Wij hebben het nog altijd over onze baby, maar eigenlijk moeten we dringend onze terminologie aanpassen. Peuter zou beter passen, megaschattige peuter is nog dichter bij de waarheid.

Want hier worden echt wel – letterlijk – grote stappen gezet. Vorig weekend was ik gewoon wat propere was in kasten aan het placeren, terwijl jij en Basiel door onze slaapkamer dolden. Je stond al de hele tijd aan de rand van het bed tot je plots besliste om naar de andere kant van de kamer te wandelen. ALLEEN. Basiel en ik waren euforisch en gilden instant naar je vader, die dan weer meteen panikeerde omdat ons gegil blijkbaar eerder gevaarlijk en niet enthousiast (zoals het wel bedoeld was) overkwam.

Daarna heb je het – ondanks verwoede omkooppogingen van de hele familie  – niet meer gedaan. Is koppigheid daarmee een eigenschap die ik op het lijstje mag schrijven? (Ik zeg er niet bij dat het lijstje ‘eigenschappen geërfd van je moeder’ heet). Je kiest je momenten, want je hebt in de crèche toch ook even getoond wat je kon. Dat ze groot nieuws hadden, riepen de verzorgsters als ik je maandag kwam ophalen. Ik kon al raden wat het was en stak veel trots in mijn glimlach. Hij stapt, I know, heel sporadisch.

Waarom zou je ook stappen en het risico lopen om te vallen – als je ook kan kruipen, je broek daarbij lekker vuil kan maken en veel sneller bent waar je wil zijn? Felix_efficiënt_Brutin. Voorlopig moeten we in ieder geval nog niet naar de schoenwinkel hollen voor je eerste stappers. Jammer, ik vind shoppen wel leuk.

Voor de rest is er niet veel veranderd. Ik val nog altijd bij de minste kanjer van een glimlach instant in zwijm, ik kan vaak echt niet stoppen met je te overspoelen met knuffels en zoentjes, wij worden allemaal blij van jou enthousiaste aanwezigheid. Overdag toch, want de nachten zijn nog altijd aan de wilde kant. Dat is een eufemisme lieverd, maar er is hoop.

Morgen krijg je buisjes. Vanaf middernacht moet ik je de borst weigeren (geen idee hoe we dat gaan doen). Morgenvroeg gaan we naar het ziekenhuis en moeten we jou eventjes achterlaten in de handen van de NKO-arts. Het is maar een lichte narcose, maar het blijft toch met een klein hartje. Maar het is voor de goede zaak. Want als die brok ubercute vrolijkheid ’s nachts verandert in een krijsend hoopje ellende, dan breekt je hart. Dan vertroebelt de dag, dan wordt het moeilijk om nog te functioneren.

Toch probeer ik niet alle (slaap)hoop te vestigen op de buisjes, het is geen wondermiddel dat ons plots nachten zal geven. Het is niet alsof we vanaf morgen als uitgeruste veulens gaan rondspringen. Maar ik hoop dat jij, mijn allerliefste bolleke, toch niet meer zoveel pijn hoeft te hebben. Want ik heb mijn moederhart al zo vaak moeten opdweilen, dat het een beetje week begint te worden.

Dat kan natuurlijk alleen maar omdat ik je wel bijna kan opeten van verliefdheid. Doe dat goed morgen kapoentje en vrees niet, wij staan altijd aan je zijde. Klaar om je op te vangen.

Dikke kus

Je mama