je snapt het wel, maar geniet vooral van het feit dat het wel kan!
Ik werk ook in HR en het klopt dat bepaalde mensen er misschien de kantjes van aflopen. Maat dit gaat om een absolute minderheid en dit zie ik eerder als een functioneringsproblzem dat moet aangepakt worden dan een reden om thuiswerk niet toe te staan. Natuurlijk moet je thuiswerk niet ineens van de ene dag op de andere invoeren maar moet je er een beleid rond hebben (resultaatgericht evalueren, ondersteunen van managers in leiding geven op afstand,…). Ik werk in een organisatie die plaats- en tijdsonafhankelijk werken als basis heeft en dat werkt heel goed. Uiteraard laat niet elke functie toe om thuis te werken maar heel wat functies wel.
Thuiswerken (als zelfstandige hier) heeft voor het gezin enkel maar voordelen. Je gaat en staat waar je wil (doordat ik mijn uren zelf kan bepalen).
Nadelen zijn er uiteraard ook .
– mama is altijd thuis , dus die kan altijd rijden voor school etc.
– mama is thuis dus die is niet aan het werk
– tuurlijk kan die loodgieter etc komen want mama is toch thuis
– tuurlijk kan die levering komen want mama is toch thuis.
ook heb je geen directe collega’s om tegen te zwanzen of mee te babbelen als je een pauze nodig hebt.
Je ‘vergeet’ vaak ‘s middags te eten want alleen eten is maar alleen en we gaan doorwerken want om 16u willen we aan de school staan.
Maar eerlijk gezegd – de nadelen wegen niet op tegen de voordelen. Ik hou van mijn vrijheid en zolang de kinderen hier zijn, wil ik mijn vrijheid niet opgeven.
Dus ja, ik ben PRO.
Ik begrijp wel de bezorgdheid van een werkgever over de productiviteit van een thuiswerkende werknemer maar ik denk dat het hier gewoon een kwestie is van ‘loslaten’, ‘een kans geven’, ‘vertrouwen geven’, ‘zien hoe het loopt’, ‘ingrijpen pas als het nodig zou zijn’, ‘mentaliteitskwestie’.
dus nee, ik ben PRO, en in onze maatschappij is het ook nodig. Enkel zo kan je een goede werk-gezinbalans krijgen.
En is het niet zo dat je pas contente en gemotiveerde werknemers hebt als zij op het thuisfront ook de nodige rust kunnen bekomen?
(je snijdt wel heel interessante thema’s aan ! )
Ik ben absoluut pro thuiswerken, maar zou het niet elke dag willen doen want je moet inderdaad uiteindelijk toch ook wel wat contact met je collega’s en bedrijf bewaren. Maar zo een of twee dagen per week dat lijkt me ideaal te zijn. Zelf werk ik in een bedrijf waar dat ook niet echt gestimuleerd wordt en dat is erg jammer. Want ik zou er zelf veel meer mentale rust door vinden.