Het is bijna een vast ritueeltje. Wij liggen net in ons bed en we horen je naar boven komen. Dat betekent misschien dat je iets te laat gaat slapen, maar na meer dan een decennium ouderschap van drie verschillende kinderen weten we ook wel dat onze kroost gewoon niet van het vroege type is. Het betekent vooral dat je nog een extra tikkeltje aandacht nodig hebt. De positie van het middelste kind is waarschijnlijk niet altijd de meest dankbare. Soms heb je op dat moment een prangende vraag, zoals wat je morgen zou aandoen op die ene speciale gelegenheid. Soms wil je gewoon nog eens verifiëren dat ik je toch zeker om 7u20 kom wakker maken. Een andere keer wil je gewoon een knuffel.
Die heb je vorige week zondag, toen we jouw verjaardag gevierd hebben, ook uitvoerig uitgedeeld. De zon was uitbundig aanwezig, waardoor we voor het eerst sinds we hier wonen buiten konden zitten. De voorbije feestjes zaten de volwassenen vooral met elkaar te babbelen (en te smullen, daar moeten we eerlijk in zijn) terwijl de kinderen op een andere plek het kot afbraken. Maar nu heb je je echt tussen je gasten gezet. En dat had niet alleen te maken met het feit dat je persoonlijk bestelde nacho’s met cheddar en guacamole daar stonden. Jij genoot echt van de aandacht van iedereen. Van de aanwezigheid van grootouders, meter en peter en andere f (r)amily.
Je bent echt een genieter. Je kan intens gelukkig worden van kleine dingen, maar ook het omgekeerde is waar. Het kan ook allemaal heel snel ontploffen, paniek opleveren of dikke tranen. Dat is niet altijd gemakkelijk, want soms twijfelen wij een beetje aan welke gevoelens er nu echt onder dat laagje drama zitten. Maar meestal ben je gewoon onze fijngevoelige, lieve knuffelbeer.
Waar het bij je grote broer amper uitmaakte hoe zijn nieuwe kamer er zou uitzien, heb jij echt lang en goed nagedacht over wat je wilde. We zijn twee keer samen naar de verfwinkel geweest om de juiste kleur te kiezen, je hebt een tapijtje gekozen en bent dolgelukkig dat je eindelijk een zitzak hebt om in te chillen. Jij bent diegene die mij soms kan vastpakken en bedanken omdat ik het hier al heel mooi gemaakt heb. Jij hebt daar echt oog voor. Dat verklaart waarschijnlijk ook de extra 10 minuten die jij vroeger opstaat op schooldagen om je haar te fixen.
Het laatste jaar is er veel veranderd. Na jaren een kamer delen met Basiel, heb je sinds een een klein jaar je eigen plek. Je bent een enthousiaste scout geworden en een nog enthousiastere voetballer. Binnenkort volgt er nog een grote stap, want na de Paasvakantie ga je verder op een andere school. Het is de juiste beslissing waar veel aan vooraf is gegaan, maar het is wel echt een grote stap. Die je vol goede moed en goesting tegemoet gaat.
Op je verjaardag mocht je kiezen wat we zouden eten (je koos pizza delivery, ik neem het niet persoonlijk), maar nog veel belangrijker was het extra halfuurtje schermtijd dat je zou krijgen. Dat waren wij totaal vergeten, maar blijkbaar had Basiel dat privilege gekregen op zijn verjaardag in juni en was dat bij jou nog steeds top of mind. Ik vermoed dat je bijna in slaap gevallen bent in je nieuwe zitzak voor dat extra halfuurtje, maar het was te belangrijk om dat te claimen.
Want het is soms wel een strijd. Je durft wel eens te vergeten dat die grote broer echt wel twee jaar en acht maanden ouder is. En dat in het vierde leerjaar zitten niet helemaal hetzelfde is als in het eerste middelbaar. Maar the bottom line is niet veranderd: jullie kunnen niet met én niet zonder elkaar. En als het er op aankomt, is dat front tegen die “strenge” ouders heel snel gevormd.
Jullie trekken wel 100% aan hetzelfde zeel als het gaat over die kleine zus. Jullie gaan allebei door een vuur voor Rosalie. Toen je gisteren van de trein sprong (ja sprong, jij kleine parcourslover) na drie dagen bij vrienden en familie aan de andere kant van het land, was de eerste knuffel voor haar. En de tweede en de derde eigenlijk ook. Dat zijn momenten dat mijn hart ontploft.
Net zoals dat van jou soms te klein is voor alles wat er gebeurt in de grote wereld en te groot voor alle liefde die in je zit voor iedereen in je omgeving. Alhoewel, liefde is er nooit teveel.
Dus ik kan wel proberen om sigma te zijn, maar het zal vermoedelijk toch gewoon cringe in het kwadraat zijn:
Ik zie je graag. Gelukkige verjaardag x
Mama