Je ligt hier naast mij, op het dubbel bed in onze vakantiewoning in Frankrijk. Onze huid gloeit na van een dag in de buitenlucht, je wacht (on)geduldig tot we naar de kinderdisco kunnen. Het is vandaag de derde dag dat we hier zijn, de eerste wilde je absoluut niet gaan. Vermoedelijk gaan we straks op de achterste rij de kat uit de boom kijken om (misschien) op de laatste dag op de voorlaatste rij een half danspasje mee te doen. Want zo ben jij. Helemaal je vader. Die haalt zijn dansmoves ook pas boven na de nodige porties alcohol of als ie extreem hard op zijn gemak is. Aangezien dat eerste bij een bijna 6-jarige volledig out of the question is (wat mij betreft nog minstens 20 jaar), moet het wel dat laatste zijn. Jij neemt je tijd.

Soms vraag ik me af of jij ook wel dingen van mij hebt, want je lijkt extreem hard op je vader. Maar een halve minuut later stoot je -ik kon er niks aan doen-  een glas melk om, en besef ik dat ik je mijn lompigheid geërfd hebt. Ik excuseer me daar nu al voor, jongen. Maar dat is niet het enige. Mijn voortotem bij de scouts was ‘gevoelige’ en die vlieger gaat voor jou ook helemaal op. Het woord ‘hoogsensitief’ valt hier al eens, vaak tussen de soep en de patatten. Maar hoe meer ik er over lees, hoe meer jij helemaal in dat plaatje past. Je kan zo intens verdrietig zijn, zo intens mee verdrietig zijn. Ik hoef vaak niet te vertellen hoe ik me voel, want jij kan door een kleine opmerking duidelijk maken dat je voelt dat ik ergens mee zit.

Dat kan zich ontwikkelen tot een fantastisch talent, maar voorlopig is het toch ook iets waar je echt last van hebt. Je draagt vaak meer zorgen mee dan een (bijna) 6-jarige zou moeten torsen.

Niet altijd gelukkig. Jij kan ook volledig losgaan. Als je met je broer een springparcours in de zetel verzonnen hebt (wij zijn inderdaad het soort ouders dat toestaat dat de kinderen in de zetel springen, ze moeten al zo vaak stilzitten en zich gedragen.) Of als je met ons ‘Uno’, ‘Monopoly’ of ‘Wie is het?’ speelt en absoluut niet tegen je verlies kan. Ik weet dat, dus ik heb daarstraks op mijn allertraagst gezwommen zodat jij de zwemrace (door jou zelf voorgesteld) kon winnen. Want het is al onwijs cool genoeg dat jij het hele zwembad kan overzwemmen (een 50 meter brevet gasten!), dat ik je graag nog extra wilde zien glunderen bij de overwinning.

Het is niet altijd gemakkelijk tussen ons. Jij kiest altijd en overal je vader. In elke mini-activiteit (ik wil naast papa zitten!) en in grote vragen (papa moet mee naar de operatiekamer), en ik heb het daar soms wat moeilijk mee. Door je zevende zintuig merk je dat vaak op en kies je soms heel bewust wel voor mijn team, gewoon om mij niet te kwetsen of je eigen schuldgevoel weer in balans te brengen. Dat is uiteraard niet nodig, papa mag je held zijn. Hij is ook de mijne. De onze.

Soms weet je het ook niet precies uit te drukken. Je komt dan vaak wat onhandig duwen, trekken, hangen en plakken. Je wil dan eigenlijk gewoon affectie tonen (en krijgen), maar drukt het nogal onhandig uit. Vaak voelen wij ook dat je met iets zit, maar duurt het dagen voor het er ook effectief uitkomt.

Maar nu lig je al een halfuur op mijn schoot. Af te tellen op mijn computerklok naar het moment dat we kunnen vertrekken. Aangezien Felix al gesneuveld is (middagdut skippen werkt nog niet altijd), kunnen we niet met z’n allen naar de kinderdisco. Maar je wou meteen dat ik meeging. Omdat je weet dat ik sowieso enthousiast op de eerste rij sta mee te doen? Of omdat we de laatste tijd echt dichter naar elkaar zijn toegegroeid?

Want ik heb misschien nog niet duidelijk gezegd dat jij echt wel een geweldig kereltje bent. Schrander, gevat, grappig (er zijn ook moppen die niet over scheten en piemels gaan, for real) en lief. Je zorgt enorm goed voor je broer, maar ook als er andere kleintjes in de omgeving zijn sta je op de eerste rij om je speelgoed te delen of je schoot open te stellen. Nadat je eerst een keer of twintig in de spiegel gecheckt hebt of je haar wel cool ligt, dat spreekt voor zich.

Je staat graag op de achtergrond, je bekijkt het allemaal graag vanop een afstandje. Maar tegelijkertijd ben jij ook wel diegene die op strand gewoon op een groep petanquende onbekende volwassen afstapt en vraagt of je mag meedoen. En daarna gewoon een uur lang meespeelt, vol vuur.

Je doet heel veel dingen vol vuur. Sommige dingen ook met ingehouden vuur. Ik zei het al, je neemt je tijd om je op je gemak te voelen. Maar het is zo geweldig fijn om jou in de buurt te hebben. Wij hebben nu soms al zo’n zotte gesprekken, wat gaat dat geven als er nog wat jaren bijkomen?

Al hoeft dat ook niet te snel te gaan. Want ik snap precies al niet hoe dat klein hummeltje dat drie minuten na de eerste perswee op mijn buik werd gelegd, plots een grote jongen is geworden. De laatste tijd denk ik constant ‘jeezes, waar is mijn kleuter naartoe?’ Want ja, dat kleuter is er echt af. Jij bent klaar voor het eerste leerjaar. Je ziet er zelfs niet meer uit als een kleuter (zeker niet als je haar cool ligt)

Je ziet er uit als een stoere 6-jarige met een heel klein hartje en ongelooflijk veel liefde in je lijf.

(Hopelijk is dat deels omdat je voelt dat er ook zo ongelooflijk veel liefde van ons naar jou stroomt.)

(Bijna) gelukkige verjaardag jongen.

Zes is echt al groot.

X Je mama