Maandag 5 november nadert met rasse schreden en ik begin me serieus ongemakkelijk te voelen. Pasop, ik klaag niet, ik voel me geweldig bevoordeeld dat ik mijn boeleke vier maanden lang dicht bij mij heb gehad. En ik heb zin om er weer in te vliegen, om mijn stem weer te gebruiken, om in de wereld te staan, om te grappen en dollen met mijn collega’s. Echt waar. Maar toch.
Iedereen had mij verteld dat je zo’n klein boeleke ongelooflijk graag kan zien. Niemand had mij verteld dat je zo’n klein prutske zo verschrikkelijk graag kon zien. Ik had niet verwacht dat ik zo’n wandelend cliché ging worden. Want ik wil niet flauw doen. Ik vind het alleen maar goed voor zijn sociale ontwikkeling dat hij binnenkort het grootste deel van de dag bij andere kindjes en andere mensen gaat doorbrengen. Maar ergens ook niet. Ik probeer een vlotte, losse moeder te zijn en daar allemaal niet flauw over te doen. Omdat ik daar zelf niet zo goed tegen kan, tegen dat flauw gedoe. Maar toch.
Ik ben nog niet eens bezig, maar ik voel al dat er stress onder mijn huid aan het kruipen is. Dat vieze beest, waar ik bijna vijf maanden geen last van gehad heb. En nu verlamt het mij (opnieuw). Pure angst. Ik ben zo bang om weer voortdurend te moeten hollen, om weer voortdurend slaaptekort te hebben, om voortdurend leuke activiteiten te moeten afzeggen omdat er geen ruimte meer is, om voortdurend een opgejaagd gevoel te hebben. En nog veel banger om daardoor een kort lontje te hebben en dat uit te werken op de mensen die ik het liefste zie. Ik ben nu nog twee weken thuis, dat is langer dan misschien de komende 40 jaar nog eens zal gebeuren (zo gaat dat als je 20 dagen verlof per jaar hebt). Tenzij ik nog eens zwanger word. Hopelijk wel. Ik ben zo bang om niet genoeg tijd te hebben voor al wie me lief is. Voor mijn zoon. Er zijn honderden mensen die het me voordoen en iedereen zegt dat het allemaal in orde komt. En dat zal ook wel. Maar toch.
Toch. Ben ik. Bang.
Daarnet lag Basiel op het grote bed, terwijl ik de gestreken was in de kast aan het leggen was. Hij lag daar zo gelukkig te kijken, volgde elke beweging die ik maakte. En plots werd het me allemaal te veel. Ik ben bij dat ventje gaan liggen en heb tranen met tuiten gehuild. Hij snapte waarschijnlijk totaal niet waarom hij geknuffeld werd door zijn hevig snikkende moeder.
Want ik wil heel graag een vlotte, werkende moeder zijn. Maar ik snap niet hoe ik 5 dagen per week minstens 10 uur per dag op 60 km van dat ventje moet zijn. Ik mis hem nu al, terwijl hij hier naast me ligt. Ik wil het zo graag allemaal goed doen. Maar – please tell me – hoe dan?
oh wat herken ik dat gevoel van toen ik voor t eerst terug moest gaan werken. Ik zag dat ook niet zitten zeg. Net als jullie zoon was ons Kind 1 een geweldig tof, braaf en content babietje. Mijn tijd thuis was zalig, één lange vakantie. Ik had stress, ik weende, ik zag het niet zitten….En dan was ik twee uur op mijn werk en was het net of ik niet weggeweest was. Het ritme sluipt er vanzelf in en voor je het weet zit je weer mee in de flow. En ook Basiel zal zijn ritme vinden. En als je dan ziet hoe leuk hij het vindt in de creche dan maakt ook dat het weer makkelijker….Het komt wel goed. En tot dan: genieten, van elke dag, elk uur!
geef het tijd. ik had juist hetzelfde gevoel en heb de laatste weken thuis meer wenend doorgebracht. In het begin is het een beetje zoeken om het juiste ritme te vinden maar daarna zal alles wel vlot verlopen.
Wij zijn nu 1,5 maand verder en ik blijf het moeilijk vinden. Het werk terug oppikken is het makkelijkst en het puzzelen het moeilijkst. Er blijft zo weinig tijd over voor de dochter – de dagen en weken duren lang. Maar als we dan samen zijn, genieten we. Moet eerlijk zeggen dat ik vaak helemaal geen zin heb in andere – sociale of culturele – activiteiten. Denk niet dat ik nu een goede vriendin ben. Maar dat zal ook wel weer komen hoop ik.
Oh! Dit is zo ont-zet-tend herkenbaar! Bij het lezen van je blogstukje voel ik die emoties van zo’n anderhalf jaar geleden hélemaal terug komen. De huilbui inclusief :-). Geniet nog maar een beetje van die laatste zwangerschaps-verlof-weekjes. En dan? Tja, dat lukt wel hoor! Op de één of andere manier… Mijn meisje is nu 2 jaar en ik ben nog elke dag jaloers op de lieve crèche-mevrouwen die wél de hele dag bij mijn lieve Luna mogen blijven… Straks (‘straks’ als in ‘na de krokusvakantie, maar toch…) mag ze naar school. Dat worden weer huilbuien vrees ik. Bij de mama dan. De kleine meid is er klaar voor.
Maar goed… Het lukt je wel hoor! Hoe ondenkbaar het nu ook lijkt om op tijd en stond gewassen en aangekleed (moeder én zoon that is!!) in de crèche aan te komen en de liefde van je leven aan andermans goede zorgen moet overlaten, het lukt echt wel. Op de één of andere manier…
En ook al is het maar een héél kleine troost: zijn stralende glimlach als je hem ‘s avonds terug gaat ophalen, die zal onbetaalbaar zijn…
Af en toe eens een huilbui is goed, doe niet zoals ik toen ik na kind 1 terug moest gaan werken en de laatste drie weken 24/24 liep te bleiten. Want plots was het echt wel terug aan het werk en had ik gewoon niks meer ad laatste weken gehad. Geniet! En als je weer gaat werken…. blokkeer avonden en weekends (ja écht volledige weekends) zonder ‘sociale verplichtingen’. Want ja dat is tof en al met vrienden en leuke dingen doen maar er kruipt gewoon ook ongelooflijk veel energie in. En zo’n compleet rustweekend af en toe doet zoooo ongelooflijk deugd.
In het onderwijs stappen.
de eerste keren dat ik Ilja naar de crèche bracht deed ik dat halve dagen terwijl ik nog thuis was. Zo was zijn eerste crèchedag niet samen met mijn eerstwerkdag. De eerste afzetbeurt ging ik zo vlug mogelijk weg, in de auto was het al bleiting voor duust. De tweede dag viel het al beter mee. Tegen de derde dag was ik al klaar om naar het werk te gaan. En echt, terug onder de mensen zijn….het was zalig! En babbelen dat ik daar deed!
Ja, ik zit in een bevoorrechte positie als onderwijsmens. En ik schaam me zelfs een beetje als ik zeg dat ik met dezelfde gevoelens heb gezeten, terwijl ik lang niet zo’n lange dagen werkte als jij. Het moet gezegd: de eerste weken en maanden leefde en werkte ik op automatische piloot; het duurde lang eer ik weer in “roulatie” kwam. In het begin is het zoeken naar een ritme. Opeens moet je niet alleen jezelf klaarmaken ‘s morgens, maar ook nog een baby van 4m… Ik verlangde de hele dag naar mijn kind en dacht de hele tijd “Wat zit ik hier te doen? Ik hoor thuis te zijn, bij mijn dochter!” Enfin, na een tijd begon ik terug in dat ritme te komen. Ons kind amuseerde zich in de crèche en ‘s avonds genoot ik nog meer van haar (kan dat NOG meer, ja het kan!). Mijn schoolwerk deed ik wanneer ze sliep. Vertrouw er nu maar op: alles komt goed! Echt waar!
Ik heb momenteel nog geen kinderen en vraag mij nu al af hoe ik dat ga klaarspelen.
Ik heb ook het ‘geluk’ om in het onderwijs te staan. Meestal ben ik 18u- 18u15 thuis van school. Daarna de dagelijkse werkjes (koken, afwassen, eten…).
Tegen 19u30-20u kan ik beginnen werken voor school. Meestal tot 22u00.
En tegen dan ben ik doodop en moet ik in mijn bed…
Ik mag er niet aan denken dat er dan nog tijd moet zijn voor een klein engeltje 🙂
Oh jeetje… is er echt geen optie om deeltijds te gaan werken,als is het één dag minder in de week?
Of in extremis een andere job?
Mocht ik in jouw geval zijn, zou ik eens héél goed rekenen of dat écht niet kan. Want eerlijk, ik zou het er niet voor over hebben. Deze periode komt nooit meer terug…
Eerlijk? Toen ik in je vorige post las hoe vroeg je soms moet opstaan dacht ik OMG, dat zou mij nooit lukken… En toen ik gisterenochtend twee uur deed over Gent-Brussel dacht ik: Wat een chance dat ik dit niet elke dag moet doen.
Dicht bij huis werken is voor mij de enige mogelijkheid om fulltime werken met een gezin te combineren. Maar probeer er niet te hard over te piekeren, het wijst zichzelf wel uit.
Ik ga ook een eerlijk antwoord geven. Ik zou dat ook niet gekund hebben. Ik heb zowel bij mijn dochter als bij mijn zoon eerst een periode halftijds gewerkt, om er weer wat in te komen. En daarna 80%. Nu zelfs 70%, omdat ik mijn dochter nog niet wil achterlaten in de naschoolse opvang. Ik wil ab-so-luut niet de indruk wekken dat ik moeders die dat wel kunnen, slechte moeders vind. Want dat is zo niet. Maar ik kan het niet.
Er zijn mama’s die het wél kunnen, 100% werken combineren met kinderen. Geef het dus een kans, misschien valt het echt beter mee dan je nu denkt. En als het niet wil lukken en je blijft een slecht gevoel hebben, weet dan dat er mogelijkheden zijn. Ouderschapverlof, bijvoorbeeld (een recht). Of eens praten met je baas.
Maar geniet toch nog maar écht van je mannetje nu, want hij verdient dat en jij ook!
Oja, ik wil nog iets toevoegen: mijn man zit in een beetje in dezelfde situatie momenteel als jij. Hij is onlangs van werk veranderd, wat betekende dat hij van 80% werken (één dag bij de kindjes) naar 100% werken moest. Hij gaat het een jaar proberen, en als hij ze te hard mist, gaat hij die job opzeggen. Het is een goeie job, maar hij zegt dat hij het moeilijk vindt om ze enkel nog ‘s avonds en in het weekend te zien. Hij heeft wel het geluk dat hij in Leuven werkt, op enkele km van waar we wonen.
Mijn raad is dus: propeer het voor een bepaalde periode, en beslis daarna.
Inderdaad: ik ben ook wel elke dag, week, …blij dat ik besloten heb 4/5de te gaan werken. Ik weet dat het niet evident is “in de media”. Ben waarschijnlijk ook een grote uitzondering in het TV landschap en toen ik het zei op het werk dacht ik dat ze mij kei hard gingen uitlachen, maar ben er toch voor gegaan en heb er nog nooit spijt van gehad. Enkel zo kan ik voor mezelf de andere lange dagen verantwoorden. Ook al is mijn vrije dag soms hectisch of zelfs zwaarder dan werk dagen, ik zou het toch niet rap meer kunnen missen. Let wel: deze dag is dan ook ter compensatie van de andere dagen, want dan zijn wij dus echt pas rond 18u30 (ik) a 19u10 (het lief) thuis. Als ge dan weet dat Ellis om 19U30 gaat slapen dan ziet ge dus waarom ik die vrije dag zo belangrijk vind om wat quality tijd thuis in te halen….
Ik kan bevestigen wat hier een stuk hoger staat. Het moment dat ik op het werk de collega’s terugzag en mijn computer opende en de mails bekeek, was het alsof ik helemaal niet weg geweest was. En het feit dat Theo zo ongelofelijk graag naar de crèche gaat, zorgt ervoor dat ik me niet schuldig voel.
Al was ik er de weken voor ik terug aan de slag moest, helemaal niet gerust in. Ik ben zelfs opnieuw de crèche gaan bezoeken omdat ik schrik had dat ik me vergist had en dat het misschien helemaal geen leuke plek zou zijn.
Natuurlijk is het puzzelen. En natuurlijk zal je soms zo moe zijn dat je met geopende ogen slaapt. Maar het komt echt wel goed. Ik probeer heel hard te genieten van het half uurtje ‘s avonds en van de weekends en er dan echt 100% te zijn. En ik bel soms activiteiten met anderen af als ik niet genoeg zoon heb kunnen tanken.
Je gaat dat goed doen. Je zal de geneugten ontdekken van Collect&Go (binnen de 30 minuten terug thuis met alle boodschappen die je nodig hebt), je leert veel te doen tijdens de dutjes zodat je er de rest van het weekend volledig voor hem bent en je zal blij zijn als hij zich eens een avond een beetje minder voelt zodat je hem nog eens uitgebreid door de week op je schoot kan houden.
Veel succes!
Hoe je dat gaat doen? Door rustig te zijn en niet teveel te piekeren. Door keuzes te maken waar je achter staat (ookal is dat dan eens een avondje heel vroeg in bed ipv een uitgebreid sociaal leven/een avondje met je ventje en ongestreken kleren aantrekken), je daar 100% aan te houden en content te zijn met de keuze die je hebt (en niet piekere over datgene dat je liet liggen). Een deel van de stress in onze maatschappij komt vanuit het gevoel dat we alles zouden willen kunnen (hebben). En dat hoeft helemaal niet. Gewoon genieten van wat je hebt, is veel leuker! En dat is wetenschappelijk bewezen! Je gaat dat goed doen. Twijfel daar maar niet aan. Zonder die twijfel heb je veel meer rust in je hoofd.
ik heb het moeilijker gehad dan de dochters toen ze naar de creche gingen voor de eerste keer. Ik geef voltijds les in Brussel en ben nu ook nog weg voor ze opstaan, en pas thuis als ze al lang thuis zijn van school. Maar de vakanties zijn heilig! En inmiddels zijn ze 7 en 5 en weet ik; het komt allemaal goed! Succes!
Ik heb nog nooit spijt gehad van mijn keuze om 80% te gaan werken na de geboorte van mijn zoontje Miel. Ik ben verpleegkundige en werk om de twee weken een vol weekend waardoor ik elke week twee dagen thuis ben! Zalig.
Maar inderdaad, elk zijn keuze, zijn job en inpassing van kinderen in je leven. Geniet nog van jouw laatste twee weken!!!!!
ik voel met je mee, het is ook niet niks.
Probeer het gewoon, als het niet gaat, is er genoeg tijd om na te denken over een andere oplossing. Misschien inderdaad een stapje terug op werkgebied, het is niet voor altijd. Ik ben advocaat, nog altijd een mooie job, maar wel bij een klein kantoortje zonder al te veel ambities, niet wat ik vroeger voor ogen had. Tis goed voor nu, op fietsafstand van school en crèche en de vlammende carrière komt later weer. Onderschat ook de flexibiliteit van werkgevers niet. Als ik je berichten zo lees, zul je heus wel wat krediet hebben. Denk mee en zoek oplossingen waarin je misschien toch wat meer thuis kunt zijn. bij mij bleek er verrassend veel ruimte te zitten.