Er zijn zo van die periodes waarin het niet lijkt te stoppen. Op zich zijn het allemaal geen dramatische dingen, want er is maar één ding waar we echt van wakker liggen. Maar miljaar zeg, wat is dat hier al geweest de voorbije fortnight:

*Telefoon van de crèche: Felix is gevallen. “Er zit een tand door zijn onderlip en we denken dat hij genaaid moet worden”. Actieplan: Sofie laat alles vallen en rent naar de dokter. Uiteindelijk is de onderlip gewoon geplakt, de krater aan de binnenkant is even snel genezen als mijn schaduw.

*Tom speelt het spelletje ‘ik ga je pakken’ met zijn twee zonen. Op zijn kousen. Die gieren het uit, hollen en amuseren zich rot. De fun eindigt abrupt wanneer Tom kei hard uitglijdt tegen de keukenhoek. Resultaat: mankt al een dikke week, heeft een blauwe voet en is gisteren eindelijk naar de dokter geweest. Actieplan: woensdag foto’s. Hij heeft uiteraard al die tijd niet kunnen lopen. En dat is voor een loper een heel grote straf.

*Brief van het CLB: Basiel heeft gehoorverlies aan beide kanten. We worden verzocht om dringend actie te ondernemen. Het is niet alsof we uit de lucht vielen bij dit nieuws, uiteraard  hadden we zelf ook al door dat er iets niet helemaal klopte. Ook al naar de huisarts geweest zelfs. Actieplan: We hebben 22 mei een afspraak bij de specialist. Maar het gaat – naar ons gevoel – plots zo snel achteruit, dat ik niet uitsluit dat we misschien nog naar Spoed trekken. (Om nog maar te zwijgen van hoeveel dingen er door uw ouderlijk hoofd spelen als mogelijke oorzaak.)

 

*Op een avond zijn de jongens hevig aan het spelen. Basiel trekt Felix omhoog aan zijn arm, waarna er een huilconcert volgt. Er is niets aan zijn arm te zien, maar we mogen er niet aankomen. Het wordt een moeilijke nacht, waarbij hij af en toe wenend wakker wordt. De volgende ochtend gebruikt hij zijn arm nog altijd niet. Terwijl ik vrolijk sta te doen in de studio, trekt Tom naar Spoed (we kunnen misschien een 10-beurtenkaart nemen?). Uiteindelijk blijkt dat zijn elleboog uit de kom is. Ons schuldgevoel is gigantisch, ook nadat ze het gewricht weer in elkaar hebben gezet. En uiteraard heb ik weer alles laten vallen en ben ik naar huis gespurt.

*De dag na het onderhoud van de boiler/chauffageketel staat de wasmand in het nat. Ik denk eerst nog dat het komt omdat die door de werken in de badkuip heeft gestaan. Maar tegen dat Tom een paar uur later naar beneden gaat, blijkt de hele badkamer onder water te staan. En de ketel dus te lekken. Actieplan: “Mannen, kom eens rap terug want ge hebt dat hier kapot gemaakt!”

*Telefoon van de crèche met de vraag of ik dringend kan terugbellen. De schrik slaat me al om het hart, maar het blijkt ‘maar’ een allergische reactie te zijn. Na zijn middagdutje is Felix opgestaan met een buik en rug vol rode vlekken. Zucht. De volgende ochtend is het weggetrokken. Zolang het niet terugkomt is het onbegonnen werk om na te gaan hoe het kwam. Actieplan: voorlopig niets.

En dan heb ik het alleen nog maar over de in het oog springende highlights. Verdorie zeg, wat is dat hier? Ik weet het wel, behalve het gehoorverlies van Basiel is het allemaal niet erg. Maar telkens wel de hele dag omgegooid. Dat kan natuurlijk gebeuren, maar elke dag – dat is er gewoon een klein beetje over. Want de dagen zijn eigenlijk sowieso al vermoeiend genoeg, er is heel weinig reserve.

Gelukkige zijn er ook positieve dingen gebeurd:

• We zien elkaar graag. We zijn een geweldig team, een zalige entiteit.
• We mogen binnenkort waarschijnlijk het Loonsche Land gaan testen, een nieuw verblijf in de Efteling. Verslag volgt uiteraard, en we zijn pretty excited.
• Bloomon heeft een mooi excuusboeket opgestuurd voor hun eerdere blooper. Vaas incluis. En ik kan u zeggen: het doet deugd om bloemen in huis te hebben.

Hopelijk verloopt jouw week beter?