‘Ben je terug?’ Eigenlijk is het geen vraag maar eerder een mededeling als ik binnenwandel. ‘Ben je gaan werken? Was je gaan lopen?’, volgt meestal nog. Sinds kort zit er een nieuw (en prangend!) achtervoegsel bij: ‘Waarom?’. Wachten op de antwoorden hoort er niet altijd bij, een dikke knuffel wel.
Liefje, het is eindelijk de oranje dag! Je telt al zo lang af, samen met de andere kindjes in de struisvogelklas. Want je bent de eerste die jarig is. We 4-den je 4de verjaardag afgelopen weekend al met een beach party (grondig profiteren van de nazomer heet dat), maar voor het eerst besef je heel goed wat verjaren echt betekent. Je weet heel goed dat je vier wordt en vertelt het ook aan iedereen die het wil weten. Je weet heel goed dat er cadeautjes bij horen en draagt je kroon (van Spurrewubsie) al een dikke week preventief.
Het is ongelooflijk welke stappen jij het afgelopen jaar hebt gezet. Van drie naar vier lijkt veel meer dan twaalf maanden. De zorgen zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen tot je volwassen bent en duidelijk wordt wat die extreme vroeggeboorte echt met jou heeft gedaan, maar de opluchting was wel enorm toen je na de Paasvakantie vrij plots echt begon te babbelen. Geen losse woordjes meer, geen onverstaanbare kreten maar serieuze volzinnen. En sinds de zomer zelfs echte verhalen.
Maar ook sociaal ben je echt enorm gegroeid. Je was al langer een ontdekkingsreiziger, maar toch was er ook een moeilijke afstand met vrienden/familie die niet in ons huis wonen. Het duurde lang voor ze je vertrouwen konden winnen, maar stap per stap mochten ze toch je hart binnenwandelen. We konden het ons een jaar geleden niet voorstellen dat je gezwind met valies bij moeke of oma zou staan en dat je de daaropvolgende nacht ook echt een oog zou dichtdoen (en vooral: dat zij ook zouden slapen). Maar (hoera!) het is ondertussen al een paar keer gelukt. Je broers moeten er wel bij zijn, dan voel je je helemaal veilig.
Die twee kerels zijn heilig. Ze smelten bij ongeveer alles wat je doet. Dat zorgt ervoor dat jij heel veel van hen gedaan krijgt en dat is in elke zin van het woord een understatement. Je mag bij hen in bed kruipen in ochtendhumeurspitsuur, je mag van hun bord eten, je mag hun dekentje afpakken in de zetel en ze spelen gewillig de stoute dief die in de gevangenis (= badkamer) wordt gezet door een strenge agente (jij).
De laatste dagen van de vakantie vroeg je vaak wanneer je naar school mocht. Je gaat graag en voelt je goed in de klas. Maar je springt ook nog altijd een gat in de lucht als we je komen halen. De drukte die daar op volgt, is (begrijpelijk) vaak te veel voor jou. Snel eten maken, broers die naar de voetbaltraining moeten, iedereen die moet ontladen. Mijn hart breekt een beetje dat we daar niet altijd de nodige ruimte aan kunnen geven. Het spijt me liefje, dat ik op dat moment niet gewoon een uur bij jou in de zetel kan komen zitten om te knuffelen en te praten. Want je vertelt nu al meer van wat er op school gebeurd is dan je twee broers samen.
We nemen wel trouw ons momentje voor het slapengaan. Ik kan vandaag ook zeggen dat we al vier jaar samen in een prachtig borstvoedingparcours zitten. Verschrikkelijk gestart, maar daarna fantastisch gelopen. Een paar weken geleden wilde je plots even op je eigen kamer slapen, maar na drie moeilijke nachten lig je nu weer gewoon in het aanschuifbed. Je vader zou het niet erg vinden om de bovenverdieping weer helemaal ‘adult only’ te maken, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik veel vaster en beter slaap als jij naast mij ligt. Langs rechts mijn dappere dochter, links mijn fantastische echtgenoot: ik slaap als een roos. Jij ook meestal. Sinds een maand of drie slaap je zonder pamper en op een paar accidentjes na loopt dat gesmeerd. Je hebt ons rechtstreeks in een nieuwe fase gezet: wij zijn echt compleet uit de luiers. Wij hebben officieel geen echte kleine kinderen meer (slik).
Al blijf jij voor altijd en eeuwig mijn kleine meisje van 900 gram dat ons hart en veel meer veroverde.
Gelukkig verjaardag. Proficiat met wie je bent.
Ik hou van je
Mama x
🥰🥰🥰❣️❣️
Wat een mooie woorden. Ondanks ik jullie niet persoonlijk ken, zo ontroerend. Een heel fijne traditie voor de kinderen later om opnieuw te lezen. Prachtig!