Lieve Basiel,

Verdorie, we zijn alweer een maand verder. Ik vloek daarom, iets wat jij de eerste 15 jaar niet zal mag doen. Maar weer een maand verder betekent dat onze tijd samen voor ik weer moet gaan werken, korter wordt. En daarvoor mogen ze wel dringend een facebook-knop aanmaken met ‘vind ik niet leuk’. Ik sla volledig in stress als ik er nog maar aan denk, dus doen we dat nog maar even niet. Zo tot eind oktober.

Want ja, het moet gezegd, jij bent gewoon een geweldig ventje. En je hebt alweer zoveel geleerd. Er gebeuren hier grote dingen op een maand tijd.

Zo heb ik je voor de eerste keer alleen gelaten. Eerst voorzichtig bij papa, niet langer dan een ritje naar het station. Na 5 minuten heb ik al even een sms gestuurd, want ik miste je al. Jij merkte er niets van, want je bent heel graag bij papa. Moest hij borsten met melk hebben, dan konden jullie het perfect met z’n tweetjes aan. Ondertussen ben ik weer aan het sporten, dus laat ik je af en toe twee uur alleen. En omdat papa weer aan het werk is, blijf je ook al eens bij andere babysits, die staan te springen om eventjes voor jou te zorgen. Begrijpelijk, want bij jou zijn staat gelijk aan toptijd. (Ik besef dat ge ooit zwaar met uw ogen gaat rollen, als ge dit leest, maar ik heb nog wel enkele jaren)

Weet je nog Basiel, die keer dat ik op de radiowekker zag dat het 6u03 was? En dat jij nog lekker lag te slapen. Ik was in shock, het was dan ook al van 22u30 geleden dat ik je had gehoord. Je huiluurtjes van de avond ervoor waren meteen vergeven. We hadden gewoon zeven uur geslapen, een heerlijk gevoel. Laat ons eerlijk zijn, het feit dat jij af en toe doorslaapt, doet ons allemaal deugd. Je ouders zijn veel frisser, energieker en blijer. Het is dan ook jammer Basiel, dat er helemaal geen systeem in zit. Ik wil maar zeggen, als jij zou beslissen om plots meestal altijd door te slapen, dan vinden wij dat geen probleem. Er komen vast nog jaren van slaaptekort. Als jij uitgaat en ik om 6u03 nog klaarwakker ben omdat je nog niet thuis bent. Bijvoorbeeld.

Je weet ook heel duidelijk wie we zijn. Af en toe zet je echt je keel open en kan je alleen bij ons troost vinden. Eigenlijk is dat een heerlijk gevoel. Je gezicht loopt rood aan, er rollen traantjes over je wangen maar je zoekt schokkend een rustiger tempo om te ademen, zodra je in mijn armen ligt. Soms zoek je ook gewoon aandacht, vooral tijdens het avondeten. Daar wil ik nog iets over zeggen zoon. Pas op, wij begrijpen dat jij het niet ziet zitten dat jij alleen maar melk krijgt en wij elke avond een heerlijke maaltijd nuttigen. Maar dat hoeft toch niet altijd te betekenen dat je net op dat moment gigantisch begint te krijsen? Wij eten ook graag eens rustig. En het is niet omdat wij twee meter verder aan tafel zitten, dat we je gaan verlaten. Don’t worry. We willen gewoon even rustig eten. En serieus, ge gaat ooit nog roepen ‘ma, laat mij nu eens gerust’. Ik maak me daar geen illusies over. Begin dus al maar te oefenen.

Ooh Basieltje. Het allerleukste is wel dat je begint te reageren. Wij hangen dan boven jou de gekste geluiden te maken, en jij lacht ondeugend terug. Volgens mij denk je vaak dat je ouders een beetje raar zijn, maar dat is niet zo. Jij bent gewoon zo schattig dat wij – nu ja – gek doen. Je maakt heerlijke geluidjes, kijkt rond in de wereld met grote ontdekkingsogen en lacht zoals wij doen als we naar Modern Family kijken.

Als jij aan het lachen bent, dan kan de hele wereld naast mij ontploffen. Ik ben dan zo gelukkig, dat ik het waarschijnlijk niet zou merken.