Liefste Felix,

Het is gek. Want je bent tegelijkertijd nog maar een maand bij ons en àl een maand. De tijd vliegt veel te snel voorbij, maar het lijkt ergens ook alsof het nooit anders geweest is. Alsof we altijd al met zijn viertjes waren. Of niet, want soms verwissel ik jouw babyperiode onbewust precies met die van Basiel. Jullie lijken af en toe enorm op elkaar en alles komt zo snel terug dat het me een kleine drie jaar terugkatapulteert. Ik dacht dat ik niet meer ging weten hoe je met een baby moet omgaan, maar dat kwam even vanzelf als de vorige keer.

Het is fantastisch om te zien hoe je grote broer na een moeilijke eerste week heel beschermend is geworden. Elke dag wrijft hij wel een paar keer liefdevol over je bolletje, geeft hij je kusjes en vraagt hij om jou te pakken. Je moet ook overal mee naartoe gaan. Volgens mij kan hij niet wachten tot jij kan meespelen, maar blijf nog maar even heel klein.

Want je bent al zo groot. Je ziet er eerder uit als een baby van een maand of twee/drie dan eentje van vier weken. Jammer voor die kleine kleertjes, maar je gedraagt je wel helemaal naar een baby van een maand. Eentje die ’s nachts liefst om de twee uur stevig drinkt en tussendoor ook luid van zich laat horen. Ik hoef je niet te vertellen dat ik ondertussen ongeveer uitgeput ben, na een maand met maximum vier uur slaap per nacht, verdeeld in twee blokken van twee uur.

Het hoort erbij, ik weet het. Maar met een kleuter die al rondloopt, komt het toch wel een pak harder binnen. En ik wil jou echt alle aandacht geven die je verdient. Ik wil genieten, want deze intense tijd gaat waarschijnlijk ook weer met een vingerknip voorbij zijn. Ik wil vasthouden. Aan jou, aan het moment, aan ons.

Hoe heerlijk is het om jouw slapende lijfje te voelen ademen op mijn borst, jou te zien smachten en happen naar mijn vlot producerende melkmachines, te kijken waar je grote ogen allemaal naartoe gaan, te zien hoe je groeit en ontwikkelt. Ik koester het, zij het met gigantische wallen.

Alles is anders bij jou en toch ook helemaal hetzelfde. Er is vooral minder tijd, waardoor het genieten soms een klein beetje in het gedrang komt. Het is drukker, waardoor woorden al eens te kort worden uitgesproken. Het is zwaarder, waardoor ik af en toe moet verdwijnen achter een grote zakdoek (of tetradoek, die dingen slingeren hier toch overal rond).

Maar het is ook nog mooier en nog intenser. Mijn hart is gewoon nog veel groter geworden, om plaats te maken voor jou. Om plaats te maken voor de fantastische momenten waarop ik mijn twee zonen zie schitteren en mijn lief in mijn hand knijpt.

Ik hoop dat je mij door het slaaptekort heen ook een beetje kan zien schitteren. Want het is echt fantastisch om jou hier bij ons te hebben.

Dikke kus,

Je mama