Mijn allerliefste zoon,

Ben jij echt alweer een maand ouder? Dat lijkt me toch vrij onwaarschijnlijk. Het is volgens mij nog maar van vorige week geleden dat ik maandbrief 7 aan het schrijven was. En ook niet, want je hebt deze maand meer sprongen gemaakt dan ooit tevoren. Of lijkt dat alleen maar zo, omdat ik vergeten ben wat voor een klein boeleke jij ooit was?  Misschien wel, want je wordt al een echt jongetje.

Eentje dat kan zitten. Dat lijkt misschien banaal, maar ze moeten me tegenhouden dat ik geen spanddoeken aan het raam hang – Hallo, mijn superzoon kan alleen zitten – of tegen wildvreemden in de supermarkt begin te stoefen. “Ja, hij hangt hier nu wel wat in die draagdoek, maar hij kan dus wel al zitten he. Jaja, zitten.” Trouwens ook geheel per toeval ontdekt. Ik wilde je zoals al die weken en maanden daarvoor in je badje wiegen/leggen, maar jij ging plots zitten. Je hield je stevig vast aan de zijkant en keek met stevige blik. ‘Moeder, ik kan dat wel alleen hoor. Back off.’ (Ik heb trouwens een bijzonder sterk vermoeden dat het niet de laatste keer is geweest dat ik die blik ben tegengekomen) Maar toen begon het dus. Je hebt daarna nog een paar keer je speeltapijt gekust (vooral door een zij- of vooruitval), maar eigenlijk viel dat al bij al mee. En tegenwoordig kan je zelfs al kruipen ook. Niet doelgericht, tenzij er interessante computerdraden of etiketjes in de buurt zijn. Dan vind je altijd wel een manier.

Ow ja. Wat ik ook absoluut niet mag vergeten. Er staat ergens onderaan in je mond een witte stip. En jongens, wat hebben we daar alledrie geweldig voor afgezien. Tanden, of toch tenminste jouw tanden, hebben blijkbaar de gewoonte om zich vooral ’s nachts een weg te banen door gevoelig tandvlees. Menig nachten hebben we dus samen de uren zitten tellen, met een jammerend en niet te troosten klein mannetje. Tussen ons. In de andere kamer. Rondwandelend. Proberen te negeren. Knuffelen. Rondwandelen. Proberen te negeren. Tussen ons. Niet slapen. Niemand. Bij mama. Jammeren. Bij papa. Everything. Maar hey, de tand is gearriveerd en wij wachten al in spanning op de volgende(n). Ik heb uit goede bron vernomen dat er nog 19 (slik) moeten volgen. Ow boy.

Het was ook een moeilijke maand Basiel. Toen ik gisteren ergens in een shoppingcenter een mama haar baby aan de borst zag leggen, moest ik vechten tegen de tranen. Ik heb me nog steeds niet verzoend met het feit dat ik ermee gestopt ben. Eigenlijk wilde ik het helemaal niet, besef ik nu. Er zijn momenten dat ik er echt naar hunker om jou aan te leggen, om geen stinkende poedermelk in je fles te gieten, maar the real stuff. Dat kan niet, en het doet pijn.

Al laat jij het niet aan je hart komen. Als er een flesje in je vizier komt, spring jij bijna tegen het plafond van blijdschap. Daarbij worden alle lichaamsdelen ingezet. Een pamper blijkt een ideale springplank, armen kunnen vlotjes ingezet worden om al klapwiekend enthousiasme te tonen en hopen kwijl maken het verhaal helemaal af.

Dat is het eigenlijk helemaal. Jij bent gewoon een ongelooflijk vrolijk, plezant ventje. Je speelt soms kwartieren lang gezellig alleen en babbelt ondertussen honderduit. Af en toe een verliefde blik om te checken of we er nog zijn, en je bent tevreden. Meestal wordt er daarbij een tongetje aan de buitenwereld getoond, om de guitigheid nog wat kracht bij te zetten. Diezelfde tong komt tegenwoordig trouwens ook vlot naar buiten om een lepel fruitpap of groentepap binnen te laten. Hoera, dat verhaal is eindelijk goedgekomen.

Basiel. Jongetje toch. Ik ben zo ongelooflijk verliefd op jou. En ik ben duidelijk niet alleen. De mens die ons iedere morgen van een gezonde smoothie voorziet, heeft het ook zwaar te pakken. Wie vroeger deze blog las, gelooft er niks van dat die kerel nu de beste papa van de wereld is. But he is. En het spijt me jongen, maar daardoor moet je delen. Want door hem zo bezig te zien, ben ik nog tien keer meer verliefd op je vader dan voorheen.

The house of Hugo, heet dat hier op foursquare. Maar iedereen weet, dat het hier eigenlijk gewoon the house of meligheid is.