Eerst waren er pannekoeken, voeding Geert, de bel. Je doet open en je leven verandert voorgoed.

Toen waren er mensen die even in shock waren, maar niet zo lang. Er waren dozen die verhuisd werden, eerst nog een beetje schuchter maar al snel vol overtuiging. Het single-appartement werd vaarwel gezegd en er werden twee namen op de bel geplakt.

Nog een beetje later was er immoweb. En een huis. Een nog een paar handtekeningen later, was het ook echt van ons. (Er was ook de Flair, maar daar mag ik het niet meer over hebben.) Enfin, als we nog even geduld hebben, kunnen we ook echt de verfborstel en verhuiswagen boven halen. Nog een dikke maand, en we gaan ook echt in ons eigen kot wonen.

En toen. Beslisten we om ervoor te gaan.

En weet je wat er nu gaat gebeuren, zo ergens op het einde van de lente of het begin van de zomer? (als alles goed gaat)

DAN KRIJGEN WE EEN KINDJE!