U weet ondertussen wel al dat als het in mijn hoofd zit, je het niet ergens anders moet zoeken. Zo ook met onze verbouwingen. We hadden dit huis eigenlijk speciaal gekocht, omdat er in principe geen werk aan was. Toch geen structureel grote dingen. Niks wat niet op te lossen was met een likje verf en een rol vliesbehang. Maar toen kreeg ik het dus in mijn hoofd om de zolder aan te pakken. U kent het verhaal.

Aannemers werden ingeschakeld en een paar weken later was de zolder geen open ruimte meer met een levensgevaarlijk trapgat. Maar wel een toffe kamer aan de ene kant en een bureauruimte aan de andere kant. Dat alles was een paar weken later schilderklaar, maar verder nog een grote werf.

En omdat de zolder een werf was, was de slaapkamer van Basiel een hindernissenparcours geworden. Al het gerief staat namelijk (tijdelijk) daar. Ge kunt dat manneke nog juist in zijn bed leggen, maar ge moet opletten dat ge uw benen niet breekt. En dat stak mij tegen, serieus tegen.

De werkmannen hebben hun valiezen gepakt, nu was het dus aan ons. Maar om te klussen, heeft een mens wat tijd nodig. En die was er niet echt. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben ons twee dagen verlof genomen en die aan het verlengde weekend geplakt. We hebben daardoor een paasfeest moeten skippen, maar Basiel als onderpand gegeven. Eerst bij moeke en bompa, daarna bij oma en opa. En tussenin toch ook een nachtje bij ons. Maar los daarvan zijn wij al in geen eeuwen meer zo kindloos geweest. Dat is heel gek en we missen hem te pletter, maar eigenlijk doet het ook wel eens deugd. Ge moet nergens bij nadenken, ge kunt doen waar ge goesting in hebt (goesting is the keyword) en alles kan. Enige voorwaarde: woensdagavond moet alles wel klaar zijn.

Op dag 1 ging de stofzuiger kapot en vonden we muizenstrontjes in een hoekje (veruit het ergste, veruit) en bleek onze conditie tot veel in staat, maar minder tot het verven van een volledige verdieping. Stikkapot is een understatement. Maar goed geslapen, dat wel.

Op dag 2 bleek dat we de verkeerde verf hadden meegebracht voor de badkamerdeur en het ‘met zekerheid in 1 laag dekkende’ witte verf toch niet zo dekkend bleek te zijn. Maar er gebeurde ook goede dingen. Zo bleek onze zoon even euforisch te zijn bij het weerzien als wij en werden we getrakteerd op een lekker familieetentje. (Dus toch nog een soort paasfeest als je wil)

Op dag 3 kwam oma Basiel halen, legden we de laatste lagen, lieten we rommel achter in het containerpark, werkte de stofzuiger plots weer, kochten we de juiste verf voor de badkamerdeur alsook rattenvergif voor de mogelijke muis. Ik kan u trouwens vertellen dat Tom&Co niet de winkel is om rattenvergif te gaan kopen. Tenzij u een kat wil, naar het schijnt ook wel effectief. (Maar hier uitgesloten vanwege de allergie van manlief. Oeps, zei ik manlief? Ik bedoelde natuurlijk gewoon lief. Want man. Niet dus) Het stinkt daar en er vliegen gigantische papegaaien rond. Ons ziet u daar in ieder geval niet meer, maar dat geheel ter zijde. Het verfwerk is voorbij. De bovenste verdieping is gepoetst (de rest van het huis is oorlogsgebied, maar morgen. Morgen) en er zijn al wat meubels geïnstalleerd. Wij zijn ook al naar Ikea geweest, maar hebben ons gerief niet gevonden. En we durven ook nooit meer frisdrank drinken uit een tas, want daar kunt ge boetes voor krijgen. Ik wou nog zeggen. ‘Eej maat, ik heb hier wel net de promoties van uw restaurant voorgelezen. Weet gij wel tegen wie dat ge bezigt bent?’. Maar ik werd uiteraard gewoon rood en zei sorry.

Op dag 4 is het de bedoeling dat alles wordt gepoetst en opgeruimd, dat Basiel zijn kamer weer zonder turnoefeningen bezocht kan worden en dat er nog wat rommel verdwijnt naar het containerpark. We gaan uiteraard ook onze zoon halen (we missen hem, als dat nog niet duidelijk mocht zijn), maar we gaan ook nog een beetje genieten van het alleen-samenzijn. Want ook al is schilderen en klussen pure horror, het was ook wel een beetje gezellig. Een beetje veel. Ik weet nog altijd waarom mijn lief mijn lief is. Klussen en kwebbelen, me like.

Oh ja. Op dag 4 is het ook de bedoeling dat u foto’s krijgt.

(Als ik mijn arm nog kan opheffen om een foto te trekken, that is. Stijf jong, niet te doen.)