“Liefje, Knack heeft gebeld. Ze willen mijn laatste blog publiceren als opiniestuk.”
– Hmmm.
“Ben je niet enthousiast? Dat is toch wel goed. Nu krijg ik misschien ook antwoord van de Minister.
– Hmmm. Ga je dan ook de leugens en halve waarheiden uit de blog halen?
“Leugens en halve waarheden? Staat er misschien iets in wat niet klopt?”
– Ja. Ik heb wel geen KLEINE auto he.
(Zitten auto’s nu ook al in het penis-departement? En voor de kenners: het betreft een Volkwagen Golf. Bezwaarlijk ‘ne grote’ te noemen.)
Doen! Ik vroeg me al af je vorige stuk niet best ergens ‘leesbaar’ voor de minister moest terecht komen!
En ik was er van overtuigd dat mannen die met een “kleine” auto reden, een grote penis hadden. Kwestie van : ik moet mijn mannelijkheid niet bewijzen met mijn auto. Natuurlijk zullen er uitzonderingen bestaan.
Ik val dan weer achterover dat er werkelijk mannen zijn die inzitten met de (vermeende) grootte van hun auto. 😉
Sorry voor je lief, maar een golf is inderdaad een kleine(te) auto… Hopelijk voor hem heeft Mia gelijk 🙂 succes bij de minister!
Ik bedoelde kleinere … Maar dat was wellicht wel duidelijk? (Dat heb je met iphones die denken t beter te weten)
Benieuwd of je antwoord krijgt van de minister.
patat de vinger op de wonde gewoon, nice.
mocht je nog eens badend in het zweet wakker worden Sofie, weet dan dat er vele mensen bezig zijn met een betere toekomst voor ons allen, de spot wordt er enkel niet op gericht.
voorbeeldje: http://www.youtube.com/watch?v=mX6Y0D8WACA
hang in there.
Beste Sofie,
Ik las uw artikel in de Knack.
Heel bizar dat u blijft bijdragen aan een systeem waarvan u weet dat wanneer uw tijd gekomen is om op pensioen te gaan er geen geld meer zal voor zijn. Heel bizar ook dat u stiekem hoopt dat een minister antwoorden heeft op simpele vragen als de uwe
Beste Baus J,
is er dan een manier waarop wij NIET kunnen bijdragen aan het systeem?
En ik weet niet of u kinderen heeft, maar ook ik als man met een kleintje van 1 jaar én een vrouw die full-time werkt, denk regelmatig eens na over de “simpele” vragen die Sofie zich stelt… Als u het antwoord op deze vragen kent, gelieve ons deze dan niet te onthouden: u kan er héél veel jonge mensen gelukkig mee maken!
Groeten
Stijn
Beste Stijn,
Wij zijn een familie van 4. Vele jaren geleden heb ik mij net dezelfde vragen gesteld als Sofie vandaag deed. Uiteindelijk komt het erop neer of men met de gedachte kan leven dat de helft van uw loon naar een systeem gaat dat zeer onzorgvuldig omgaat met de centen van de mensen die er hard moeten voor werken. Ieder moet voor zich uitmaken of hij genoeg terugkrijgt uit het systeem.
Wij hebben lang geleden beslist de gok te wagen en naar andere oorden te trekken en zelf voor ons pensioen, ziekteverzekering, de scholen, etc te zorgen. We dragen dus niet meer bij en vragen ook niets. Ik begrijp dat dit niet in ieders bereik ligt maar ik zie toch steeds meer hoger opgeleide mensen voor het expat leven kiezen. Wij hebben heel wat Belgen als vrienden hier. Architecten, chirurgen, advocaten, tandartsen, ingenieurs, piloten…het ziet ernaar uit dat de Belg de weg naar het buitenland gevonden heeft.
Deze oplossing is voor velen te radicaal, het is tenslotte niet zo slecht leven in Belgie, maar ik heb het mij nog geen seconde beklaagd. De voldoening van onafhankelijkheid dekt het verhoogde risico. Ik wil gerust solidair zijn maar in Belgie werkt een mens de helft van zijn leven voor de staat en wanneer je op het einde iets gespaard hebt betaal je nogmaals. En zoals Sofie schrijft, het is hard en veel werken voor weinig in return. Het gratis verhaal is voorbij. Maar nog niet iedereen beseft het of ze (politiekers) willen het vooral niet gezegd hebben.
groeten
Een mooie oplossing voor mensen die het zien zitten om al hun vrienden en familie achter te laten én die het soort functie hebben waarbij dit mogelijk is.
Maar het lijkt mij overduidelijk dat dit voor het merendeel van de ‘Sofies’ onders ons niet geldt.
Ja ik besef ook wel dat veel Belgen dat niet zien zitten of de juiste functie niet hebben. Maar in de tijd van mijn grootouders was het al uitzonderlijk dat iemand het dorp verliet om in de grote stad te gaan werken.
Verder is het natuurlijk niet wenselijk dat alle Belgen met een bepaalde hogere opleiding het land verlaten want dan zakt het systeem in elkaar omdat die hoger opgeleiden meestal ook de hoogste belastingen betalen.
Ik wou alleen zeggen dat indien je dat wil je ook voor jezelf kan zorgen en zeker niet altijd moet rekenen op de staat (wat veel Belgen volgens mij te veel doen).
Een Golf is een kleine auto, ja, sorry Tom.
“Hoeveel is genoeg?” , van vader en zoon Skidelsky.
Stoer (dat het gepubliceerd is) en zeer goed verwoord wat velen denken/voelen/ervaren.
@ Baus J:
Dus, als ik het goed begrijp:
– Is uw oplossing niet haalbaar omdat dan heel veel hoogopgeleiden ons land verlaten.
– Is uw oplossing niet haalbaar voor iedereen omdat ze enkel geldt voor hoogopgeleiden.
– Is uw oplossing niet wenselijk omdat daarmee families uit elkaar vallen.
En dat geeft u allemaal zelf aan. Ik zou durven stellen dat uw oplossing dus eigenlijk, tja, euh … dat ze eigenlijk geen oplossing is. Toch?
Ik geloof niet in dat ieder-voor-zich-principe. Ik denk daar totaal anders over, maar dat is een ideologische kwestie en kan ons heel ver voeren. Wat allicht Sofies bedoeling niet is.
Beste Veerle,
Ten eerste heb ik nooit beweerd de oplossing te hebben. Het verwonderde mij gewoon dat men zich tot de minister richt voor een probleem als dit.
Ten tweede verlaten steeds meer hoger opgeleiden dit land.
En ten derde ben ik zelf ook niet voor het ieder-voor-zich-principe maar ik ben nog minder voor het soort land waar degenen die werken of net genoeg verdienen of geen tijd hebben om van de zuur verdiende centjes te profiteren. Terwijl de herverdeling op een zeer inefficiënte manier gebeurt, om niet te zeggen verkwistende manier.
Beste groeten
ik heb genoten van je artikel in de krant! ik vond het fijn dat er eindelijk mama’s opstaan die openlijk zeggen dat ze GRAAG voor hun kindjes zorgen en er meer bij willen zijn. het lijkt immers dat in ons land de zorg voor kindjes en ouderen niet meer naar waarde wordt geschat en dat er voor mama’s die ervoor kiezen minder te gaan werken weinig opties zijn. het leven is ongelooflijk duur geworden door alles wat ervan ons wordt vereist om deel te kunnen nemen aan de samenleving… je hebt zoveel nodig om een beetje mee te kunnen. dank je wel voor deze bijdrage!
Beste Sofie
Bedankt om onze situatie te verwoorden zoals ze is. En ja, we zullen het moeten nemen zoals het komt en ja, we zullen ons wel aanpassen naargelang de situatie. Maar het is niet ok. Niet ok dat jonge mama’s op werkniveau afgerekend worden omdat ze een zorgende mama willen zijn, maar ook voldoening en eventueel ambitie willen halen uit hun job. Er zijn mensen die preken: kiezen is verliezen en dat zal dan wel, maar in mijn omgeving moeten enkel de mama’s kiezen. En soms wordt er in jouw plaats gekozen.
Je zou van niet minder ongerust worden en worstelen met het juiste evenwicht.
Zelf heb ik een kindje van 7 maand, we zitten midden in verbouwingen, mn lief heeft net zn vast contract, maar mijn vast contract staat nu op de helling…Voorlopig geloof ik in ons sociale vangnet en in onze creativiteit om bij moeilijke situaties het hoofd boven water te houden.
Maar toch, een andere mentaliteit zou soms zoveel deugd doen
Dus bedankt, om het zo mooi te verwoorden. In de marge lijkt er een tegenbeweging aan de gang, hopelijk mogen jij en ik de dag nog meemaken dat dit zich ook op de arbeidsmarkt ontwikkeld
and for now: we zitten allemaal samen in hetzelfde schuitje, steun, vriendschap beats verzuurdheid en bittere reacties. De volgende keer als je ‘s nachts wakker ligt, denk dan maar dat je niet alleen ligt te piekeren en met piekeren krijg je toch niets opgelost, dan slaap je beter, kun je de dag erna frisser handelen 😉
toitoitoi!
Beste Sofie,
Ook ik heb met veel belangstelling jouw brief gelezen. En ondertussen heb ik ook gemerkt dat mevrouw de minister geen zinnig antwoord wist te verzinnen. Nu ja. Hadden we dat echt verwacht?
Ik moest eerlijk gezegd ook even slikken toen ik de vele – verzuurde en ook wel redelijk egoïstische – reacties van (vooral oudere en mannelijke) knack-lezers las.
Opmerkelijk trouwens hoe vrouwen en jongere vrouwen én mannen zich veel meer herkenden in jouw situatie. En hoe sommigen (vooral ouderen, als ik dat mag concluderen) eigenlijk helemaal niet lijken te snappen waarover jij het hebt. Ze dachten dat het een klaagzang was over jouw benarde situatie, maar volgens mij ging het over het feit dat een minister van werk zich niet moet uitspreken over hoe andere mensen hun leven horen in te richten, als die boodschap niet gekaderd kan worden in een ruimere en echt vernieuwende visie op hoe de samenleving moet worden georganiseerd in de toekomst. Enfin. Dat is toch mijn interpretatie.
Ook ik herken me in jouw situatie, althans een beetje, en ook ik heb – hoe kan het anders – geen pasklare oplossingen. Behalve deze: maak je eigen keuzes, kijk niet om maar vooruit, voel je zo weinig mogelijk schuldig (elke keuze heeft zijn voor- en nadelen) en laat je vooral geen schuldgevoel aanpraten door wie dan ook.
Proficiat met de publicatie van het stuk – het was een goed artikel. Je hebt het debat in elk geval geopend (ook op facebook heb ik het artikel al meermaals zien verschijnen) en dat mocht wel eens gebeuren!
Ik zit momenteel nog niet in dezelfde situatie, maar ik kom stilletjes aan op het punt waarop ik ook keuzes zal moeten beginnen maken.
In elk geval veel succes gewenst de komende periode!