“Wat is jouw zoon toch een grapjas. Hij is altijd aan het lachen, wat een zalig kind.” Dat zei een mama van een collega-kindje afgelopen vrijdag tegen mij in de crèche. En eigenlijk vat het wel ongeveer samen hoe het leven is met jou. Dikke fun.

Ik kan het hier natuurlijk ook hebben over die talloze avonden dat jij niet wil gaan slapen. Dat we ongeveer elk trucje uit het boek gebruikt hebben (denk anderhalf uur laten wenen. Denk om de zoveel minuten weer in de kamer gaan en neerleggen. Denk uiteindelijk tussen ons slapen. Denk boekje voorlezen. Denk fixed avondritueel. Denk nog even in de kamer blijven zitten. Denk alles). Maar als ik het daar over zou hebben, dan zou het misschien lijken alsof het hier geen dolle pret is. En dat is het wel.

Wij zijn je ouders, dus voor ons is het normaal dat wij jou het grappigste kind ter wereld vinden. Wat zeg ik, het is onze plicht. Maar ook op de crèche of op andere plaatsen waar je komt, valt het woord komiek heel geregeld.

Ik probeer hier al weken te ploggen, maar het probleem is dat ik ongeveer constant vergeet om foto’s te trekken. En toch, beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Dat, en het feit dat ik al een paar maanden opkijk tegen de maandbrief. Dus misschien is dit de laatste. Er valt zoveel te zeggen, maar ook niet.

Ik hou gewoon zoveel van jou, dat ik het even niet met woorden kan uitdrukken.

 

Dikke kus,

je mama.