Het tweede trimester loopt hier op zijn laatste benen en ik wou dat ik kon vertellen dat ik me fantastisch voel. Op zich gaat het ook wel goed. Kindje doet het goed, is heel beweeglijk en er zijn geen problemen. Kwaaltjes dat wel, maar dat overleef je wel. Zeker als je weet waar je het voor doet, ik durf dus niet te klagen.
Behalve dan dat ik volledig uitgeput ben. Vanaf week 19 à 20 is er een vermoeidheid komen opzetten, die ik niet onder controle krijg. “Je moet rusten wanneer je kan” of “luister naar je lichaam”, zegt iedereen. En het is niet dat ik dat niet probeer, maar hoe pas je dat precies in met een full time job en een bijna-kleuter die vol energie zit?
Het resultaat is dat ik me alleen nog kan concentreren op mijn werk (ook dat valt me heel zwaar) en dat ik me recht houd tot mijn lief thuiskomt. Zodra hij er is, laat ik ongeveer alles vallen om in mijn bed te ploffen. Dat het dan meestal nog niet eens 19u is en dat een mens zo niets aan zijn dag heeft, dat nemen we erbij. Dat mijn twee mannen me dan samen lieflijk in bed stoppen, maakt het even goed.
Dikke pluim voor mijn lief, want de zorg voor Basiel en het huishouden komt ongeveer volledig op zijn nek terecht. Ik geraak gewoon echt niet vooruit. Als ik me durf neer te zetten, val ik gegarandeerd in slaap. Je kan daar misschien mee lachen, maar vooral in de auto is dat ongelooflijk gevaarlijk. De 120 km die ik elke dag afleg, zijn elke keer opnieuw bange momenten. Ik ben zo moe, dat ik vaak niet weet hoe ik er geraakt ben. Dat is niet ok, maar noch carpoolen, noch openbaar vervoer zijn een optie. Doorbijten en zoveel mogelijk rust nemen, is het enige wat ik kan doen.
Toen ik twee weken geleden om mijn griepspuit ging, kwam ik buiten met een week rust. Ik heb vervolgens ook echt een hele week geslapen. Nachten van 10 tot 12 uur, een grote dut in de voormiddag en een grote dut in de namiddag. Ik denk dat ik makkelijk 16 uur van de dag sliep die week. En eerlijk, ik kon nog. Weer gaan werken, hoewel ik echt een topjob heb, valt me ongelooflijk zwaar.
Alles wat niet werk is, wordt geschrapt. In het weekend worden de activiteiten strikt gedoseerd en waar het kan, leg ik me neer om te slapen. Dat is voor niemand fijn. Ik heb het gevoel dat ik alleen nog slaap en werk. Waardoor ik faal als moeder, partner en vriendin.
Ik kan altijd slapen en doe dat ook zoveel als mogelijk, maar het begint soms moeilijk te worden om een houding te vinden. Mijn heupen kunnen ’s nachts zo pijnlijk zijn, dat ik er van wakker word. Veel kussens helpen een beetje, maar niet altijd.
In alle zwangerschapsboekjes wordt het tweede trimester omschreven als ‘de periode waarin je barst van energie’. Hier niet. Ik heb dit tijdens mijn vorige zwangerschap of in de eerste trimesters nooit meegemaakt. Ik ben doodop, de hele tijd. Gisteren ben ik in tranen uitgebarsten, omdat ik naar huis moest rijden en bijna niet durfde. Normaal functioneren, dat lukt bijna niet meer.
Gelukkig ben ik zo georganiseerd dat de meeste blogs al gepland staan, want veel energie om te schrijven blijft er niet over. Gelukkig heb ik een blog waar ik af en toe eens kan vertellen hoe ik me voel. En waar ander moeders nu hopelijk instemmend gaan knikken en zeggen: “Dat is normaal. En dat gaat wel over.”
Toch?
Lieverd, die paar uur per dag dat je wel fris en monter bent, wil ik dat je dit in je oren knoopt: jij faalt helemaal niet. Daarbinnen bij jou zijn, zelfs wanneer ge slaapt en denkt dat ge niets doet, honderden mannetjes er keihard voor aan het zorgen dat Dorus over een drietal maand helemaal klaar is om geboren te worden. You rock. Bigtime.
Neemt niet weg dat ik het heel erg vind dat je je zo futloos voelt. Ik herken het ook wel. En die clichés kloppen ook. Luisteren naar je lichaam is het belangrijkste. Die mannen van jou redden het wel. Nostalgie ook.
Ik stuurde je een overdosis energie als ik kon. Veel liefs en hou je taai. En allez hup, nu je bed in! 😉
Ps: al eens laten checken of ge wel genoeg ijzer en magnesium in uw bloed hebt?
Kortsluiten met je gynaecoloog, misschien tekorten iid
succes!
Ik herken je verhaal zeer goed.
Ik reed van tankstation naar tankstation op de autostrade, en in elk station (zo om de 20 á 30 km) deed ik een powernap van 3 minuten. Zo, en enkel zo, raakte ik op bestemming. Ik moest voor mijn job wekelijks naar Nederland, een tijdrovende bezigheid op die manier! Gek, want bij het eerste kind straalde ik bet hele gweede en derde trimester lang. Er had een vierde trimester bij gemogen!
Maar de tweede…
De zetel heeft een zitput sinds Jaspers zwangerschap. Het leek wel narcolepsie soms, neervallende oogleden die niét te stoppen vielen. Ik had tijdens die zwangerschap ook een kindje lopen van 13 tot 19 maanden oud, dat manneken speelde gewoon verder terwijl ik even sliep. Gelukkig. Ik werd dan wakker, gedecoreerd met teensletsen en pannelikkers. Best grappig.
Een beetje onverantwoord, maar het kon niet anders.
Of het overging? Die vraag laat ik wijselijk onbeantwoord. Elk verhaal is anders. Maar nu, 2 jaar later, heb ik dit verlengde weekend eindelijk heerlijk ononderbroken nachten geslapen van meer dan 6 uur. Jochei!
Weet je, ik ben niet zwanger en ik ben ook al 2 weken doodop. Gisteren kon ik met moeite mijn hoofd rechtop houden tijdens het avondeten. Nog nooit geweten.
En tijdens mijn zwangerschap kon ik ‘s avonds na het werk ook alleen maar in mijn zetel ploffen. Het is tijdelijk ! Als je moe bent, moet je rusten en slapen !
Ik begrijp je volledig. Ik ben minder ver als jij in mijn zwangerschap (22 weken), maar ik ben op. Dit is begonnen rond week 16 en wordt alleen erger. ‘s Morgens sta ik op en denk ik: “wanneer kan ik terug gaan slapen???”. We hebben ook een kleintje van twee jaar en ik krijg het niet over mijn hart om te gaan slapen als zij nog wakker is, maar misschien doe ik dat beter wel…
Ik heb mijn bloed al laten testen en dat was allemaal in orde… “dat hoort bij de zwangerschap” kreeg ik te horen… “Owkeeej dan” dus dan doen we verder. Ik trek mij op aan het feit dat het derde trimester misschien veel beter is. Dat de hormonen zich van trimester gemist hebben bij mij…. Wie weet walsen wij wel door dat derde trimester. 🙂
We weten waarvoor we het doen… en dan ben ik soms terug een beetje minder moe 🙂
Ik steek je graag een hart onder de riem. Weinig aan te doen… volhouden. Ook al zou je elke persoon die zoiets zegt waarschijnlijk wel iets kunnen aandoen. Ik herken het zelf ook…
Verder ook een vraag, voor alle mama’s hier die zwanger zijn/waren tijdens het griepseizoen.
Wat met die griepprik? Ik krijg die maandag op het werk, maar ben heel hard aan het twijfelen of dit wel een meerwaarde is, ook al raden ‘ze’ dit aan voor zwangere vrouwen. Ik vind nergens ‘onafhankelijk’ en zinnig advies, steeds zijn meningen gepolariseerd. Ik kan er dan ook geen bewuste keuze over maken, en dat frustreert me.
Daarboven werd ik (als kind en jongvolwassene) áltijd ook echt ziek van vaccinaties, dus ik heb die gelaten voor wat ze waren.
Weet niet goed wat nu gedaan.
Zie deze websites: geloven, of niet?
http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/vaccinaties-gezondheid/een-onthutsende-waarheid-over-griepvaccinaties/
http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/vaccinaties-gezondheid/een-griepprik-daar-zit-wat-in-daar-zit-dit-in/
Ik was vorige keer en ben nu opnieuw zwanger in griepseizoen en heb telkens een griepspuit laten zetten. Ik zou het dus wel doen. Ik heb spuit vorige week laten zetten, en heb er geen last van gehad, behalve wat pijn op de plaats van de spuit en een week een jeukende arm.
Beste Kat,
Geloof zeker niet alles wat er op die sites staat! Ik ben apotheker en kan je met een gerust hart zeggen dat moest er ook maar iets onaanvaardbaars in die vaccins zitten, ze nooit op de markt zouden zijn!
Met het vaccin bescherm je niet alleen jezelf, maar ook het kindje in je buik. Indien jij griep zou krijgen, zou je hiervan erg moe en stijf zijn, hoge koorts maken, misschien dehydrateren: allemaal zaken die nadelig zijn voor je baby.
Ook ik raad je dus aan het advies van je gynaecoloog te volgen en je griepprik te laten zetten..
Ikzelf liet me vorige week ook vaccineren, aangezien wij van plan zijn heel binnenkort ook terug te proberen zwanger worden.. En op die manier ben ik beschermd, moest ik pril zwanger zijn in het “griepseizoen”..
Veel succes met de zwangerschap!
Bedankt voor jullie advies, gelukkig ook een dokter in de vriendenkring die zei ‘moest gij mijn vrouw zijn, ge zou die prik moeten zetten van mij!’. Heb hem dus toch maar laten zetten daarnet, hopelijk morgen niet ziek!
In Gasthuisberg vroeg de gyn ze of ik ooit griep had gehad. Nee. Toen zei hij dat ik geen spuit moest laten zetten. Toch allemaal tegenstrijdige adviezen he!
oei je geeft me courage, ik dacht -met mijn 17 weken nu- dat het moe zijn allicht ging voorbij zijn…Hopelijk kun je het blijven bolwerken. Het klinkt misschien niet zo positief voor je werkgever maar kun je geen ziekteverlof opnemen eigenlijk?
Sofie, zo herkenbaar! Die vermoeidheid, het schuldgevoel dat je plots geen goede mama, vriendin meer kan zijn … Ik ben nu 20 weken ver en herken je verhaal volledig. Sterkte!
Hey Sofie, ik ken het gevoel en ben echter helemaal niet zwanger. Enfin ik kende het gevoel want gelukkig is het bij mij achter de rug. Ik sliep ‘s nachts de klok rond en kon ‘s middags gerust terug een dutje doen. Ik had ook nooit het gevoel energie te hebben om ook maar iets te doen. Wat bleek, ik had te weinig schildklierhormoon waardoor de rest van mijn lichaam compleet ontregeld was. Blijkbaar had ik een ontsteking gehad op de schildklier. Ik heb dan 2 maanden een pilletje moeten nemen en opnieuw bloed laten trekken en …nu is alles terug op peil en ik kan terug functioneren als iemand van 27.:) Enfin ik wil maar zeggen misschien is er een verklaring voor? En indien het toch de zwangerschap is ,kan ik alleen maar zeggen, doorbijten? Gelukkig krijg je er dan iets moois voor in de plaats 😉 !
Ik herken je gevoel. Alleen is bij mij de zwangerschap achter de rug. Ik heb een zoontje van 2 en een baby van 6 maand. Mijn leven bestaat uit werken, moederen en slapen. Over een paar jaar heb ik hopelijk weer energie voor een sociaal leven en hopelijk heb ik dan nog wat vrienden over 🙁
Ik bven gestopt met werken 2,5 maand voor ik moest bevallen. Ik verveelde me steendood, thuis, maar werken ging niet meer. Ik sliep toen evenveel overdag als ‘s nachts. Mijn man deed ook bijna alles: huishouden, koken, zorg voor dochter. Ik ben hem daar dankbaar voor, maar anderzijds vind ik het ook vrij normaal, neen? Ik zou alleszins geweldig kwaad geweest zijn als hij dat NIET had gedaan. 😉
Voordeel: toen ik bevallen was, had ik energie voor zes.
Ik weet dat je vaak kritiek krijgt via je blog en ik wil daar zeker niet persé aan meedoen. Die vermoeidheid tijdens zwangerschappen is dodelijk, ik had er één keer helemaal geen, en één keer heel erg veel last van.
Kop op, die tweede keer had ik na de bevalling energie voor duizend, én een gemakkelijker kind.
Maar ben ik de enige die het stuitend vind dat jij in de wagen kruipt als je te moe bent om te rijden en niet meer weet hoe je er geraakt bent? Je brengt daarmee niet alleen jezelf en je ongeboren kind in serieus gevaar, maar ook anderen, die misschien ook weer (ongeboren) kinderen hebben.
De gevolgen van onze acties reiken veel verder dan onszelf, dat vergeten mensen vaak onder het mom van ‘het kan nu eenmaal niet anders.’ Op zijn werk is niemand onmisbaar, vergeet dat niet Sofie. Als mens en moeder wel.
Ik ben meermaals iets soortgelijks beginnen typen, maar altijd toch maar gewist om niet ‘de zaag’ te zijn. Ik vind het ook onverantwoord. Er zijn misschien geen handige alternatieven, maar er is wel een oplossing.
Dames, bedankt voor de bezorgdheid. Maar we hebben echt alle kanalen uitgeplozen. Ik vind het verschrikkelijk om in de auto te kruipen, maar zolang ik moet gaan werken kan het gewoon niet anders. Een nieuwe doktersafspraak (met bloed trekken ed) brengt hopelijk soelaas…
Dat bedoel ik dus met ‘het kan niet anders’ en met dat niemand onmisbaar is, zogezegd.
Mijn broer is verlamd na een ongeluk met een chauffeur die in slaap viel. Er is niemand wiens werk zo belangrijk is, dat je dat risico er maar even moet bijnemen.
Als je te moe bent om te rijden, kruip niet achter het stuur. Ik ben ooit in slaap gevallen achter het stuur, auto perte totale, maar ik had niks (ik reed dan ook aan 30 km/u, geen autostrade). Sindsdien heb ik een panische angst om achter het stuur in slaap te vallen en nooit nooit nooit of te nimmer zal ik nog alleen achter het stuur kruipen als ik voel dat ik te moe ben en al moet ik ergens zijn, dan ben ik maar te laat en slaap eerst tien minuten onderweg aan een tankstation. Andere tips (maar niet altijd even gezond) zijn ramen open in de winter en zéker geen verwarming aan, snoepen tot je aankomt en verplicht meezingen met de radio. En koffie … Vermoeid in de auto is even gevaarlijk als stomdronken rijden!
Ik dacht hetzelfde als Marlies.. ik heb ooit iemand moe zien vertrekken en een week later moesten we naar zijn begrafenis. Gelukkig had zijn tegenligger, een vrachtwagenchauffeur, niks. In slaap vallen in de auto, het gebeurt helaas… Ik ben ook voor de tweede keer zwanger en ik ken die vermoeidheid een beetje. Heb een keer mijn vader gebeld voor een lift. Was ook te bang in de auto. Nu met de ijzerpillen gaat het beter. Stom he, dat de trein niet compatibel is met je werkuren.. hopelijk snel beterschap!!
hang in there, 3 x 9 maanden zo doorgebracht. de lol van zwanger zijn is me nooit duidelijk geworden, maar het gaat over en de beloning is groot.
http://charliemag.be/mensen/quality/
Ik heb hier nog nooit gereageerd, maar nu kan ik het niet laten. Ik heb er meer dan twee jaar over gedaan om zwanger te geraken, en was kapot de eerste maanden, met ziekenhuisopname wegens uitdroging en al. Maar ik wist dat het voor de baby was, en ik snap dus echt niet dat je je niet gewoon ziek thuis laat zetten maar maar blijft zeggen in elke blogpost dat je zo onmisbaar bent op je werk. Dat kan ik niet begrijpen. Ik was blij zo ziek te zijn, ik was tenminste eindelijk zwanger en hoe al de rest verliep, was daaraan ondergeschikt. Ze hebben het op mijn werk ook twee maand zonder mij gekunnen omdat ik te ziek/uitgeput was om te gaan werken.
Deze comment heeft mij erg geraakt, het was de trigger voor een lange huilbui. Ik weet niet in welke wereld je naar de dokter kan stappen en zeggen “schrijf mij eens ziek”. Ik ben gisteren nog maar naar de dokter geweest en naast een uitgebreid bloedonderzoek, zei ze gewoon “Succes, nog een paar weken volhouden.” De veronderstelling dat ik hiermee een slechte moeder zou zijn of dat ik vind dat ik onmisbaar ben op mijn werk (iets wat ik overigens nergens zeg), komen hard aan. Ik ben een dochter van zelfstandigen, thuisblijven en daar toch voor betaald worden, dat is het allerlaatste wat ik mogelijk acht. Ik werk hier bijna 7 jaar en kan het aantal ziektedagen nog steeds op 2 handen tellen ongeveer. Ik spring daar dus niet lichtzinnig mee om. Ik heb aangegegeven aan de gyn dat ik het niet meer zag zitten, zij moet beslissen wat het beste is voor mij. Ik ben ook zo gebrand op 6 maand exclusieve borstvoeding, dat ik niet graag tijd achteraf afgeef met mijn baby, om nu te kunnen rusten. Zonder baby.
Eerlijk gezegd, als je zegt tegen een dokter dat je bang bent om elke dag in je auto te stappen omdat je niet zeker weet dat je wakker je eindpunt zal halen, of dat je niet meer weet hoe je precies met de auto thuisgeraakt bent langs die lange rit op de autostrade… en de dokter zegt jou dan gewoon dat je moet ‘doorbijten’, dan zou ik een andere dokter zoeken. Dit is onverantwoord. Voor jou, voor die kleine spruit, voor Basiel, maar evengoed voor alle mensen wiens pad je kruist.
Mijn comment was niet slecht bedoeld. Enkel om duidelijk te maken dat als het fysiek niet gaat, je recht hebt op rust. Ik zeg absoluut nergens dat jij een slechte moeder zou zijn. Dan ben ik dat ook, nem. Verzorg je!
Merci An. Als je zo moe bent, komen dingen soms wat harder aan. Doe daar nog eens zwangerschapshormonen bij…Enfin :). Ik neem je niets kwalijk hoor. Ik doe mijn best om me te verzorgen! Succes met de zwangerschap/baby.
De baby is ondertussen een humeurige peuter van 2,5 🙂 ps heb je een mailadres waarop ik je kan mailen?
Seg, maar Sofie … Ik ben even kwijt hoe lang je nog moet en al, maar als je bang bent dat je je zwangerschapsverlof na de geboorte gaat moeten inkorten als je nu stopt, vermoed ik dat je toch ook al gewoon op zwangerschapsverlof kunt, zonder dat een dokter daar zijn fiat voor moet geven?
Dat geldt pas vanaf 34 weken, maar dat vind ik dus echt totaal geen optie. Tijd zitten verdoen zonder baby en daarna vroeger moeten gaan werken terwijl daar een klein hummeltje zijn mama nodig heeft? Vroeger stoppen is echt het allerlaatste wat ik wil. En bovendien ben ik nog maar dik 26 weken…