Links en rechts kunt ge al eens een cliché tegenkomen, bijvoorbeeld bij Bond zonder naam of in een schoon kaderke tegen de muur bij  een of andere bomma. “Kinderen zijn een bron van vreugd.” Ge kunt dan ne keer met uw ogen rollen of glimlachend zuchten. Maar die spreuken zijn er niet zomaar gekomen. Het is namelijk een waarheid als een koe. Kinderen zijn een bron van vreugd. En ik zal u nog eens iets zeggen. Uw eigen kinderen, zijn een waterval van vreugd.

Het moment dat wij je ’s morgens uit je bedje halen Basiel, begin jij te lachen. En dat duurt meestal ongeveer tot het moment dat we je weer in bed stoppen. Ik wil je trouwens toch ook even bedanken zoon, want dat alles gaat meestal heel vlot. Jij slaapt in ongeveer elk bed, op ongeveer elk moment dat wij beslissen dat je best zou slapen. En iedereen mag jou erin leggen. Dat vind jij allemaal best, daar doe je niet moeilijk over.

Daarvoor heb je een ander departement gekozen: eten.  Want we zijn ondertussen een maand verder, en jij hebt nog altijd geen zin om iets anders te eten dan borst of papfles. Wij schotelen jou de meest lekkere dingen voor (potjesfruitpap, het stinkt, maar jij zou het lekkerder vinden dan verse), maar het baat allemaal niet. Ten einde raad zijn we een tijdje volledig gestopt met vast voedsel, in de hoop dat jij zou vergeten dat je het eigenlijk niet zo lekker vindt. We dachten dat het voorbij was, het hele spelletje van je lippen stijf op elkaar te houden en je hoofd weg te draaien als er een lepel in de buurt kwam. Maar niet zo, jij doet het nog altijd. Behalve als ik het je geef. Hetzelfde verhaal dus als toen met die melk in een fles. Alleen was dat net iets sneller opgelost.

Al moet ik toegeven Basiel, dat ik stiekem ook wel een klein beetje trots ben op mijn bevoorrechte positie. Ik hoef er helemaal niks voor te doen, jij vindt mij gewoon onvoorwaardelijk de beste moeder van de wereld. Dat komt wel goed uit, want ik vind jou ook onvoorwaardelijk de beste zoon van de wereld. Met één enkele blik kan jij mijn waterval van liefde onophoudelijk doen stromen. Dat klinkt melig, maar dat is het ook.

Man  toch. Ik kan niet beschrijven hoe zalig het voelt als jij je armen rond mij slaat en zachtjes mijn nek streelt. Of wat ik voel, als jij geconcentreerd elke beweging volgt die ik maak. Of hoe mijn hart zeventienduizend sprongen maakt, als jij zo luid schaterlacht dat de buren het horen (echt gebeurd, de buurman heeft je horen lachen!) omdat wij protkusjes geven op je buik. Ik kijk trouwens al uit naar het moment waarop jij een puber bent die geen blijf weet met zichzelf, en ik kan zeggen. Maar vroeger he. Toen vond je het zo grappig dat ik protkusjes op je buikje gaf. En nu krijg ik zelfs geen kus meer. Maar dit geheel ter zijde, ik had het over je onvermoeibare vrolijkheid en enthousiasme.

Je vindt zoveel dingen ongelooflijk megacool en superfantastisch de max. Een leeg potje, how freakin’ cool is that? Een laptopkabel, never seen a greater thing in my life. Om nog maar te zwijgen van het knuffelbijtje dat aan je maxicosi hangt. Bijtjesknuffels , ze zijn zo  hip meneer. Je gaat het leven met een gigantisch enthousiamse tegemoet. En je hebt er allemaal plezier in. Je begint echt te spelen, in bad of op de speelmat of in de crèche. Je kan een hele tijd geconcentreerd met iets bezig zijn, terwijl ik langs de kant zit te kijken.

Uren kan ik dat doen. Uren kan ik naar je kijken. Of aan je kamerdeur staan luisteren, gewoon om je te horen ademen. Of kijken. En kijken. Of nog meer kijken. En genieten.

Elke dag denk ik dat het niet niet meer erger kan. En toch slaag jij er elke dag in om mijn hart nog meer te doen smelten. Dit was een heftige maand. Het is al weken geleden dat ik nog een hele dag bij jou ben geweest. En het was meestal zelfs te druk om daar over na te denken. Niet dat jij er last van gehad hebt, jij hebt een toptijd gehad met je papa.

Maar ik vond het moeilijk lieverd. Ook al is het vaak pas als ik thuiskom en jou knuffel, dat het me pijn doet. Dan kan ik je soms bijna niet meer loslaten. De kans bestaat lieve schat, dat ik je op een bepaald moment zal platknuffelen.

Ik wil me nu alvast excuseren. Maar ik kan er echt niks aan doen. Je hebt mijn hart helemaal opgegeten.

Dikke kus,

Je mama