Heb ik eigenlijk al verteld hoe mijn grote liefde voor Gent begonnen is? Want deze stad heeft mijn hart gestolen. Dat is zeker.

In het vijfde middelbaar gingen we op excursie naar Gent. Ik denk niet dat ik er toen ooit al was geweest. Ik verwachtte er ook niet per se veel van. Maar toen stapte ik van de bus. En ik voelde meteen. Hier wil ik wonen. Hier hoor ik thuis.

Dat klinkt geweldig klef, en dat is het ook. Maar ik ben thuis gekomen en ik heb gezegd: “Moeke, ik ga in Gent wonen.” Zij dacht toen nog dat ik een grapje maakte. Waarom zou een boerendochter 100 km verder in een stad willen gaan wonen? Dat is toch al te gek. Tja.

Ik heb hemel en aarde verzet om in Gent te kunnen gaan studeren. De eerste avond op mijn kot, zonk de moed me nochtans in de schoenen. Ik kende daar absoluut niemand. Ik moest mijn kersvers lief achterlaten. Ik had geen televisie om de eenzaamheid te verdrijven. Alleen maar wafeltjes van moemoe. Ik dacht toen even bij mezelf “Verschueren, wa hedde nu gedaan?”. Maar na een dag was dat over. Na een wandeling in de stad. Proeven. Ruiken. Opgaan. Tussen de mensen.

Ik heb zware gevechten geleverd om hier te kunnen blijven. Het heeft even geduurd voor mijn familie het kon begrijpen. Ik denk dat zij nog jaren gedacht hebben dat het een fase was. Dat Gent niet echt thuis was. Dat het wel zou overgaan als ik mijn studentenharen kwijt was.

Ik ben ziek geweest van verdriet, omdat ik mijn stad zo graag zag. Zo graag, dat ik zelfs twijfelde of ik het voor ‘de man van mijn leven’ kon achterlaten. Verscheurd was ik, jarenlang. Uiteindelijk bleek het twee keer niet om de man van mijn leven te gaan. Maar dat wist ik toen nog niet. Ik had het waarschijnlijk toch nooit gedaan gedaan. Of wel, en dan een stille dood gestorven. Want als ik te lang zonder mijn stad ben, dan verwelk ik een beetje.

Ik kan daar zo gelukkig van worden, van deze plek. Als ik door Gent fiets, word ik vaak zo intens blij. Van kleine dingen. Van grote dingen. Van mensen waar ik naar kan zwaaien. Of bij kan stoppen voor een babbeltje. Of niet. Van water. Van gezellige drukte. Van dynamiek. Van liefde.

Ik heb er geen verklaring voor. Het is gewoon zo. Gent en ik.

Mijn absolute droom is werkelijkheid geworden. Een man waar ik waarschijnlijk wel voor zou verhuizen. Maar het is helemaal niet nodig. Want hij voelt het ook. Liefde voelen, samen. Liefde zijn.

Ons Gent.