Waar Basiel is, is tegenwoordig ook een rubiks cube. Je bent de hele dag aan het oefenen om het ding nog sneller tot propere vlakken te krijgen. Vorig weekend ging je op twee dagen van 1’15 naar 50” en ondertussen zit je daar alweer flink onder. Het is een bewijs van je competitiedrang, want je oefent voor de talentenjacht op school waar je gaat battlen tegen een klasgenoot. Maar het toont ook je doorzettingsvermogen: als je iets echt wil, dan ga je ervoor.
Ook al is je menu al iets groter geworden de laatste tijd, het blijft toch echt moeilijk om je te overtuigen dat er nog andere lekkere dingen zijn naast frietjes, pasta, rijstwafels, melk en salami. Het is wel fijn dat je kleine hapjes blijft proberen, ik ben er daarom zeker van dat het op een dag ook culinair helemaal met jou in orde komt.
Er zijn nog punten waar je echt scoort. Zo ben je de enige hier in huis die we niet moeten aansporen om zijn tanden te poetsen, om spontaan de tafel af te ruimen (leer je dit trucje ook even aan je broer en zus?) of je kleren in de wasmand te gooien. Dat zijn misschien kleine dingen, maar we komen van ver en ik apprecieer het enorm.
De grote dingen nog meer. Het blijft fantastisch om je te zien als grote broer. Ondertussen kan Rosalie een aardig mondje babbelen en vooral ook commanderen. Je laat je als boef gewillig in de gevangenis (aka de badkamer) zetten door deze strenge politieagente (die vreemd genoeg wel vaak met kepie maar zonder broek rondloopt), je kruipt met haar graag onder een dekentje om voor de 500ste keer naar Pretlettertjes te kijken en zij blijft de enige die nooit last heeft van je ochtendhumeur. Rosalie krijgt echt alles van je gedaan. Het is voor je moeder geregeld moeilijk om het droog te houden als ik die liefde zie stromen.
Op school gaat het nog altijd van een leien dakje, al kwam je in het vijfde leerjaar voor het eerst met een buis naar huis. Een harde les dat je soms ook echt een heel klein beetje moet werken, want dat je er met Frans niet altijd komt met opletten en goed nadenken alleen. Meester Lode organiseert elke ochtend een soort quiz en jij komt een paar keer week (heel trots) als kampioen naar huis. Vooral die keer dat niemand de hoofdstad van Montenegro kende en jij doodleuk ‘Podgerica’ riep, zal de meester niet snel vergeten. Hij had dat land speciaal in de mix gestopt omdat toch niemand dat ging weten.
Jij bent echt heel pienter, wij staan er soms van te kijken. Ik zou willen zeggen dat je dat van mij hebt, maar je lijkt nog veel harder op je vader. Daarom vind ik je ook zo leuk, want jullie maken kei hard dezelfde grapjes. Jullie vinden elkaar in alles. Samen voetbal of darts (of godbetert zelfs snooker) kijken, samen dezelfde series leuk vinden, even graag gezelschapsspelletjes spelen of chips eten. Net als je vader ben je een man van weinig maar de juiste woorden.
Op onze huwelijksceremonie kreeg iedereen een kaartje en een uitnodiging om daarop een herinnering aan ons te schrijven. Een anekdote, of een gevoel of wat dan ook.
Op jouw kaartje stond (in je bekende hanenpoten):
BEDANKT VOOR ALLES EN DEZE DAG
Het vat helemaal samen hoe het voelt om je mama te zijn. Elke dag opnieuw.
Gelukkige verjaardag kanjer!