Ongeveer een jaar geleden hebben je papa en ik beslist dat ons gezin stilaan wat groter mocht worden. Shock. Want veel sneller dan we hadden kunnen voorzien, was er een kruisje op de Predictor. Ze zeggen dat het niet kan, maar ik heb het gevoeld denk ik. Op dat moment die woorden ook uitgesproken gelukkig, anders zou je vader me nu vast uitlachen. Ik wil maar zeggen, eigenlijk ben je al een jaar bij ons Basiel, negen maanden in de buik en drie daarbuiten.

Die drie laatste maanden zijn al fantastisch geweest. Het is bijna schaamtelijk. Want ik zou nu eigenlijk moeten klagen over hoe lastig het is met dat slaapgebrek. Of jammeren over het feit dat ik geen tijd meer heb voor mezelf. Of zagen dat zo’n boeleke toch wel echt veel energie vreet. Dat is toch wat ik me had laten aanpraten en waar ik me op had voorbereid.

Maar ik moet daar eerlijk in zijn, het gaat allemaal redelijk smooth. Ik geniet ongeveer van elk moment. Zelden zo relax geweest in mijn leven. Jij bent gewoon een heel gemakkelijke baby. Dat is nu leuk, maar dat betekent waarschijnlijk dat jij een oervervelende puber met een donssnor en puisten zal worden. Gelukkig moeten we dat varken pas wassen over een jaar 16, voorlopig zijn we safe. Zo tot de peuterpuberteit ten minste. En ik vermoed dat die hier sneller zal zijn dan dat ik mijn boterham met choco kan opeten.

Want jij bent groot, mijn vent. Heel groot. Mensen schatten je vaak dubbel zo oud als je al bent. En je draagt ook vlotjes kleren die pas voor deze winter of volgende lente waren voorzien. Nu, daar zijn ook voordelen aan. Je slaapt meestal als een grote vent. Je hebt maar één voorwaarde, genoeg eten overdag en vooral ’s avonds. Dan slaap jij als een grote meneer tot 6u30, maar soms ook tot 8u30. Ik oefen alvast mijn woordenschat voor de kleuterschool: dikke duim Basiel!

Deze maand ben je ook van een grote protestactivist van de tut verandert in een lichte fopspeenverslaafde. Misschien was de vorige niet goed genoeg, omdat je naam daar niet op stond, of misschien lijkt deze gewoon meer op de vorm van mijn tepel. Geen idee wat het getriggerd heeft, maar je bent plots een fan van je tut. En wij ook, omdat je er gewoon zo schattig mee staat.

Schattig. Dat is the keyword Basiel. Je bent schattig als je ’s morgens blij ligt rond te kijken in je bedje met een gigantische smile. Je bent schattig als je in je wipper zit te brabbelen en je benen zo hevig op en neer gaan, dat ik bang ben dat ze er gaan afvliegen. Je bent zo schattig als je wakker wordt en jezelf zit uit te rekken. Ik smelt bijna van schattigheid als je in slaap valt aan de borst en bij het loslaten je lippen krult en tuit. Je bent zelfs schattig als je T-shirtje voor de derde keer op dezelfde dag doorweekt is van het zeveren. Mijn wasmachine doet overuren, maar dat is niet erg, mijn moederhart ook.