Van 0 naar 1 kind
Voor mij persoonlijk kan ik dat kort samenvatten: roze wolk. Maar als je dezelfde vraag aan mijn lief zou stellen, zou die zeker zeggen: heftige overgang. Zelfs met een superchille, kersverse moeder aan zijn zijde. Natuurlijk verandert je leven drastisch met een kind, maar er is werkelijk niets wat ik niet op voorhand had zien aankomen:
- Nooit meer onbezorgd of spontaan de deur uitstappen: check
- Een pak vroeger opstaan omdat het kind eerst nog naar de opvang/school gebracht moet worden of je lief dat laten doen en zelf voor dag en dauw gaan werken om op tijd weer thuis te zijn: check
- Nooit meer uitslapen
in het weekend: check - Verplicht veel meer structuur aanbrengen in de agenda en maanden op voorhand al opvang regelen voor uitjes: check
- Altijd met je gedachten ergens bij dat kleintje zijn, soms on top of everything, soms op de achtergrond: check
- Altijd het gevoel hebben dat je halve huishouden meegaat als je een grotere trip maakt: check
Misschien komt het door dat ik jaren ben gaan babysitten, maar kindjes hadden voor mij weinig geheimen.
Het leven met 1 kind was eigenlijk perfect zoals ik me had voorgesteld. En al die dingen waarvoor mensen mij bang gemaakt hadden in de kraamtijd, heb ik nooit ondervonden:
- “Je gaat er zelfs niet meer toe komen om een douche te nemen”: Euh, hoezo? Een baby kan nog niet weglopen of de boel afbreken hoor. Misschien dat hij eventjes weent, maar ik heb ook geen halfuur nodig om me te douchen – no check
- “Slaap, dat is verleden tijd”: maar ik heb helemaal niets anders te doen dan voor dat kleintje te zorgen? Dus ook als die de halve of zelfs hele nacht wakker is, kan ik overdag bijslapen met hem. Tijd is van geen belang. En de uren die je wel slaapt, slaap je zoveel beter dan ooit tevoren! – no check
- “Schrap tijd met je lief maar even uit het woordenboek”: Ik had verhalen gehoord van mensen die elkaar maanden niet meer vonden tussen de lakens en vreesde het ergste. Bangmakerij, want nooit last van gehad. Once again: een baby loopt nog niet weg en is ook niet in staat brand te stichten of de politie te bellen – no check dus. En ja, af en toe gaan wij zelfs met ons twee op restaurant. True story!
De meeste mensen hebben trouwens ongelooflijk veel begrip als je pas bevallen bent van je eerste kind. Ze willen je niet belasten, zijn ongelooflijk enthousiast en gaan er van uit dat je het zwaar hebt. Dingen die ik toen leuk vond maar eigenlijk niet nodig had. Soms voelde ik me daardoor zelfs een heel klein beetje beledigd (I blame it on the hormons). Het waren dingen die ik bij de geboorte van kind 2 wel heel hard nodig had, maar toen was het begrip veel minder. Mensen gaan er precies vanuit dat je dan alles al kan, terwijl je wel NOG EEN KIND HEBT RONDLOPEN.
Van 1 naar 2 kinderen
Voor mij persoonlijk ook weer makkelijk samen te vatten: six weeks of hell of toch een beetje grijze wolk. Ik ben toen bijna verdronken en niemand die het scheen op te merken, zelfs mijn lief niet. Die was te druk bezig met zijn nieuwe job. Maar alle dingen die ik bij kind 1 als peanuts heb ervaren, waren nu plots heel lastig.
- Kind 2 sliep de eerste zes weken NIET. NIET. Ik heb die weken nooit meer dan twee uur per etmaal geslapen. Dat is al behoorlijk vervelend als je voor de rest niets hoeft te doen, maar de rest van de dag was – helaas – ook stevig ingevuld. Om 8u15 moest de kleuter op school zijn en om 15u25 weer afgehaald. Woensdagnamiddag al om 11u55. Ik kon niet rusten, nooit. Daar was geen ruimte voor. Een kind full time aan de borst, dag en nacht, en elk moment dat dat niet gebeurde voor de kleuter zorgen en het huishouden rechthouden. Verdronken, ik zeg het u.
- Mensen gaan er precies van uit dat je het allemaal wel onder controle hebt, want je hebt het al eens gedaan. Klopt, op zich had ik het onder controle. Maar een pasgeboren baby aan de borst, die kan niet heel lang zonder zijn mama. Ik wilde me daar op focussen, maar ondertussen liep er een kleuter rond die WEL kan weglopen of de boel afbreken. Verdronken, ik zeg het u.
- Door het acute (en snel chronische) gebrek aan slaap is mijn gezondheid er snel fors op achteruit gegaan. Ik heb een paar keer liggen rillen van de koorts, terwijl de kleuter ook thuis was en aandacht vroeg. From hell was dat. Hij heeft meer voor tv gezeten dan ik zou willen, maar het was survival. Verdronken, ik zeg het u.
- De hulp en het begrip van de eerste baby is bij een tweede zoveel minder. Terwijl je het net dan veel meer nodig hebt (ik toch). Ik heb het uiteindelijk allemaal gedaan gekregen en vlot overleefd, maar slaap was er absoluut niet. Daar draag ik nog altijd de gevolgen van. En ik ben misschien een klein beetje gefrustreerd en gekwetst over het gebrek aan hulp (ik had voor kraamhulp moeten gaan misschien, maar daar was ik te laat voor en is niks voor mij vrees ik). Het enthousiasme is gewoon kleiner bij een tweede. Terwijl het voor mij even speciaal was, dat zwanger zijn/bevallen/boeleke.
Maar die tijd ging voorbij. Zodra er weer wat slaap was (nog altijd veel en veel te weinig), viel het weer wat op zijn pootjes. Niet vergeten dat ik ondertussen ook nog een huis verkocht heb (veel werk in gestoken!), een verhuis geregeld én een nieuw huis ingericht. Volledig mijn eigen schuld van dat huis, maar ondertussen zijn we dat vergeten en wonen we wel in een tophuis met tuin. Het was het waard, maar wel heftig.
Ondertussen zijn we ook op het punt aanbeland, zodat ik het me met twee kinderen had voorgesteld. Het is van tijd een beetje drukker ja, maar ik vind het vooral heel plezant. Ik spreek me niet uit over de combinatie werk/gezin, want dat loopt mank. Maar niet speciaal manker dan met 1 kind.
De kraamtijd buiten beschouwing gelaten (nochtans ben ik eigenlijk verzot op die tijd), vind ik het geweldig om twee kinderen te hebben. Jammer dat mijn hoofd zo duidelijk aanwezig is, moesten mijn hart en lijf de baas zijn dan zat er een hele nest kinders rond de tafel. Maar de realiteit en zo. Ik denk dat ik eeuwig zal blijven verlangen naar schattige baby’tjes en mondige kleuters en kleine kindjes in het algemeen. Maar de realiteit zet er een stop op (en mijn lief ook peinsk, maar hij is natuurlijk wel diegene die ’s ochtends twee kinderen klaarmaakt en naar twee verschillende plaatsen brengt terwijl ik al aan het werken ben)
Dus
Ik vond de overgang in de kraamtijd niet om te lachen, maar nu hebben we een goed evenwicht gevonden. Het is nu helemaal zoals ik me had voorgesteld met twee kinderen. Geen verrassingen voor mij, er horen wat ongemakken bij, maar dat weet je op voorhand. Ik vind het vooral fantastisch. En ze zien elkaar zo graag. Die twee samen zien, dat is mijn grootste geluk.
Moest ik nu ooit nog uitgeslapen geraken, dan was het helemaal in orde.
Hoe ging dat bij jou?
Ooooh, ik heb bij dat eerste lijstje toch allemaal checks hoor, zo van geen tijd om te douchen, probeer eens een baby die je geen 3 seconden mag neerleggen… En tijd voor je partner, wat is dat? En slapen, probeer eens een kind dat alleen maar slaapt in de draagdoek of bovenop de mama… Ik vond van 0 naar 1 een pak heftiger dan van 1 naar 2, dan heb je alles al eens gezien en gedaan en dan wéét je gewoon dat je maandenlang niet meer ongestoord zal kunnen douchen/eten/pipi doen,… Geen verwachtingen schept geen teleurstelling 😉
Helemaal herkenbaar! En mag ik van 2-3 aanraden. Mijn mademoiselleke en mijn klein manneke hielden elkaar bezig en ik genoot met volle teugen van ons nieuwe mini-mensje. Al borstvoedend koken samen met de oudste kinderen? Check 🙂 compleet geluk is dat!
🙂 dan denk ik soms wel eens: phoeeew als ik ‘s avonds laat nog collect en go zit te doen of nog afwasmachines leeg maak om 23u, maar als ik jouw eerste zes weken zo nalees….shit….had ik het geweten (ik was dus thuis overdag) dan kwam ik toen tot in Gent om een beetje te komen helpen met je al gingen het ook korte daagjes zijn als je om 16u aan de schoolpoort moet staan in de westhoek! 🙂
Bij de eerste wilde ik precies meteen weer aan het werk… een hele dag thuiszitten tussen 4 muren met enkel een baby, gebrek aan een goed gesprek met iemand die effectief iets terugzegt. Maar eens weer aan het werk miste ik die tijd thuis… want dan lijken de dagen zoveel minder uren te hebben. En de combinatie werken en borstvoeding… ik had het graag veel langer volgehouden.
Bij nummer 2 gingen ze mij op dat vlak niet liggen hebben. Ik ging voor 3 maanden extra thuis , ongestoord borstvoeding geven en wat heb ik daar van genoten. De eerste officiele 9 weken waren voor op mijn plooi te komen. Blij dat de oudste naar school was, en dutjes doen met een wekker om op tijd aan de schoolpoort te staan. Want gebrek aan slaap en een kleuter is idd niet de geweldigste combinatie 🙂
Maar na die eerste 3 maanden ging alles beter en beter. De nachten werden langer, de energie nam toe. Ik had terug een huis dat op orde lag, was en strijk die ik kon bijhouden en kon heerlijk genieten van een steeds groter wordende baby…
Eens terug aan het werk ging het huishouden opnieuw helemaal op zijn kop. Maar ach die strijk gaat niet lopen en dat ge hier niet altijd van de vloer kunt eten dat is dan ook maar zo.
Sinds begin september gaat de jongste naar school en heb ik ’s avonds maar 1 halte meer. Daarmee win ik 15 tot 20 minuten maar op een avond maakt dat een heel verschil!
En toch… ik zou zo aan een 3de beginnen 🙂
De eerste keer waren de eerste twee maanden hels, daarna werd het beter.
De tweede keer waren de eerste vier weken ok, daarna werd het hels, en het beterde toen hij 2,5 jaar was.
Nu zijn ze zes en bijna vier en ik geniet er enorm van. Ik denk dat ik niet gemaakt ben voor kinderen waar je nog niet talig mee kan communiceren. 🙂
Ondanks dat ik ondertussen al grote kinderen heb( 13,12 en 9 jaar) herkende ik heel veel in deze post. Maar wil je echt een keer genieten, dan moet je kiezen voor een nummertje drie😄 De meest zorgeloze zwangerschap( minder ongerust !), het minst gemoei ( ja hallo… ik heb al 2 kinderen, dus weet heus wel hoe het moet!),een rugzak vol ervaring ( aandacht verdelen tussen 2 en 3 is hetzelfde!)en dat alles , deed me genieten van dat derde wonder!
Mooie eerlijke blog!
Bij mij was de eerste zwangerschap en babyperiode zo zwaar dat er geen 2de meer is gekomen. De eerste jaren mocht ik er niet aan denken om opnieuw te beginnen en nu is het te laat. Ik herken de emoties van machteloosheid en frustratie door pure uitputting.
Maar ik heb een gezond kind en heb me neergelegd bij het feit dat het nu eenmaal niet aan iedereen gegeven is. Al kan ik nog steeds de kriebels krijgen van mensen die zeggen: één is geen.
zeer herkenbaar
Helemaal herkenbaar. Hier was 1 naar 2 ook van roze naar grijze wolk. Ik had eerst een supergemakkelijke baby die veel sliep. Daarna ook zo eentje dat vrijwel niet slaapt, 24/7 aan de borst hing etc. En als hij dan al eens sliep, werd zijn zus geheid weer wakker. Ik schreef er dit over: https://poffie.wordpress.com/2015/04/14/erwtjes/
Het is hier al 6 maanden spartelen. Ik heb mijn mama dan ook nog eens moeten afgeven in deze periode. Maar iedereen zegt dat het beter wordt. Ik ben blij dat je een evenwicht gevonden hebt. Ik ben er zeker van dat ik dat binnenkort ook zal vinden.
Bedankt voor je mooie, eerlijke blog.
Ik zit nog maar aan kind 1, maar de checks heb ik ook wel. Het kind is dan ook nog eens zo rustig en braaf, dat ik ook tijd genoeg had/heb om te douchen. Slaap viel ook nog mee. Tijd met het lief niet echt, maar dat ligt voor een groot deel ook aan het lief 🙂 Na je postje ben ik nu wel bang om voor een kind 2 te gaan. Misschien laat ik dit toch niet zien aan mijn lief…
Die 1 naar 2 die spookt hier nu wel door mijn hoofd want ja, die peuter/kleuter moet inderdaad wel in de gaten/geëntertaind gehouden worden. En ik besef dat dat heavy gaat zijn. Maar dat ook Het Lief er gaat zijn. En mijn superdeluxe buren. En dat we door die moeilijke weken wel zullen doorspartelen, ons erop focussend dat het inderdaad weken zijn en geen jaren (i hope).
Was er bij jullie trouwens sprake van jaloezie? Van ‘terug baby willen zijn’? Ik zie de horror al voor mij als blijkt dat Het Patatje ook weer een pamper aan wil etc…
Hij heeft welgeteld één week lastig gedaan. En sindsdien is het een grote broer om van te dromen. Ze zijn redelijk zot van elkaar, die kleuter en baby 🙂
Ik vind het vooral moeilijker als kind 2 ook actief begint rond te kruipen, stappen, prutsen, je uitdagen,… Dan heb je geen moment rust meer. Want kind 1 gaat daar voor een deel in mee, want is ook nog een kleuter.
Nou, bij al je checks en niet-checks bij kind 1 was ik voortdurend aan het denken: wat had jij een makkelijk kind. Want nee, zo eenvoudig gaat het niet overal. Helemaaaaaaal niet zelfs. Blij dat dat bij jou wel het geval was.
Wat bedoel je dan precies? Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen. Ik bleef zelf gewoon overal rustig in. Weent de baby, wel ja, dan probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven en hem te knuffelen/dragen/borst te geven. Ik bedoel het niet slecht he, het is een oprechte vraag. Waarom was mijn baby gemakkelijk? Wat is een moeilijke baby?
Ik herinner me nog een dag dat ik drie uur aan stuk met een heel luid krijsend kind rondliep, alles probeerde, en op het einde alleen maar mee kon huilen. Mijn baby had regelmatig periodes dat hij niet te troosten was, dat je oren gingen tuiten van het gekrijs…. Daarnaast sliep hij op een hele dag niet (= ook geen inhaalslaap voor jezelf). Een aantal van die checks zijn dan minder vanzelfsprekend 🙂
Tja, dochter had zware reflux en koemelkallergie. Ze krijste in het begin uren na elkaar, sliep enkel rechtop tegen mij de eerste drie maanden, en sliep nooit langer dan een half uur overdag. Dus vergeet het maar dat ik rustig kon douchen (want ik wist nooit wanneer ze wakker zou worden), bijslapen (want ze sliep écht nooit langer dan een half uur) of dat ik rustig kon gaan shoppen met een baby in de draagdoek. En er zijn ook niet heel veel mensen die zo’n krijskind willen laten logeren, wat ik overigens volledig begrijp.
Dus ja, een baby die wel gewoon quasi van voeding tot voeding slaapt en voor de rest tevreden is, dat is voor mij een wonder.
Mijn zoontje was niet meteen de makkelijkste baby, huilde vrij vaak en wat zoeken op vlak van papjes en toestanden. Ik had nooit een roze wolk verwacht en ben vrij rationeel, maar toch vind ik die eerste twee jaar ook heel erg genieten hoor! Elke keer weer een nieuwe ontwikkeling, iets nieuw dat hij kan of begrijpt, echt zalig. Maar dus ook een hele praktische bedoening. Hoewel er zovelen er voor kiezen, is het voor mij echt onbegrijpelijk om in deze eerste paar jaar er nog een nieuwe zwangerschap én baby bij te nemen. Het lijkt me erg zwaar, én alsof je dan zoveel mist van die ontwikkelingen bij je eerste…
Maar goed, ieder z’n ding en wij kiezen bewust voor wat meer tijd ertussen en zo maximaal te genieten van het eerste, én nadien het tweede. Maar dat is ieder z’n keuze. Het enige waar ik de kriebels van krijg, zijn uitspraken à la: “Ja maar jullie hebben er maar één, wacht maar tot je er twee hebt zoals wij” of ook “We willen ze gewoon kort op elkaar, dan bijten we even door en zijn we er snel vanaf”.
Maar alleszins: heel mooi stuk!
Wij hebben ook bewust gewacht hoor, ik wou dat nummer 1 zeker al naar school gaan. Maar je moet mee in het ritme van de dag (naar school gaan, koken, boodschappen, …) terwijl me dat bij de eerste gestolen kon worden. Toen leefde ik volledig zonder klok. Bij een tweede kon dat niet meer. Die moest gewoon om 8u15 op school staan – en de baby moest daarvoor zeker genoeg aan de borst gehangen hebben om die rit naar school te overleven. Gevolg: tegen dat de baby eindelijk in slaap viel, ging de wekker :). Maar ik wil er helemaal niet snel vanaf zijn, ik hou zo van deze periode!
Ik ben direct van 0 naar 2 gegaan, en ik ben alleenstaand. Ik herken me volledig in uw deel 1. Ik had op zoveel rampscenario’s gerekend en uiteindelijk viel het allemaal heel erg goed mee. Ik kwam samen geteld ook aan 8uur slaap, want ik moest me inderdaad enkel op hen focussen. En het zijn gemakkelijke baby’s, slapen goed, eten goed, zijn vrolijk en ontzettend schattig. Douchen was nooit een probleem, gewoon douchen als zij slapen. En ik ga ook nog eens op stap, ze zitten toch al om 18.30u in bed dus ik hoef me niet schuldig te voelen als er ‘s avonds een babysit moet komen. Voor de rest neem ik ze overal mee, zonder problemen. Het is een ontzettend zalig leuke tijd.
Hier net dezelfde situatie. Ik weet niet wat het is van 0 naar 1, het was hier direct van 0 naar 2. Als alleenstaande en na een helse zwangerschap. Hyperimesis gravidarum.
Precies zo hier. Nr 1 was achteraf gezien redelijk huilerig, maar ik was voorbereid en kon dat prima aan. De overgang naar twee was daarentegen een soort aardverschuiving.
Maar wat hier boven al gezegd is, de overgang naar drie is aan ye raden 🙂 heerlijk onbezorgd genoten en nauwelijks extra drukte
Even geduld … als het tieners zijn (en dat zijn ze sneller dan je denkt, echt waar ) slapen ze, liggen ze, vlotjes langer in bed en kan je echt uitslapen én nog voor hen opstaan!
Er komt zelfs een moment dat ze na jou gaan slapen 😉
Maar ja, het eeuwig moe zijn, is slopend … op tijd en stond eens egoïstisch zijn, hulptroepen inschakelen en of jij weg of zij weg om gewoon bij te tanken. Iedereen wordt er beter van, zal je zien !!
Groetjes uit de Auvergne,
Adelheid
Van o naar 1 was veel meer aanpassen dan van 1 naar 2. Dit had alles te maken met het kind zelf: de eerste huilde veel en sliep overdag niet (gelukkig ‘s avonds en ‘s nachts nog wel wat). Ik was ook vrij nuchter – eventjes huilen op een veilige plaats daar gaan ze niet van dood. Dus douchen deed ik wel, maar als je vaak na 5 minuten uit je douche stapt met een krijsend kind in de buurt, dan voel je je niet echt super. Eten deed ik ook bijna nooit ontspannen, want ofwel was je een kind aan het troosten ofwel was iemand anders dat aan het doen. Mijn overlevingstruc was gewoon massa’s geen wandelen met zoon in de draagdoek, werden we beide rustig van en dan konden we er terug tegen. Nummer 2 was een wolk van een baby: regelmatig slapen, zowel overdag als ‘s nachts, heel makkelijk te begrijpen wat hij wou, kon al eens een tijdje met iets spelen. De oudste was toen nog jong genoeg om naar de creche te gaan, dan is de klok ook minder dwingend. Ik wou ze graag vrij kort op elkaar (2 jaar tussen), dan ben je ook sneller door de heftigste periode heen en ik denk dat ik daar nu wel ben (4 en 6 jaar). Al blijf ik zoeken naar een evenwicht tussen het niet te veel verkleinen van mijn eigen leefwereld en hun leefwereld groot genoeg laten worden.
Hoi hoi!
Al een paar keer vermeld hier maar klopt volledig, derde baby in huis is de max! Zusjes waren 2 en 4 toen ze werd geboren en dat was super. Bij ons kriebelde het hard voor een derde, heel blij dat we ervoor gegaan zijn maar je moet er idd allebei achterstaan!
sofie, bedankt om dit zo uitgebreid op papier te zetten. Mijn ervaring is exact hetzelfde en ik vind daar ook niet altijd gehoor over. Ik heb er momenteel eentje van 12 weken en eentje van bijna 25 maanden. Mijn jongste sliep de eerste maand enkel overdag en bijna niet s nachts, vroeg 13uur aan een stuk bv en viel af. Mijn oudste sliep de eerste 6weken ook gewoon niet. Darminfectie, te warm, 16 muggenbeten, 2 keelontstekingen kort op elkaar, heel veel nachtmerries door de emotionele verandering, enz. Nu gaat het al een tijdje s nachts beter maar op de dagen dat ik alleen thuis ben met mijn 2 meiden (al dan niet ziek) en ondertussen familie met problemen ondersteun en het huishouden rechthoud en… Heb ik het echt lastig. Terwijl mijn eerste zwangerschapsverlof ronduit zalig was, exact jouw ervaring. Wat je niet vertelt in je post hierboven -maar deze winter wel duidelijk maakte – is hoeveel lastiger een zwangerschap is als er ondertussen een eenjarige (bij mij) rondloopt met zijn eigen perikelen. Dat vond ik een enorm zware periode en is voor mij de reden om niet meer aan een derde te beginnen. Het piekt want we hebben nog 9 blastocysten in de diepvries van jan palfijn liggen, maar ook hier zal de rede het uiteindelijk van het buikgevoel winnen. Dus nogmaals merci, het doet deugd om iemand te vinden die zich de laatste tijd (ongeveer) hetzelfde gevoeld heeft als ikzelf.
Ik was bij de eerste een stresskip, nu bij de tweede koter veel rustiger. Maar 2 mini mensjes om voor te zorgen, dat is inderdaad geen piece of cake.
amai je jaagt me schrik aan :p…nog 6 maanden en dan gaan we van 1 naar 2.
Ik was bij eerste zwangerschap vanaf maand 5 uren op per nacht wegens zwaar last van maagzuur waarbij ik niet goed kon platliggen. De bevalling zelf heeft me ook 2 volledige nachten wakker gehouden. Bijgevolg was ik dood-doodop na de geboorte. heel gelukkig, een gemakkelijke baby ook (op de wat verplichtte krampen na). Maar ik heb de eerste weken enkel gedacht “mag ik in mijn bed…oh kan ik nu even in mijn bed kruipen…oh hopelijk kan ik nu eens een uurtje bijslapen”. Ik had graag bezoek, want ik wou doodgraag mijn zoontje tonen aan iedereen maar na een half uur zat ik hen zo hard buiten te wensen (zeker als mijn zoontje net sliep op dat moment).
Ik had wel 2 keer per week kraamzorg en die mensen vond ik engeltjes: massa’s lekker eten voor ons gekookt (ook altijd portie voor in de diepvries voor na de kraamperiode), tijd om me lang te douchen of effectief wat in bed te kruipen en mensen die me wat zelfzekerheid gaven bij mijn eerste vragen en twijfels. ‘k ga die dus zeker terug boeken, wellicht meer uren dan de eerste keer.
anderzijds denk ik dat ik alles nu meer zal kunnen relativeren: “‘t is prima als mijn blog een paar weken zo goed als stilvalt…die komt wel weer terug. Maar die uurkes knuffelen met mijn kleintje niet en da’s mijn prioriteit”. Ik weet nu al hoe ongelooflijk snel ze groeien, mobiel worden, … Het enige dat telt die eerste maanden is veel borstvoeding, veel huidcontact, veel samen rusten en natuurlijk ook veel knuffelen met ons kleutertje (en die gevoed krijgen en van en naar school). En daarmee basta. De rest moeten anderen maar doen :p
‘k hoop dat ik niet ga verdrinken….
Hier net hetzelfde. Mijn oudste dochter was een heel makkelijke baby. Dochter 2 begint nu, 20 maanden na geboorte, pas een beetje door te slapen. Pittig.
En bij de jongste hebben wij misschien de helft van het bezoek gehad dan bij de oudste. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik begrijp het ook niet echt, maar zal aan mij liggen.