Dagen gingen voorbij na het eerste lichte bloedverlies. Veegjes angst, met elk toiletbezoek dichter bij de akelige waarheid. Eerst was het niet alarmerend, de dokter bleef positief. Maar net toen mijn armplooi kapot geprikt was, kwam er slecht nieuws. Ik was kalm, want zo flink van de natuur. Kan gebeuren.
Ik moest niet wenen.
De nuchterheid was sterk. Ik dacht vooral praktisch. Ik zuchtte dat het allemaal weer maanden zou opschuiven. Ik voelde vooral een planning in elkaar stuiken, minder een vruchtzakje.
Opgelucht dat de natuur weet dat ‘dit’ het niet kan halen. Ik zeg ‘dit’, want ik probeerde van in het begin om me er niet heel erg aan te hechten. Want je weet dat het kan gebeuren, je moet daar in je achterhoofd altijd rekening mee houden.
Ik moest niet wenen.
Tot ik het zag. Tot bleek dat het er allemaal nog zat, maar nog geen aanstalten maakte om mijn lijf te verlaten. Ik wilde het kwijt, want ik wilde vooruit. Dit was toch gewoon een klein omweg?
Ik moest wenen.
Heel traag, in de gangen van het ziekenhuis. Alleen, terwijl ik hoopte dat ik niemand zou tegenkomen. Alleen, terwijl ik hoopte dat ik iemand zou tegenkomen.
In verwachting zijn is veel dingen. In verwachting van een droom, een hoop, een verlangen, een plan, een datum. Of van baarmoederweefsel met een dood vruchtje, dat weinig zin heeft om het huisje te verlaten.
Ik moest wenen.
En ook niet. Ik probeerde vooral om het aan niemand te tonen (behalve mijn lief en twee vriendinnen), omdat ik niet wilde dat iemand wist dat we voor een derde kindje zouden gaan.
Zou dat er nu wel nog komen? Zou ik het nog kunnen? Zou mijn lichaam nog in staat zijn een kindje te dragen? Was dit een teken dat we het toch niet moesten doen?
Het voelde koud, en heel warm. Er waren altijd de troostende doch nuchtere armen van mijn lief. Het voelde leeg. Het voelde tranen tegen ratio. Het voelde pech. Het voelde boos. Het voelde oneerlijk. Het voelde raar.
Het was mis.
Misleid. Misbakken. (On)misbaar. Miscalculatie. Miserabel. Misgaan. Misgunnen. Miskennen. Mislopen. Mismeesterd. Misnoegd. Mispakt. Misrekend. Mistig. Miskraam.
Het was mis.
Ik voelde vooral (het) niets. En tranen.
*Het miskraam viel samen met mijn ontslag, wat de slag nog veel groter maakte.
**Vandaag kregen we te horen dat door een zeldzame complicatie na de curettage, we onze kinderwens best kunnen opbergen. We worden nog doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, maar de kans op zwangerschap is heel erg klein. Er zijn absoluut geen garanties. Ik heb altijd geprobeerd om te zwijgen over dit hele verhaal, maar nu lukt het niet meer. Ik heb al veel schrijfsels klaarstaan, ik deel ze wanneer de tijd daar rijp voor is.
Oh Sofie! Ik voel mijn hart breken bij het lezen van je verhaal! Dit moet zo zwaar zijn! Ik begrijp je ook dat je niet meer kan zwijgen, want ‘praten lucht op’. Dat zeggen ze toch. Ik kan je alleen heel veel sterkte wensen! En hoop! Hoop voor een mooie toekomst! Maar nu ook gewoon heel veel knuffels en sterke schouders om op te huilen want dat heb je nu nodig! Neem je tijd!
Tranen in mijn ogen terwijl ik dit lees omdat ik weet hoe graag je dit wou. Heel veel sterkte, neem je tijd en ik wens je alvast mooiere tijden toe.
Och meiske toch. Zo erg voor jullie. Heel, heel veel sterkte om dit te dragen en een plaatsje te geven.
Ik vermoedde al zoiets omdat ik (enkel door je online te leren kennen) weet hoe graag je een derde zou zien… Tranen in mijn ogen… Heel veel sterkte meid!! Neem je tijd en weet dat er heel veel (on)bekenden aan je denken…
Oh Sofie, hier word ik stil en droef van …
Zelf een fertiliteitstraject en 2 mk denk ik een beetje te weten hoe het voelt … ook de loodzware weg naar de curretage.
Heel veel sterkte en dit hoef je niet te zwijgen of alleen te dragen!
Dikke knuffel
In verwachting zijn is veel dingen, wat zeg je dat mooi en wat is dat ook zo waar. Het is dan ook zoveel meer dan ‘gewoon’ jammer als het foutloopt. Heel veel sterkte én hopelijk stilaan zoveel meer licht in die donkere dagen die dit jaar je pad al kruisten.
Och zeg… Wat een dobber tijdens zo’n zwaar jaar… Zucht… En dan kan je nog zoveel zeggen, maar niets verlicht de pijn, nu toch nog niet….
Misschien ooit, misschien als er een wonder gebeurt…
Heel veel dikke knuffels en sterkte, en heel veel liefde voor elkaar. Die twee bengels en dat toplief en – familie sleuren jullie er wel door.
Ooit komt alles goed, ook als lijkt het nu niet zo…
Liefs ❤️
Ondanks het thema heel mooi geschreven. Helemaal gelijk dat je in je cocon kruipt. Wat moet dit moeilijk geweest zijn: met een nieuwe job beginnen en dan dit meedragen. Heel veel sterkte Sofie. Wij branden vandaag speciaal voor jullie een kaarsje. Xxx
Ik heb het gelukkig zelf nooit meegemaakt, maar ik denk dat jouw tekst heel veel mensen raakt en ook een beetje troost…op één of andere manier…mij doet hij in elk geval serieus slikken…..goeie moed…..
Heel veel sterkte Sophie om hier samen met je gezin door te komen en deel je verhaal maar als je er zelf klaar voor bent en nood aan hebt!
Heel veel sterkte Sofie. Een miskraam is zwaar, curettages ook. Moedig om je verhaal te delen. Heel veel knuffels.
Hier ben ik stil van… Pakkend geschreven ook. Veel sterkte en kruipen jullie maar even in jullie cocon.
Kippenvel … hoe erg, Sofie. Dat 2019 een mooier jaar wordt voor jou. xxx
Jammer genoeg herkenbaar. Na mijn ontslag kreeg ik ook een miskraam(en geen gewone maar een zeldzame aandoening). Ik ging ook professionele hulp zoeken omdat het zo moeilijk te plaatsen was. Het feit dat ik al een tweede keer door dezelfde zeldzame aandoening werd getroffen voelde zo onrechtvaardig!Veel sterkte! Wat is het leven soms zo unfair:( Hou je vast aan de mooie kleine dingen in jouw leven!
Wat een vreselijk nieuws. Hoeveel pech kan een mens in één periode hebben 🙁 Ik heb er geen woorden voor, maar jij duidelijk wel. Ondanks de miserie toch echt weer prachtig geschreven
❤️veel sterkte 😔
Heel veel sterkte … het was je gegund.
Mijn hart breekt! Wat een verdriet!
Hoeveel verdriet kan een hartje dragen…
Ik hoop dat je kracht en moed kan putten uit je gezin en bij je vriendinnen.
Heel veel beterschap en tikd voor jezelf moet je nemen! Een dikke knuffel
Een kus, een knuffel en heel veel warmte!
Ooh lieve Sofie… ik ken je niet, maar na het lezen van dit blogbericht, denk ik dat ik wel lieve Sofie kan zeggen… Ik voel je pijn en rauwe verdriet doorheen je woorden.
Ze zijn zo pijnlijk herkenbaar… de vragen die jij hier opsomt, heb ik mezelf ook gesteld. Je woorden zijn prachtig gekozen, ondanks het onderwerp.
Heel veel sterkte en warmte om je heen, om dit alles te verwerken.
Veel sterkte Sofie. Wij hadden een miskraam op 8 weken bij ons 2de bewuste zwangerschap. Wij waren toen met kind 1 en mijn ouders op vakantie en ik had de dag voordien juist het geweldige nieuws meegedeeld. Hier geen curretage, wel iets met een tabletje opsteken en dan wachten. Kwam daar nog een miscommunicatie bij waardoor de gynaecoloog bij controle na de afdrijving vroeg hoe de zwangerschap verliep.
Ik ken je enkel online (blog, instagram) en destijds via de radio. Ik wil je veel sterkte wensen bij de verwerking van jullie miskraam. Veel warme knuffels.
Veel sterkte Sofie. Wij hadden een miskraam op 8 weken bij ons 2de bewuste zwangerschap. Wij waren toen met kind 1 en mijn ouders op vakantie en ik had de dag voordien juist het geweldige nieuws meegedeeld. Hier geen curretage, wel iets met een tabletje opsteken en dan wachten. Kwam daar nog een miscommunicatie bij waardoor de gynaecoloog bij controle na de afdrijving vroeg hoe de zwangerschap verliep.
Ik ken je enkel online (blog, instagram) en destijds via de radio. Ik wil je veel sterkte wensen bij de verwerking van jullie miskraam. Veel warme knuffels.
Heel veel sterkte! Want missen en verliezen is zo moeilijk ❤️
Veel sterkte. Om stil van te worden…
Heel veel sterkte! Zo jammer voor jullie. Dikke knuffel.
Sterkte, Sofie! ❤️
Oh nee, pff. Wat een klap bovenop een andere klap. Wat sterk van jou dat je het toch vertelt. Ik hoop dat het jou wat helpt in het verwerkingsproces. En trek je op aan je prachtige familie en vrienden die je rond je hebt en aan de vele berichtjes die je krijgt. Woorden zijn maar woorden, maar ik hoop dat ze je toch een klein beetje troost kunnen bieden.
Veel sterkte
xxx
tranen, van herkenbaarheid en omdat ik voelde hoe graag je het wou…
ik wens je veel warmte en liefde en mensen om je heen die je de tijd geven en steun die je nodig hebt<3
ook voor je vriend en zoontjes!
Sofie ik kan het niet zo mooi verwoorden zoals jou. Maar ik wens jullie heel veel sterkte. Neem alle tijd, het was al een heel heftige periode voor jou. Ik stuur een digitale knuffel jouw kant op!
Sofie, wat een harde dobber om te verwerken. Een onvervulde kinderwens gaat zo diep. Hopelijk blijven botte opmerkingen a la “wees blij, je hebt er al twee” je zoveel mogelijk bespaard. Veel goede moed.
Ik kan hier niet goed verwoorden wat dit bericht doet met mij. Wat ik wel zeker weet is dat het verdomd pijnlijk en eenzaam moet geweest zijn om alles al die maanden in kleine kring te moeten dragen. Oeverloos veel mensen die tegen jou over je ontslag zullen gepraat hebben, terwijl jij ook met dit grote verdriet liep.
Goed dat je het nu deelt. En de manier waarop je het schrijft is even schoon als het onderwerp hard is.
Ik wens je gezin veel sterkte en warmte toe. Hou mekaar goed vast!
Oh lieve Sofie ❤ veel sterkte …
Wat een rotjaar al voor jou, voor jullie. Zo’n klappen hebben tijd nodig. Ik lees hier elke keer mee maar wens je nu absolute blog-stilte en tijd voor verwerking van dit alles. Ook hier weer een herkenbaar verhaal van een miskraam. Iemand die dit nooit heeft meegemaakt snapt niet hoe hard dit er kan inhakken. Ik wens je alvast veel begrip en weinig botte opmerkingen, en veel rust voor jezelf.
Oh zo erg vind ik dit. Ik voelde vaak doorheen je blogs dat de zin in een derde kindje er toch wel was. Hopelijk komt het toch nog goed en mag 2019 positief worden! Veel sterkte
Ik zie jou als iemand die altijd klaarstaat voor anderen. Nu wens ik heel hard dat die anderen er ook voor jou zijn. Uit je posts maak ik uit dat dit effectief ook zo is, maar het is toch goed dat je nu met meer mensen deelt. Je kan immers niet genoeg (virtuele) knuffels krijgen als je in zo’n rotsituatie zit.
Ik vind het enorm dapper van je en ik wens je veel sterkte.
XXX
Dat moet een heel zware dobber zijn. Wow. Een miskraam op zich is al zwaar en dan nog die timing. En die complicaties. Slik. Dat is een pak om te verwerken. Ik hoop dat het op termijn lukt om het een plaats te geven. Plots snap ik al de voorgaande posts zoveel beter.
Hier helaas ook bekend met miskraam en curretage. Herinner me nog goed hoe de verpleegsters me onderling grappend en grollend naar het OK rolden in mijn ziekenhuisbed. Dat was een van de eenzaamste momenten ooit.
Herkenbaar Josie, ik moest geopereerd worden en was aan het huilen toen ze me binnenreden. ‘Geen schrik, het is maar een kleine ingreep.’ Ja, medisch gezien misschien wel…
Een andere keer ook lang liggen wachten vooraleer ze me binnenreden, vreselijke tijd, dat vergeet je idd nooit.
Ik wist het al enkele weken en zo’n zaken gaan uiteraard diep.
Wanneer de natuur beslist dat iets niet ok is of niet kan zijn is dat hard…
Het zal tijd nodig hebben en na verloop van tijd een plekje krijgen, maar je zal het nooit vergeten…Neem die tijd.
Veel courage en laat je maar verder omringen door je warme gezin, want dat zit goed en dat is zeer belangrijk!
Wat erg voor jullie! Ik lees je prachtige tekst met een krop in de keel. Het is helemaal zoals je het beschrijft. Als je heel graag een kindje wil en het komt er, om wat voor reden ook, uiteindelijk niet, dan ga je door een rouwproces. Ik had drie miskramen en drie curettages. Gelukkig zonder complicaties. En nu maken we gelijkaardige dingen mee met één van de zonen en zijn geliefde. En ja, het is hard en oneerlijk en alles tegelijk. Toch zou ik nog blijven hopen zolang het kan. Liefs. Anna.
Oh lieve lieve Sofie,
Ik weet nog dat ik niet helemaal wist hoe te reageren toen je zei dat je een miskraam had gehad. Ik zwanger en voelde op slag schuldgevoel. Nu ik het hier lees breken de tranen mij toch wel weer uit. Het leven kan zo oneerlijk zijn. Ik hoop dat je het een plaats kan geven, in hoeverre dat kan. En veel steun bij je man en vrienden. Als je ooit eens een koffietje wil gaan drinken, laat zeker weten! Heel dikke knuffel ❤️❤️❤️
Tranen wellen op. Je omschrijft zo perfect en met herkenbare woorden hoe ik me 6 jaar geleden voelde amper 3 dagen na mijn ontslag. Tegenslagen kwamen in mijn leven altijd in gezelschap. Maar geluk ook.
Laat je dragen door de warmte van je cocon.
Ai toch
Zelf ben ik nog nooit door deze hel moeten gaan. Gelukkig
Helaas heb ik wel een zeldzame erfelijke aandoening waardoor een zwangerschap een aanslag is op mijn lichaam en ik heb een hoge kans om mijn kind deze verschrikkelijke ziekte door te geven.
Daarom ben ik ongewenst kinderloos. (Door mijn ziekte en daar aan verbonden beperkingen kom ik niet in aanmerking voor adoptie of pleegouder).
Dit is voor mij een enorm gemis, een leegte, alsof ik kiet volledig ben,…een groot verdriet.
Om om te gaan met dit verdriet schreef ik mee aan een boek over ongewenst kinderloosheid. Mijn verhaal schrijven hielp om alles een plaats te geven.
Hopelijk lukt dat ook voor jou.
Heel veel sterkte! En als je wilt babbelen laat je maar iets weten.
Hey Sofie, ik las dit tussen de soep en de patatten tijdens mijn verlof en reageerde toen niet omdat dit niet een reactie tussen de soep en de patatten verdient.
Het eerste dat ik denk is “Maar meiske toch, maar meiske toch”. ‘k wil je heel erg een knuffel geven. Nee we wisten niet dat je die extra opdoffer bij die andere daar allemaal op een hoop in mei en juni kreeg. Djuu toch.
Maar vooral het nieuws dat een andere droom opbergt, djuuuu toch. Ik vloek even heel hard met je mee.
Ik ben blij dat je het deelt hoor als je dat wou delen. Het is geen taboe en het kan je helpen verwerken want dit zal een plaatsje ergens moeten vinden, maar dat heeft wellicht tijd nodig. Neem je tijd, dat is ok. Het is mis, dat is niet niets.
Dikke knuffel
Oh Sofie toch … tranen in mijn ogen als ik dit lees en woorden schieten te kort. Ik wens jullie ongelooflijk veel sterkte. Dikke knuffel! X
Oh fuck, Sofie! Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was… Alsof je nog zat te wachten op de grootste klap van allemaal… Neem je tijd, om te rouwen om wat was en had kunnen zijn, om vastgehouden te worden door al wie je lief is, om die jongens van jou plat te knuffelen. Ik wens je heel veel sterkte om dit te verwerken! (dat aanbod om even letterlijk afstand te nemen, blijft trouwens bestaan he! Al weet ik dat dat natuurlijk makkelijker gezegd dan praktisch geregeld is, maar toch, weet dat het kan als je het zou willen)
Ik vermoed dat het gaat over verklevingen of Asherman’s Syndrome. Er zijn oplossingen, maar ze hebben niet altijd het verhoopte succes, dat is waar. (Hysteroscopie met operatieve verwijdering van de verklevingen, baarmoeder dan een tijdje open houden met behulp van een ballon, …)
Wij zitten ook al een aantal jaar in het fertiliteitstraject en hoewel onze issues elders liggen, las ik er al veel over bij anderen. Dat was ook een van de redenen waarom ik bij een van onze miskramen absoluut een curettage geweigerd heb en Cytotec wou voor de afdrijving. Er is dan wel wat weefsel blijven zitten maar dat is gelukkig bij de volgende menstruatie weggegaan.
Ik weet hoe het voelt om een onvervulde kinderwens te hebben, ook na een gezond kind…
Als je het niet erg vindt om en het Engels te lezen/posten, hier kan je heel wat lotgenoten vinden en een schat aan informatie rond bv Asherman’s. https://www.reddit.com/r/infertility
Sterkte en succes.
Ik kon niet weigeren. Ik liep al 6 weken rond met een torenhoog hcg en constant bloedverlies. De Cytotec heeft geen enkel effect gehad. Na 6 weken werd het infectiegevaar echt te groot en werd het ook voor mij onhoudbaar. Een curettage kon ik niet vermijden, helaas. Ik kon het mentaal ook niet meer aan, al zo lang rondlopen met een dood vruchtje en constant die confrontatie. Ik heb 6 weken geprobeerd om de natuur zijn werk te laten doen, maar er gebeurde niets. Mijn hcg is de laatste drie weken niets gezakt, bleef op 974 zitten. Dus een volgende menstruatie, komt dan uiteraard ook niet. En is nooit meer gekomen :/
Damn, dat klinkt vreselijk. 🙁 Ik vond het mentaal al quasi ondraaglijk om 2 weken met een lege vruchtzak rond te lopen, te weten dat daar cellen wild aan het groeien waren zonder reden. De andere miskramen waren vroeger en kwamen spontaan, het afsluiten en verwerken ging dan ook veel sneller. 6 weken is eindeloos lang.
Wat jullie ook beslissen van te doen, veel moed.
Wat triestig om te lezen, ik was eigenlijk van zoekwerk van kolven op je blog terechtgekomen, daar met een grote glimlach gelezen over je toen bijna tweejarig borstvoedingsavontuur, omdat het zo herkenbaar klonk, zo natuurlijk.
En dan verder blijven lezen… en dit trieste bericht gezien. Ook ik heb in dit minder fijne stuk ervaring, na mijn eerste kind. Twee uitgerekende data gepasseerd. Er is er toch nog een tweede gekomen, maar in die periode en alles errond, kreeg ik wel vaker te horen ‘je hebt al een gezond kindje gelukkig he’. Ja, maar de wens voor een tweede, een broer of een zus, was groot. Het is alsof je een arm verliest en iemand zegt ‘gelukkig heb je nog een arm he’. Dus ja, veel moet je zelf door, en je voelt wel wanneer je verder kan, en het kan verwerken. Dat duurt naar mijn gevoel lang, en kan nog eens opkomen. Ik heb na alle ellende, en te laat voor de pre en post kosten voor de hospitalisatieverzekering, pas de papieren van het ziekenhuis van de laatste operatie opgeruimd. Dat is dus meer dan drie jaar!!! Ik heb dat weggestoken en steeds verder onderin een kast geduwd, ik kon het gewoon niet aan om ermee geconfronteerd te worden.
Wees lief voor jezelf, dat is wel wat ik eruit heb geleerd. Doe leuke dingen met je gezin, zij zijn er onvoorwaardelijk voor je.
x