* Pas op, wijvenpost met zwangerschapsverschijnselen*

Ik begin met een positieve noot: man,  wat voel ik me stukken beter! Niet meer de hele dag misselijk zijn, geeft je leven echt een boost. I can tell you. Maar tot zover de positiviteit.

Want oh ja, er duiken wel degelijk andere kwaaltjes op.

Ik was van plan een gelijkaardige post te schrijven als Lilith, maar dat zou een beetje belachelijk zijn. Ze was me voor. Maar ik zie er dus (van ver) gewoon niet zo zwanger uit blijkbaar. Als ik naar beneden kijk, heb ik nochtans het gevoel dat er al een stevige basketbal onder mijn trui zit, maar blijkbaar ben ik de enige die het echt ziet. Ok, het hangt er misschien een beetje vanaf wat ik aan heb. Maar toch. Er is wel degelijke een serieuze verandering gaande in dat lijf van mij. Never ever heb ik zo’n dikke buik gehad. (Alles anders dik wel trouwens, behalve dan borsten misschien, die platte buik was altijd de troef. Serieus man, ik gooi dat allemaal weg voor Hugo). Mijn lief stuurde die post trouwens vanmorgen door, omdat het zo herkenbaar is. En hij ziet het buikje wel, of zegt hij dat gewoon om mij plezier te doen?

Enfin. Hoewel ik graag een zwanger buikje zou hebben, ben ik er ook wel van overtuigd dat het snel zal komen. En dat ik dan nog ga roepen op de dagen (maanden) dat het niet in de weg zat. En ik ben niet van plan twee emmers gehakt bij te komen deze zwangerschap, dus het mag nog wel even uitblijven. (Ja, ik druk kilo’s altijd uit in gehakt. Dat komt er van als je dochter van een slager bent. Maar geef toe, is er iets dat visueel duidelijker is?).

Ik ben dus al een paar keer beledigd. Zoals in ‘seg, wanneer gaat gij dat nu zien joh?’ (eigenlijk niet slecht bedoeld), tot ‘ben jij wel zwanger of gewoon dik?’ (toch al eerder van het type dat je er op zou willen slaan).   En nee, nog geen enkele vreemde heeft gevraagd of ik zwanger ben. Ook al kijk heel romantisch voor me uit, terwijl ik over mijn buik wrijf.

Maar bon. We zijn gezond en het leven is gemakkelijker zonder misselijkheid. Veel gemakkelijker. Maar toch zijn er toch ook wat kleine ongemakjes.

Ik kan niet meer op mijn buik slapen (ha, voila, daar meteen al een bewijs van het feit dat die buik er is). En dat is vervelend. Want ik slaap zo graag op mijn buik. En nu moet ik dus wisselen van de rechter- naar de linkerzij. En dan krijg ik dus vreselijke pijn aan mijn heupen, waarvan ik wakker word. Geen idee of de heupbreuk op mijn 12de er iets mee te maken heeft, maybe. En omdat we nog altijd in het logeerbed slapen wegens een werf op het eerste, kan de worst voorlopig ook niet echt mee in bed. Het is er gewoon te klein voor mijn lief, ikzelf én de worst.

Datzelfde slapen wordt trouwens ook verstoord door mijn nieuwe hobby: ’s nachts nog meer naar het toilet gaan dan anders. En omdat ik graag in een koude kamer slaap, is dat echt een geweldig pretje. Eentje dat ik gemiddeld vijf keer op een nacht mag beleven. Ik ben zo’n gelukzak.

En er zijn ook nog andere leuke dingen aan zwanger zijn. De jeugdpuistjes zijn daar weer. Hoera! Gelukkig niet zo talrijk als in de puberteit (ik heb ook die van mijn broer en zus toen ook gekregen, echt kei veel), maar toch aanwezig. En oh ja, grote boodschappen doen, dat gaat ook niet meer zo vlot. Meestal zelfs niet. Maar bon, dat wilde u vast niet weten.

En maagzuur. Mannekes. Zo verschrikkelijk irritant. En pijnlijk. En had ik al gezegd irritant? En ‘s nachts in leuke afwisseling met de plasjes.

Maar hey, dit is het leuke trimester. Ik ben ’t zeker. En misschien ben ik gewoon al een beetje vergeten hoe ellendig ik me voelde een paar weken geleden. Heel ellendig was dat.

Dit is peanuts.  Toch?