Op zondagnamiddag gingen we met een fotografe naar natuurgebied De Bourgoyen. ‘We’ is een vader die onder druk van zijn vrouw een stuk van de voetbalmatch van Club Brugge liet liggen, een oudste zoon die met tegenzin meeging en een dochter die niet helemaal begreep wat er gebeurde. Maar ‘we’ is ook een moeder en middelste zoon die in hun nopjes waren met dat poseren.
“Kom ik dan ook in de krant, mama?”
Toen de fotografe vroeg om van een berg te springen, rende jij met het grootste enthousiasme naar beneden. Tot je dertig meter verder onderuit ging tussen de netels. Omdat je al meer dan twee jaar elke dag (!) een korte broek draagt, kwamen die prikkers hard aan. Dat heeft iedereen in de Bourgoyen (normaal een stiltegebied, sorry wandelaars) geweten. De fotografe reageerde dat het zo sjiek was, dat jij je emoties zo goed kan uiten.
Wij keken naar elkaar en moesten lachen. Want dat is inderdaad een kunst die jij zeer goed onder de knie hebt. Wat jij voelt, voelen wij ook. Wat jij voelt, komt er sowieso uit. Luid en duidelijk.
Het is soms moeilijk om de grote en kleine gevoelens van elkaar te onderscheiden, want het is altijd intens. Dat is vaak fantastisch. Als je een opstoot van liefde voelt voor je kleine zusje, als je dankbaar bent dat wij je mama en papa zijn, als je een goal gemaakt hebt op het voetbalpleintje in de buurt. Maar dat is soms ook vermoeiend. Bijvoorbeeld als jij je vinger tegen de kast hebt gestoten en wij niet zeker weten of we nu heel dringend naar Spoed moeten hollen of het toch maar gewoon een heel klein schrammetje is.
Je maakt je naam – Felix betekent gelukkig in het Latijn – wel echt waar. Je hebt bakken energie en na de eerste grijns bij de wekker ’s ochtends ben je de rest van de dag het zonnetje in huis. Meestal met veel lawaai, maar soms ook stilletjes met je tekendoos in een hoekje. (PS: Het zou wel handig zijn als iets minder slordig omspringt met de gemaakte kunstwerken, zodat wij op een rustige donderdagavond niet allemaal opgevorderd worden om HEEL DRINGEND het hele huis te doorzoeken. Op zoek naar die ene tekening die je ZEKER op de keukentafel had gelegd, maar dan uiteindelijk toch ergens onder de rommel op je kamer blijkt te liggen.)
Felix betekent ‘gelukkig’ in het Latijn
Je mocht een vorige week een verjaardagsfeestje geven in Pretland en hoewel er twee genodigden niet kwamen opdagen, liet jij het niet aan je hart komen. Je amuseerde je rot met de jongens die er wel waren. Je stond nat in het zweet van het vele springen, rennen, hollen en klimmen. Het is een wonder dat je bril die binnenspeeltuin overleefd heeft. Je draagt die nu bijna een jaar. In het begin met een bang hartje, maar je doet het echt heel goed. We hebben de ravotgarantie nog maar een keer moeten bovenhalen, toen je iets geweldig was met je broer. Als ik zie hoe actief je bent, is dat een geweldig resultaat.
Vorige week ging je met de trein naar Brugge. Basiel had het al een paar keer alleen gedaan, maar voor jou was het de eerste keer. Een (toen nog bijna) 8-jarige en een grote broer van 10, samen op de trein naar oma en opa. Toen we het perron opstapten, werd het je even te veel. Het voelde plots toch wel een beetje eng. Maar we benoemden het samen en toen de trein (een dubbeldekker, hoera!) arriveerde, was je vooral heel enthousiast. Twee dagen later stond ik op datzelfde perron te wachten en sprongen er twee enthousiaste mannetjes van de trein. Ik denk dat er in die wagon wel wat grapjes van links naar rechts zijn gevlogen.
Dat is een vaste waarde hier in huis, jij bent ons wandelende moppenboek. Met ook heel veel pagina’s met enthousiasme, sterk karakter, grote mond en energie. Maar vooral ook bladzijden vol liefde.
Gelukkige verjaardag Felix
Je mama