Soms is gedoe goed, omdat er goede dingen van komen. Ondergetekende doet verschrikkelijk hard haar best om de knop een beetje om te draaien. Vroeger ook al, maar het lukt me tegenwoordig iets beter.  Ik probeer echt heel erg om het stressvrouwtje op mijn schouder (zoals dat van De Lijn, maar dan met hakken) kei hard te negeren. Met wisselend succes, maar soms ook met groot gemak.

Zoals afgelopen weekend.

Het was Lunatics-weekend. Dat was iets wat ik vroeger voor geen geld ter wereld had willen missen, maar het laatste jaar zijn de prioriteiten een beetje herschikt. Vanaf het voorjaar van 2012 zit mijn lidmaatschap bij The Lunatics een beetje in de koelkast. Ok, misschien wel in de diepvriezer. Ik heb echt geen zak gedaan. Vorig jaar ben ik (zwanger) uit het bestuur gestapt en sinds de geboorte van Basiel heb ik ook niet meer op het podium gestaan, zelfs niet gaan kijken naar een ander optreden of gaan trainen. Helemaal niks. En uiteraard worstel ik ermee of ik nog kan doorgaan. Ik doe dat echt heel graag en het is een verschrikkelijk toffe bende, maar het leven is al zo druk. Kan ik dat er nog bij nemen? Moet ik eruit stappen? Hoe zit dat?

Allemaal vragen die ik dit weekend genegeerd heb. Ik heb ervoor gekozen om op mijn bewezen diensten te steunen om mijn aanwezigheid op het weekend te verklaren. Niet dat dat nodig was. Er waren gigantisch veel anciens, en die vonden het gewoon allemaal leuk dat ik er was. En de nieuwkes, die waren ook best te pruimen. Die vroegen zich misschien wel af wie ik was, maar dat trek ik me niet aan. Ik heb wel eens horen waaien ‘ah, jij bent die van die blog’. Maar dat is ok, dat is ook niet gelogen natuurlijk. (En ik heb gehoord dat er groentjes zijn die dit lezen en die ik NOG niet ken. Maak u bekend in de commentaren A.!)

Ik hoef u niet te vertellen hoe gigantisch leuk het was. En zot. En onnozel. Ge kunt dat niet uitleggen aan een zinnig mens, dat het heel normaal is dat wij in een wit CSI-pak door de straten van Ronse struinen en om de zoveel tijd ‘Wat is de bedoeling?’ beginnen te zingen. (Dat wordt een hit trouwens, I can tell you). Ge moet daar bij zijn om dat te begrijpen. En dan nog. Ik heb gegierd van het lachen en veel bijgepraat. Top. (En totaal geen knopen doorgehakt over mijn lidmaatschap, ik kan precies geen afscheid nemen. Als er nog anciens zijn die The Remorques willen oprichten, ik zit in uw team!)

Maar ik heb er ook heel bewust voor gekozen om maar één dag mee te gaan (van vrijdag op zaterdag) en ook nog een dag met mijn gezin door te brengen. Want zondagavond thuiskomen en maandagmorgen gaan werken, daar zou ik ongelukkig van worden.

Wij hebben genoten van elkaar en van de zon. Mijn lief en zoon hebben naast mij gefietst terwijl ik les 12 afwerkte (de omgekeerde wereld, normaal is het Tom die loopt), we zijn frozen yoghurt gaan eten, hebben een wandeling gemaakt over de brolrommelmarkt om onze hoek én ik heb een schoon kleedje gescoord voor de trouwpartijen waar we deze zomer naartoe mogen. (Zwaar onder budget zelfs. Ha! Dubbele winst!). Allemaal zalig.

De maand juni wordt weer beestig druk. Maar dat gaat lukken. Want ik ben zen. (En nu gij!)