Basiel, wat is er gebeurd de afgelopen maand? De wereld is gigantisch gegroeid. Opengegaan. Hij komt niet meer naar jou toe, jij gaat er zelf op af.

Het begon allemaal heel voorzichtig. Het was al een paar weken bezig, dat jij ‘het tapijt’ verkende. Wij noemde dat toen al kruipen. Dat is waarschijnlijk typisch voor overtrotste ouders die elke beweging opvatten als een nieuwe verdienste die uitgebreid bejubeld moet worden. Maar wat waren wij naïef. Kruipen is namelijk iets heel anders dan een beetje rond je as draaien op een tapijt. Je ging eigenlijk nog nergens naartoe. Behalve dan naar de computerkabels, altijd maar weer opnieuw. Het is trouwens niet omdat je blijft proberen schat, dat je er ooit legaal op mag sabbelen. Dus ik zeg het al maar even, dat mag niet. Ook niet na een heerlijke brede glimlach. Nooit. Geef het gewoon op.

Op een avond had ik je gewoon neergezet op het tapijt en bedolven onder een berg speelgoed. Ik ging er van uit dat jij wel een tijdje zoet zou zijn met het in- en uitladen van de wasmand, het babbelen tegen een lege waterfles of het zoeken naar computerkabels. Ik kon rustig aan mijn eten beginnen.

En toen had ik twee seconden niet gekeken, en lag jij plots aan mijn voeten. Je was helemaal tot in de keuken gekropen. Nu, dat is allemaal niet ver, maar toch wel een mijlpaal. Sinds die dag is ons leven namelijk veranderd, en dat van jou. Wij moeten nog leren dat we nu echt alles voor jou moeten verstoppen, omhoog zetten of afsluiten. Jij ontdekt de wereld. En man, wat is dat geweldig.

Met een ongelooflijk enthousiasme vlieg jij overal naartoe. Ik overdrijf met vliegen, eigenlijk is het meer schuifelen op halve kracht. Want op de een of andere manier vergeet je de helft van je lichaam te gebruiken of zo. Het ziet er allemaal grappig uit. Maar je geraakt er, dat is wel duidelijk. Je weet heel goed waar je wil zijn. Meestal ergens onder een tafel, kast of zetel. Dicht bij computerkabels meestal. Een zoon van je vader zeker? Maar alles met een heerlijke glimlach, dat wel.

Over die glimlach moeten we het ook eens hebben lieverd. Die is zo schattig dat ik op het werk af en toe naar het toilet moet gaan, om stiekem naar foto’s van jou te kijken. Al verdwijnt dat volledig in het niets, bij een live performance. Een glimlach van De Panne tot Maastricht, met in het midden één klein wit scheef tandje. Op het moment dat dat gebeurt, toch zo’n 3859 keer per dag, smelt mijn moederhart. Volledig. Elke keer.

Het doet nog andere dingen dan smelten trouwens. Zwellen van trots bijvoorbeeld. Als jij als een grote meneer een hele avond braaf op restaurant in een kinderstoel zit. (Hoe komt dat trouwens dat jij graag in alle kinderstoelen zit, behalve in je eigen triptrap?). Of als je zit rond te kijken in je nieuwe autostoel (maxicosi’s, dat is voor baby’s maat) en alles in je opneemt. Die hele nieuwe wereld. En gisteren heb je zelfs voor het eerst in het winkelkarretje gezeten. Ik nam je vroeger altijd mee in een draagdoek, maar daar ben je echt wel te zwaar voor geworden. En ik geef het niet graag toe, maar ik heb het daar toch wel een klein beetje moeilijk mee. Het is zo fantastisch om jou te zien groeien, maar het maakt mijn hart ook een klein beetje bang. Het gaat zo vreselijk snel.

Vandaag ben je al even lang uit mijn buik, als dat je er in zat. Negen maanden man. En toevallig of niet, net rond deze tijd is de zwangerschapslijn die er nog heel lang gestaan heeft, helemaal verdwenen.  Is dat een teken lieverd, dat ik je nog meer moet loslaten? Weer gaan werken, stoppen met borstvoeding, te zwaar voor de draagdoek, te groot voor de maxicosi, een volleerd fruitpapsmuller, kruipen. Jij gaat sneller vooruit dan ik (en mijn ongelooflijk melig en week hart) kan volgen.

Gelukkig is het allemaal fantastisch. Elke dag met jou is fantastisch. Ja, zelfs als je geen zin hebt in middagdutjes of vindt dat de dag in het weekend ook om 6u mag beginnen. Zelfs dan ja.

Altijd lieve Basiel. En altijd meer.