Als ik ’s avonds je pyjama aandoe en met jou naar boven trek voor ons moederdochtermomentje (lees: aan de borst in slaap vallen), dan blijf ik altijd even staan. We draaien naar ons mannelijke trio en jij begint op de allerschattigste manier te zwaaien. Je wuift tot die geweldige broers je morgenvroeg weer komen plat knuffelen en doet het Bambi-ding met je ogen naar je papa.
Dat zwaaien is elke dag actiever aanwezig. Je deed het al lang, maar nu doe je het ongeveer bij elke dada van ons. Zoals je elke keer met je handjes begint te draaien als wij zingen. Of zoals je schaterlacht als wij iets op ons hoofd zetten én het er met het nodige drama ook van af laten vallen.
Dat lijken kleine dingen, maar dat is zo groots. Ik zit soms met een vergrootglas op jouw ontwikkeling, omdat ik je 96 dagen te vroeg uit mijn buik heb voelen glippen. Ik weet dat ik er helemaal niks aan kon doen, maar ik voel me wel enigszins schuldig tegenover jou. Jij was daar lekker gezellig aan het groeien, toen je huisje het begaf en jij veel te vroeg in de wereld werd geduwd. Ik heb jou een heel seizoen lang elke avond achtergelaten in het ziekenhuis. Dus elke stap die jij zet, neem ik met uitgediepte bewondering waar.
En stappen, dat doe je. Het is nog wankel, maar je kan het wel. Daarmee ben je eigenlijk de snelste van onze drie heerlijke kinderen. Want ook al ben jij ondertussen dik 15 maanden geleden geboren, als we de zwangerschap hadden mogen afmaken, was het nu ongeveer je verjaardag. Je was uitgerekend voor 19 december, maar je broers bleven ook nog wat langer zitten. Ik dacht dat we dat met jou ook zouden moeten uitzitten, ik maakte me zorgen over hoe we ons naar de materniteit zouden reppen als jij besliste ’s nachts te komen terwijl we geen opvang hadden voor je broers. Alles liep anders. Dat is een diep litteken, maar jij bent de beste zalf.
Het klinkt kleffer dan een pannenkoek met een kilo stroop, maar jij bent een gigantisch wonder. Je doet het zo verschrikkelijk goed, dat we soms vergeten waar en hoe jij begonnen bent.
En nog een meevaller: je bent echt een toffe griet. Misschien een klein werkpuntje: het is fijn dat klimmen je hobby is, maar het bezorgt ons wel de nodige stress. We supporteren graag voor je ontdekkingstocht, maar je bent echt nog te jong om op de tafel te dansen.
Maar blijf vooral dansen lieverd, doe je goed.
Liefs,
je mama.
😍❣️❣️
Over de verguisde ‘slaaptraining’ op IG. Ik redeneerde exact als jij. Dat elk kind leert inslapen als het er klaar voor is enzovoort. En toch op een bepaald moment overstag gegaan (nadat ik uit vermoeidheid bijna een ongeval had) en onze peuter enkele dagen laten huilen. Wel geen half uur, en wel met sussen met woorden maar niet met de borst. En na amper 4 dagen had ze ‘geleerd’ om bij wakker worden terug zelf in slaap te vallen, zonder melk. Ze had geen honger ‘s nachts, maar was zo gewoon geraakt aan een paar slokken lekker warme melk om weer slaperig te worden. Het resultaat van die “vreselijke” slaaptraining: een peuter zonder wallen, een pak minder hangerig, en minder vaak verkouden. Het was duidelijk dat ik doodmoe was door die slechte nachten, maar zij duidelijk ook 🙂 …
alle nu, nog niet op tafel mogen dansen. Gij zijt ook wel een pretbederver als mama eh ;).