Oh ja, ik ben verliefd. Zo gigantisch verliefd op mijn veel te schattige zeven maanden oude tweede zoon.

Zelfs buitenstaanders hebben het constant over jouw fantastische ogen, dus hoe kan ik mezelf dan tegenhouden daar niet in te verdrinken? Ik word geregeld aangesproken over je gezellige hespen van billen, hoe kan ik mezelf dan tegenhouden daar niet in te bijten? Deze week zei iemand zelfs nog “Wow, dat heb ik echt nog nooit gezien bij een baby.”  Toegegeven, ze zijn behoorlijk indrukwekkend. To die for, om precies te zijn. Net als je armpjes by the way.

Ik denk dat wij het gewoon weer aan ons been hebben, jij bent ook een supergemakkelijke baby. Ik vind het geweldig om je te zien groeien en bloeien, maar ik ben ook echt wel een babymoeder. Met elke nieuwe stap is het een klein beetje afscheid nemen van dat hulpeloze prutske, dat hoort zo, maar ik laat het niet graag los.

Je bent ondertussen een echte meneer. Je zit al een hele tijd stevig rechtop, je eet sinds een paar weken groenten en fruit, je lacht mee met de familiegrapjes, je bent soms in een vingerknip naar de andere kant van de kamer gerold en je kan jezelf entertainen als het nodig is. Het leven is simpel voor jou. Een lege fles, een afstandsbediening, eender welk ding waar geluid uit komt: name it and you love it.

Door je toenemende beweeglijkheid, nestel je je al wat minder vaak tegen mij. Als je het wel doet, koester ik dat enorm. Ook ben je soms veel te wild en hevig om van de borst te genieten, maar gelukkig zijn er evenveel momenten waarop je je er wel op verlustigd. Rustig slikken en ondertussen met je vrije handje mijn borst strelen. Ik pink al eens een mentaal traantje weg dan. Of een echt, dat kan ook.

Je bent zo een ongelooflijk topkind, dat ik zelfs de nachtelijke vergaderingen die we houden aan mijn linker- of rechterborst tegen de ochtend bijna weer vergeten ben. Soms letterlijk, ik weet soms echt niet of je nu één keer of twee keer of drie keer gedronken hebt. Ik weet het meestal wel als ik je niet gehoord heb, want dat blijft een uitzondering. Maar goed, niemand is perfect. Ik ben van plan om nog lang door te gaan met borstvoeding, so keep the oxytocine flowing.

Maar dat ik dus verliefd ben he. Op de Michelinbandjes in je ledematen, op je lange wimpers, op je heldere ogen, op je zachte hand die mij stilletjes streelt, op je gretige hand die grijpt naar alles wat de wereld je biedt, op de verwondering die je voor de simpelste dingen hebt, op de grimassen die je kan trekken, op de bewonderende blik die je broer bij je ontlokt, op de gigantische glimlach die langzaam maar zeker op je wangen verschijnt als ik je ’s avonds kom ophalen in de crèche.

Dat is en blijft mijn lievelingsmoment. Dat, en de stevige knuffel daarna.

 

Dikke kus,

 

Je mama.