Een kinderwens is iets heel egoïstisch. Het is niet alsof je de wereld een plezier doet met nog wat extra belasting. Maar tegelijkertijd – en ironisch genoeg – verplicht een kind je om de meest altruïstische kant van jezelf naar boven te halen.
Een kinderwens is iets heel sterks. Vermoedelijk omdat er een soort biologische dwang achter zit, al zijn er (gelukkig) ook mensen die bewust kinderloos zijn. Ik heb daar onwijs veel respect voor, want die drang om te baren is heel mijn leven prominent aanwezig geweest. Mijn hart gaat ook uit naar alle mensen bij wie het om de een of andere reden niet (meteen) lukt. Ik weet oprecht niet of ik zo’n drama te boven zou komen.
Het is ongeveer het enige wat mijn hele leven als een paal boven water stond. Ik wilde moeder worden, van een groot gezin. Ik heb nog veel andere ferme dromen die heel dominant kunnen zijn (radio maken bijvoorbeeld), maar een kinderwens is toch nog een pak straffer.
De zoektocht naar de juiste vaderfiguur in dit verhaal was hobbelig en bij momenten afgrijselijk pijnlijk. Maar ook wel wonderlijk. Want het moment dat Tom in mijn leven wandelde, voelde ik plots aan elke vezel dat hij de man was. Dat ik mijn baarmoeder aan hem wilde toevertrouwen en voor de rest van mijn dagen naast hem wilde wakker worden.
Dat gevoel bleek gelukkig wederzijds en anderhalf jaar na ons eerste oogcontact lag er een brok geluk tussen ons. Over een tweede kind was nooit discussie, het stond voor ons allebei vast dat we Basiel een broer/zus wilde schenken. En zo kwam de ooievaar nog een keertje, met Felix.
Twee kindjes is eigenlijk uit de boekskes. Ze hebben veel aan elkaar (dat is hier echt een understatement, die twee zijn zot van elkaar). Het is nog overzichtelijk, in nood is er voor elk kind een ouder. Je kan ze al eens te logeren leggen om in elkaar (als koppel) te investeren. Het is werkelijk picture perfect.
En toch.
Je moet wel gek zijn om dat evenwicht te willen verstoren. We zijn door de moeilijke jaren (die er hier extreem zwaar hebben ingehakt met de slaapproblemen van Felix), we hebben geen verhuiswagen meer nodig als we ergens naartoe gaan, de pampers liggen stof te vergaren. Iedereen kan praten en duidelijk maken wat het probleem is. We zijn klaar voor de volgende fase in het gezinsleven.
En toch.
Ons huis is niet echt voorzien op meer dan twee kinderen. We hebben ook maar één badkamer en één wc (wat nu al te weing is eigenlijk), een doorsnee auto krijgt geen drie kinderstoelen op de achterbank. We zijn verlost van de crèchekosten en kunnen ze allebei op dezelfde plek afzetten ’s morgens. Alles is veel simpeler.
En toch.
Het voelt voor mij niet compleet. Op het moment dat Felix geboren werd en het bloed nog in het rond spatte, dacht ik onmiddellijk: dit wil ik nog eens doen. De hele zwangerschap, borstvoeding en babyperiode probeerde ik mezelf te overtuigen dat het allemaal de laatste keer was. Maar dat lukte niet, omdat er een diep verlangen is naar nog een kindje. Omdat mijn lijf het allemaal nog eens wil doen. Omdat onze tafel nog niet vol genoeg zit.
Als ik zeg dat ik nog een derde kind wil, denkt iedereen dat ik eigenlijk gewoon een dochter wil. Ik begrijp waar dat vandaan komt, maar het is helemaal niet waar. Ten eerste: ik ben er van overtuigd dat wij tot het peterschap van koning Filip kunnen doorgaan, een derde kind zou gegarandeerd opnieuw een jongen zijn. En nu ga ik iets zeggen wat niemand gelooft: dat is helemaal ok. Ten tweede: het feit dat ik nog een kind wil, staat volledig los van mijn verlangen naar een dochter. Dat is misschien moeilijk om te vatten, maar toch is het zo.
Dat ‘derde’ is iets wat de laatste jaren bijna constant mijn gedachten beheerst. Ik probeer de knop uit te zetten, maar het lukt niet. Het is alleen maar iets in mijn hart, want mijn verstand zegt dat het nu al druk genoeg is.
En toch.
In mijn hart is nog zoveel plaats. Mijn hoofd weet dat twee eigenlijk wel genoeg is, maar mijn hart is gewoon niet akkoord. Ik probeer het af te sluiten, want voor de liefde van mijn leven is hoofd, hart en vooral ‘praktische kant’ vol. Een derde kind is vooral een verlangen van mij, niet echt van hem. Tenzij we de hele babyperiode kunnen overslaan, dan wordt hij al enthousiaster. Maar het is iets waar het hele gezin voor de 100% moet achter staan, dat is alleen maar fair.
We praten. We geven elkaar daarin zoveel mogelijk ruimte. De beslissing is nog niet met 100% zekerheid gevallen. (Lees: Er is nog een klein beetje hoop) Maar toch vind ik het echt moeilijk, en pijnlijk. Ik doe elke dag mijn best om afscheid te nemen van het grote gezin in mijn hart. Maar voorlopig lukt dat niet echt geweldig goed.
We hebben nog een zolder vol babyspullen waar ik geen afstand van kan doen. Ik ben er echt niet klaar voor om op mijn 33ste het hoofdstuk ‘kinderen krijgen’ af te sluiten. (Hoe doe je dat ook?) En dromen, dat geen kwaad zeker?
Hoe zeggen ze dat? Zeg nooit nooit…
(Nog mensen met dat gevoel?)
Zonder te oordelen of veroordelen, maar moet dat eventuele derde kind een ‘eigen’ kind zijn? Al eens aan pleegzorg gedacht?
Ja, eigenlijk is dat wel belangrijk voor mij, dat het een eigen kind is. Heel veel respect voor mensen die pleegzorg aandurven en doen wel. Maar nee, geen pleegzorg voor ons :(.
Ik ging dat eigenlijk ook zeggen. Als een derde voor de wederhelft geen optie is, dan zijn er nog zo veel manieren om die liefde uit te delen. Pleegkinderen, adoptiekinderen, plankinderen, vrijwilligerswerk…
Maar om je vraag te beantwoorden: nee, hier staat het volledig vast dat het bij twee blijft. Maar ik denk wel volop na hoe ik voor andere kinderen toch nog iets kan betekenen in de toekomst.
Heel herkenbaar. Begin 2017 kreeg ik diagnose van borstkanker waardoor een derde zwangerschap uitgesloten werd. “Je hebt toch twee gezonde kinderen!”, ik kreeg het zo vaak als reactie. In het begin vond ik het feit dat onze gezinsuitbreiding niet meer kon bijna moeilijker dan de diagnose van kanker. Voor mensen zonder hevige kinderwens waarschijnlijk absurd klinkend…
Slik. Ik heb me preventief laten opereren & reconstrueren om borstkanker een stap voor te zijn, ook de eierstokken zijn weggehaald.
Daarmee is ons gezin nu ook compleet. Ik had het daar even lastig mee, maar heb me erover gezet. Zolder heeft geen babyspullen meer, heb die gegeven aan zwangere vriendinnen, die ook wisten dat het pijn deed…
Wens jou véél sterkte!
Awel, dat is nu eens perfect verwoord hoe ik me ook voel! You are not alone!
Ons kleinste is nu 6 maand en ik wil helemaal geen beslissing nemen in het wel of niet uitbreiden van ons gezin nog. Wij hebben hier een zoon en een dochter en voor iedereen is dat ‘het perfecte plaatje’. Ze begrijpen niet echt waarom er nog eentje zou moeten komen, want ‘je hebt er nu toch eentje van elk’.
Mijn zwangerschappen waren niet ok (nog zacht uitgedrukt), mijn bevallingen waren ook een anti climax en bij de eerste heb ik nog een delirium gehad die ongeveer 3 maanden duurde. En dat zijn allemaal puntjes op de nee-lijst. En er zijn er nog zoveel rationele argumenten die mijn verstand overtuigen om nee te zeggen voor een derde, maar mijn hart begint nu toch stilaan terug ja te zeggen.
Mijn omgeving daarentegen schreeuwt gewoon nee… Maar dat hart begint altijd maar luider te praten. Misschien dat het hart ooit terug luider dan het verstand schreeuwt. Maar het is hier nog te vroeg om een beslissing te nemen en dat geeft me ergens nog wel gemoedsrust.
Een lange uitleg dus juist om dit te zeggen: ‘I totally feel you!’
De natuur heeft voor ons beslist. Na 2 zonen vonden we het beiden ok. We waren bezig met onze bouw en die was volledig afgesteld op ons 4.
Ik had er vrede mee alhoewel ik nooit nee zou zeggen tegen een derde. Het mocht zelfs een achterkomertje zijn.
En jawel, we woonden hier 2 jaar toen ik totaal onverwacht zwanger werd van onze derde. Er zou 8 en 5 jaar tussenzitten. Onze jongste (Felix 😉) wordt straks 3 jaar 😊 Ik zit binnenkort in mijn laatste jaar van tram 3 en we zijn zo blij met ons surpriseke!
Ons gezin voelt echt compleet. Dat zou het waarschijnlijk ook geweest zijn met 2 zonen maar het zijn er nu 3. Nu is het voor mij echt genoeg. Een baby is leuk maar liefst op een ander 😁
Ohja, ik was zelfs blij toen we wisten dat het weer een jongen was. Dat waren we al gewend 😉
Goh Sofie, wat een dilemma hé, maar toch, ik begrijp je ten volle hoor. Ik heb zelf ook tot mijn 40 ste een sterke kinderwens gehad. Mij is het nooit gegeven om kinderen op de wereld te zetten, wat niet altijd zo makkelijk was om mee te leven.
Praat toch nog maar eens goed door met jou droomman. Je zal hem hopelijk wel kunnen overtuigen, want hoe je het draait of keert, als die grote droom nog zo nadrukkelijk aanwezig is, moet je er ook voor durven gaan…..
Ik kan je alleen maar succes toewensen met je overredingskracht, want die heb je zeker zene !! Ga ervoor, hoe dan ook, ik blijf duimen voor je wens
Geen ervaring mee maar ik ben zo’n persoon die twijfelt of aan kinderen beginnen wel een goed idee is. Als ik dan jouw post lees, word ik iets enthousiaster en zie ik het hebben van kinderen meer in perspectief. Dat moedergevoel heb ik niet echt en ik ben enorm bang om mijn vrijheid op te geven. Maar toch word ik lichtjes nieuwsgierig aan hoe het zou kunnen zijn. Je post helpt me hierbij. Dank je wel, dus! Ik hoop dat je hart kan hebben wat het wil one way or another: vrede.
Herkenbaar! Robbe is nog maar 9 maanden en ik weet ook al dat ik voor 3 wil gaan. We gaan zien of we na baby 2 (komt er nog niet meteen aan hoor) nog niet veranderen van gedacht, maar in ons nieuwe huurhuis is al voldoende plaats voorzien, als we ooit bouwen gaan we daar zeker ook rekening mee houden.
Hey,
Super mooi verwoord! Ik voelde mij 2 jaar geleden EXACT hetzelfde! Ik was toen
31.
Omwille van 2 heel zware zwangerschappen stond pleegzorg hier ook op nummer 1.
Na heel veel praten met verschillende mensen, zijn wij toch voor een eigen derde kindje gegaan. Het gevoel vráágt een eigen kind, hoe graag ik ook een ander kind wil helpen. En ik heb er weer een verschrikkelijke zwangerschap op zitten. Maar nu loopt hier een 16 maand oud zoontje rond (na 2 zussen(4,5j en 7j), en, neen, ik wou ook niet persé een zoon!) Ik heb er nog geen moment spijt van gehad!!!! En mijn man ook niet. Ik ben heel erg blij dat ik dat gevoel gevolgd heb!
En stiekem denkt mijn gevoel aan nummer 4, maar dat zal er toch niet van komen 🙂
Wauw, zo herkenbaar… na 2 zonen kon ik manlief toch overtuigen om voor een derde te gaan ( en ja, ook ik ben er rotsvast van overtuigd een boys mom te zijn)… helaas is deze droom 2 keer geëindigd in een miskraam op 12 weken. De impact op gezin en relatie waren groot, want ik ben in een heel diep gat gevallen. Op dat moment zag manlief het immers niet meer zitten… de kinderwens werd dus ‘on hold’ gezet.
Ondertussen krabbel ik langzaam maar zeker recht, maar heeft onze relatie relatietherapie nodig. Ik besef rationeel hoe blij ik mag zijn met mijn 2 kinderen, waarvan de jongste (félix 😊) 3,5 is. Het hele babygedoe is achterwege, de tutten zijn met de Sint naar Spanje vertrokken, overgebleven pampers zijn uitgedeeld aan familie en vrienden… we plannen zelfs terug een verre reis in de zomer…
En toch, gevoelsmatig knaagt het. Er is een zwarte vlek op elke familiefoto, en ik betrap me er vaak op te tellen hoeveel kinderen dat mooie gezinnetje in de straat telt.
Ik ben er ook nog niet over, en weet niet of ik dat ooit zal zijn. Ik blijf ook dromen!
Praat veel met elkaar, over jullie waarden in het leven, of wat je wenst voor de toekomst. Wij hebben dit te weinig gedaan, en dat maakt het nu heel moeilijk… succes!
Wat klinkt dit herkenbaar, alsof ik het zelf geschreven zou kunnen hebben…
Alleen zegt de papa hier resoluut ‘nee’ op een 3e. Ik moet het dus wel afsluiten, maar dat is zooo moeilijk! Ik krijg tranen in mijn ogen als we ‘discussiëren’ over de plaats die alle babyspullen en dozen met kleertjes innemen op onze zolder, ik kàn er gewoon nog geen afstand van doen.
Nooit meer die spanning van een test te doen, die eerste (en volgende) echo’s, borstvoeding geven, die maanden thuis om te knuffelen met dat mini-baby’tje… Moeilijk…
Krak dezelfde situatie hier paar jaar geleden. Wij zijn voor dat derde gegaan. Beslissing lag bij mij, hoefde niet perse voor de man. Veel stress over gehad, met een piek bij de positieve test, welke extra druk leg ik ons gezin op… Maar kijk, tegen de verwachtingen in een meisje na twee jongens net voor mijn 35. Meeste van de nachten heb ik voor mijn rekening genomen, ben ook langer thuis gebleven. Maakte de babyperiode voor mijn man draaglijker, al hielp die zeker mee, alle avonden dat ik gegijzeld werd in de zetel door een baby die niet wou neergelegd worden… En ze voelt echt als een cadeautje, het gevoel dag het niet af is, is ook helemaal weg. Babyspullen het huis uit. Helemaal blij. Ook mijn man. En de minder luxe wagens met een vlakkere achterbank kunnen wel 3 autostoelen hebben… (citroen C3 en nu dacia sandero). Dus hier draaide mijn beslissing super uit, maar spannend was het wel, want niet vanzelfsprekend zoals dat tweede kind…
het moet een heel moeilijke beslissing zijn en of het nu je eerste, tweede of derde kindje is, elke kinderwens is een belangrijke wens, elk kind is even belangrijk ook al zijn de oudste twee gezond en wel! Je weet dat die wens bij mij helemaal is gaan varen maar ik begrijp wel dat het voor jou niet zo evident is om dat los te laten.
Amai, dit was super herkenbaar om te lezen! Hier net net net hetzelfde, veel gepraat, getwijfeld en vooral ik die in eerste instantie heeeeeel blij was met een derde positieve test. Na een eerste kindje met IVF (na een lange lijdensweg) en daarna onverwachts snel een dochter op natuurlijke wijze, kon ook ik de gedachte niet lossen van ooit een derde wonder op de wereld te zetten. Ons huis was er al op voorzien, mijn man had een extra duwtje nodig, maar vooral mijn 35ste verjaardag die in zicht was speelde mee. Nu ben ik al 15 weken kotsmisselijk maar heel gelukkig zwanger. Eindelijk voelt het compleet! Mijn zoon wil een broertje, mijn dochter een zus… dus eentje van de twee zal heel erg blij zijn en voor ons… maakt het echt niet uit… want ook wij moesten reeds door het aantal blikken van de buitenwereld (“is het nu nog niet genoeg, je hebt er toch van elk eentje”). Mijn schoonmoeder zei zelfs “innige deelneming” toen we het goede nieuws vertelden… ach laat de mensen maar denken… ik volgde mijn hart, niet mijn verstand, maar heb er nog geen seconde spijt van.
Wees gelukkig met welke keuze je ook maakt! En geniet ondertussen van wat je wel hebt 🙂
Heel herkenbaar, al gaat het hier dan eerder over een tweede kindje of niet. Er zijn momenten waarop ik denk ja, heel graag, maar evengoed zijn er momenten waarop ik ook denk oei neen dat kan ik niet nog eens die onderbroken nachten, etc. Het lief zelf is vrij overtuigd dat we met eentje genoeg hebben, maar de twijfel slaat bij mij soms toch wel toe hoor. En hoe we daaruit raken of een finale beslissing moeten nemen, geen flauw idee van.
Hetzelfde hier. Twee of niet. De man zegt ja en ik weet het (nog) niet.
Ik heb nu twee kinderen. Jongen en een meisje. Ik vraag mij ook oprecht af of dat gevoel er ooit is. Dat : Nu is het goed.
Dat denk ik ook. Het gaat om afscheid nemen. Wanneer ben je daar klaar voor?
Dat is er wel hoor dat gevoel. Ik had bij mijn tweede dat heel duidelijk. Hij was geboren en ik had meteen het gevoel ‘ons gezin is helemaal compleet nu’. Nooit nog aan een derde gedacht…
Ik heb zelf de tweede bevalling bijna niet overleefd en dus hebben we noodgedwongen onze wens voor een derde opgeborgen. Ik heb er vrede mee want ik heb bij mezelf en in de omgeving gezien dat “dat de bevalling maar goed gaat” en “dat het kindje maar gezond is” geen holle woorden zijn.. Ik wil ook geen kind na mijn 35 want de risico’s op afwijkingen stijgen daarna zo hard. Daar probeer ik dus op te focussen. Wat als ons 3e niet gezond was geweest? Wat voor impact heeft dat wel niet op de andere kindjes? Of trivialer: wat als die alle3 op reis willen met school? Of op kot gaan? Of hoe hard gaan we op ons geld moeten letten als die in t middelbaar zitten en we in september een schoolrekening van 1000 euro krijgen? Wij verdienen niet slecht maar de meeste hotelkamers enzo zijn ook afgestemd op 4 mensen dus qua luxe zouden we sowieso inboeten. Conclusie: ik snap je man wel eigenlijk maar jou ook. Een kinderwens “weg” rationaliseren lijkt me niet simpel
Zo voel ik mij al jaren. Hart zegt ja en hoofd zegt nee… Maar volledig afsluiten kn ik het (nog) niet.
Oh, herkenbaar! Ik ben nochtans bezig met de babyspullen uit huis te doen. Mijn hoofd (en man) zegt neen! Maar ergens ontbreekt er nog iets. Maar het verstand zal primeren: het is druk, het zijn twee leuke en gezonde kinderen, en ik word 38 dit jaar…
Met zulke dingen kan je leren leven als het moet, denk ik. Ik ben 33, heb me mijn leven altijd voorgesteld met véél kindjes, maar ben de ware nog niet tegengekomen. Alleen er voor gaan zie ik niet zitten. Af en toe ben ik er enorm verdrietig over, maar ik ben al een heel rouwproces doorgegaan en uiteindelijk zijn er niet veel andere opties dan aanvaarden. En vaak ‘meezorgen’ voor de kindjes van vrienden.
Zooooo herkenbaar!
Alleen… wij zijn gegaan voor die derde dochter (ook veel mensen die dachten dat we voor een jongen gingen…) en toen voelde het echt klaar! Ik kon me na onze tweede dochter ook niet voorstellen dat we “rond” waren, ondanks eveneens zware nachten met slechte slapers. Er zijn ongetwijfeld 100000 redenen om het niet te doen, maar 1 blik op onze derde bloem is genoeg om elke dag te beseffen dat we blij zijn dat we ervoor gegaan zijn.
Succes met jullie beslissing!
Heel herkenbaar al zit de twijfel ook een groot stuk bij mezelf en niet enkel bij mijn partner. Alles wijst erop dat 2 voldoende is (ik ben ook stuk ouder dan jij) en het idee meeste dagen op mijn eentje voor een baby en een peuter en een kleuter te moeten zorgen schrikt me enorm af. ‘k Denk eerlijk gezegd niet dat ik dat aankan …’t gaat nu net organisatorisch wat handiger nu onze jongste het babyschap achter zich gelaten heeft al ben ik nog niet uit onze vermoeidheidsroes.
maar toch kon ik op het werk nog niet meedoen aan een donatie van babykleren en antwoordde ik “in de garage” toen mijn man 2 weken geleden vroeg waar we het afgebroken babypark zouden doen. ‘k kan het nog niet luidop zeggen dat ik klaar ben.
Goh, moest ik nu eens 1-2 dagen per week een avondje op een mini hummeltje mogen babysitten, zou dat geen oplossing zijn. Zie…als jij er een derde neemt, wil ik babysitten 🙂
Wow, ik kon krak hetzelfde stuk geschreven hebben, maar dan met 2 meisjes in de hoofdrol (en ook ik wou niet persé een jongen, liever een meisje want dat ken ik al, in hetzelfde voortdoen, dat gevoel eigenlijk).
Wij gingen zelfs voor een derde gaan, toen bleek dat er “iets” was met onze oudste, en mijn wederhelft wou liever eerst weten wat voor we aan een derde begonnen. Voor hetzelfde geld was ik dan al zwanger van een derde, maar niet dus.
Bij mij speelt vooral dat ik nooit had gedacht dat onze jongste de laatste in rij zou zijn, dus heb ik nooit echt afscheid genomen van mijn buik, de babytijd, …
Het slijt (ik ben ondertussen 40 gepasseerd, de meisjes zijn 8 en 10), maar er blijft een “what if” achter in mijn hoofd. We hebben zelfs het traject pleegzorg (weekendopvang, gezinsondersteunend pleegouderschap) opgestart, maar mijn man haakte ergens onderweg af (wat bij mij weer heel veel pijn veroorzaakt heeft).
Ik heb nog zoveel liefde te geven, heb niet het gevoel dat mijn gezin compleet is, en ik ben nog zoekende naar hoe ik dit kan invullen
Ja hoor, zeer herkenbaar. Bij mij was het gevoel dat we ‘compleet’ waren pas na ons 4e, maar dat gevoel was op dat dan moment ook heel duidelijk. Zolang zij er niet was (en wij gingen ook niet specifiek voor een dochter of zoon, bij geen van de kinders) bleef er iets knagen. Daarna is dat volledig gestopt en ook nooit meer teruggekomen. Kan nu intens genieten van baby’s maar nog intenser genieten dat ik die gewoon aan de mama/papa kan teruggeven als ze lastig worden 😉 Zelf heb ik daar helemaal geen behoeft meer aan.
Wij hadden dit met een tweede kind. Ik zou zooo graag, de wederhelft wou er niet direct aan denken. Dat tweede kind is er dus gekomen en sindsdien kan ik wel zeggen dat mijn gezin compleet is. Ik heb zonder problemen al het babygerief verkocht. De dingen zijn echt ideaal zoals ze nu zijn. Ik hoop dat jullie ook samen tot een oplossing komen die voor iedereen goed voelt. Aan die praktische bezwaren is trouwens doorgaans snel een mouw gepost, tegen dat baby drie er zou zijn kan Basiel wellicht op een compact verhoogkussen in de auto en een wc bijsteken kost ook geen fortuin. Waar een wil is, is altijd een weg. Maar die wil moet er dan wel bij allebei zijn natuurlijk. Pfieuw. Geluk ermee!
nummer drie geeft heel wat minder problemen dan nummer twee…..bijna vanzelf…ga ervoor als je hart het zegt!liefs van een moeder van 4 dochters ps 4 ging zelfs vanzelf met die “grote” zussen
Hier zijn we er allebei van overtuigd dat ons gezinnetje compleet is met twee zoontjes Ptis en Theo. Gelukkig, want ik denk niet dat ik die babyperiode nog een keer aankan, mentaal en fysiek uitgeput…
Otis, dus, ipv Ptis 🙂
Hier loopt er maar één rond…oorspronkelijk wou de papa er twee en ikzelf had gezegd, we zullen starten met één en dan zien we wel…achteraf gezien was de zwangerschap zwaar…weeen op 25 weken, enkel mogen in de zetel liggen tot week 38…dan uiteindelijk pas bevallen op 41 weken…allesbehalve een droombevalling die eindigde in keizersnede…zoon geboren met e-coli in de bloedbaan dus geen baby op materniteit…mijn lichaam dat blokkeerde dankzij de epidurale en de extra verdoving voor de keizersnede…uiteindelijk hebben we 100 dagen op neonatologie gelogeerd in het UZ Gent (met gigantisch veel dank aan het personeel want voor hetzelfde geld waren we daar zonder kind buiten gekomen) vanwege twee bacteriele hersenvliesontstekingen bij de zoon…
Toen de gynaecologe zei dat ik 80% kans had op een identieke zwangerschap hoefde het voor mij niet….
Achteraf vind ik het jammer voor de zoon dat we toch niet voor een tweede gegaan zijn (geen ruimtegebrek want4 slaapkamers en we zijn maar met drie)…ondertussen is het ook niet meer mogelijk…hysterectomie (was de enige optie en een opluchting als je 340 van de 365 dagen van het jaar hebt lopen bloeden…)
Mijn broer heeft drie meisjes lopen…12 jaar, 9 jaar en 4 jaar…en dat verloopt allemaal vlotjes…
Dus ik zou zeggen, tracht het deurtje in het hart van de liefde van uw leven voor een derde kind te openen en ga ervoor ….
Ik herken het niet op een lijn zitten met de partner (waarvan je toch 100% zeker bent dat hij de ware is), en hoe frustrerend dat is, moeizaam proces van ruimte geven. Maar hierbij gaat het over (timing van) kind 1. Met 30 in zicht en al behoorlijk lang een kinderwens/verlangen naar 2/3 kindjes, wordt het enkel erger, en moeilijker om dat principe van allebei er 100% achterstand goed in gedachten te houden. Dank voor je blog!
Ik voelde me ook zo met men jongen en men meisje.. en toen gingen we voor die derde .. en elk puzzelstuk viel op zn plek.. en men baarmoeder ging ineens op slot , ook mentaal.. ik kan nu van alles direct afstand nemen – mijn picture perfect is er .. die spullen hoeven niet meer naar de zolder .
The heart has reasons that reason does not understand… Je kan zo’n gevoel niet wegrationaliseren. Ik heb geen antwoord, ik kan me alleen inbeelden dat het echt niet eenvoudig is…
Wij houden het bij 2 en voelen ons daar allebei goed bij. Was altijd al de bedoeling. Baanbrekend tegenwoordig, want 3 of meer lijkt weer helemaal “in”… Onze redenen zijn vooral rationeel en/of praktisch: 2 ouders voor 2 kinderen, past in de auto, sneller uit de pampers (bijna!), handiger om uit logeren te sturen (nu al niet evident vind ik), sneller terug wat deftige slaap (5 jaar onderbroken nachten vind ik welletjes), financiële plaatje (bijna af van de crèche!) en dat er al te veel volk op deze planeet rondloopt is idd ook een onderdeel van onze keuze.
Natuurlijk is er ook het hart en in mijn hart is plaats voor meer dan 2, ja. Maar waar houdt het dan op? De enige reden dat er dagen zijn dat ik twijfel, is geen goede reden. Ik zou het nog 1 keer willen doen, dat bevallen en dat babytijdperk, en deze keer zou ik het goed willen doen. Ik heb het gevoel dat ik 2 keer toch enigszins “gefaald” heb. Een derde bevalling zou sowieso een keizersnede zijn (na 2 voorgaande heb je geen keuze meer), maar ik zou deze keer gaan voor een gentle sectio, met bevallingsplan. Ik zou ook 100% kiezen voor borstvoeding, iets wat ik vroeger niet kon. Ik was er als mama niet sterk genoeg voor. Maar na het verwerken van de trauma’s, het overleven van zware postpartum tijden, het te boven komen van alle angst, onzekerheden, stress,… Deze keer zou mijn “goede” keer zijn. Ik zou aan mezelf willen bewijzen dat ik het wél kan, een “babymens” zijn. Maar dat is écht geen goede reden voor nog een kind. Want ik weet ook dat je zoiets niet kan forceren en ik kijk veel te veel uit naar een pamperloos, buggyloos, babyfoonloos, papflesloos bestaan met meer en betere slaap. Ik weet eigenlijk niet of ik het zou overleven, nog een baby 🙂
Eerlijk gezegd overweeg ik wel pleegouderschap binnen een paar jaar. Ik wil heel graag andere kinderen een kans geven op een beter leven…
Nee, het is niet gemakkelijk he, zo’n zaken. Maar ventileren is goed!
Hartjes voor jou!
Heel herkenbaar. Alleen gaat het hier om mijn 2e kindje, maar voor mijn vriend zou het zijn 4e worden. En dan zijn de praktische bezwaren nog veel groter.
Ondanks dat er hier dus de helft van de tijd 3 kinderen in huis zijn, ervaar ik een enorm gemis. Ik heb een goede band met mijn pluskinderen, maar ik ben hun moeder niet. En dat voel je gewoon. Het is anders.
Nadat ons zoontje werd geboren, was het voor mijn vriend klaar. Daar was hij ook heel eerlijk in. We hebben er veel over gepraat, en ik ben door een heus rouwproces gegaan. Het vervelende was dat ik zijn praktische bezwaren volledig kon volgen, maar dat gevoel hé. … Dat laat zich echt niet wegredeneren. Ik denk wel dat als er genoeg tijd over uit zou gaan, ik “erover” zou komen.
Ik wens je veel moed. Geef jezelf de tijd en “gun” jezelf het rouwproces, als er definitief zou beslist worden geen derde kindje te nemen. Maar in tussentijd: blijf praten met de liefde van je leven en geniet van je prachtige jongens.
Zoals hierboven al werd gezegd : je mag ook intens gelukkig zijn met wat je wél hebt. Het hoeft niet altijd meer te zijn.
Heel persoonlijk dit. De goegemeente kan dat voor jou niet oplossen.
Ik hoop dat jullie er snel uit geraken!
Hier was dat idem. Na 3 kinderen waaronder een tweeling, allemaal ICSI-kindjes, vond mijn lan het ook genoeg. En ik, ja, ik bleef met dat verlangen naar “nog eentje” zitten. Wat niet hielp was dat ik altijd heel snel zwanger was en er nog een embryootje “in de diepvries” zat waar ik maar niet los kon van komen. Hoe dichter de datum kwam dat we moesten beslissen wat er met dat bevruchte eitje moest gebeuren, hoe onrustiger ik werd. Ik wilde dat kindje (want voor mij voelde het echt als een kindje) niet vernietigen/aan de wetenschap schenken. Ik wilde het gewoon een kans geven. Mijn lan had daar veel begrip voor, en we zijn er voor gegaan. En kijk, op mijn 41ste werd ik terug mama. En eerlijk: onze jongste heeft ons gezin compleet gemaakt. Onze auto,was ook te klein, en we zijn ondertussen naar een groter huis verhuisd. Ik heb een burn-out achter de rug door 8jr niet doorslapen en alle drukte die 4 kinderen in combinatie met werken met zich mee brengen. En toch: ik zou het niet anders willen. We zijn zo gelukkig met ons zessen. Ook mijn man had de knop dadelijk om. Als ik mag kiezen zou ik zeggen: volg je hart. Al de rest zijn praktische problemen en zijn op te lossen. Ik moet wel zeggen dat ik geen nieuwe ICSI-poging zou ondernomen hebben als het laatste embryootje er niet was geweest.
De beslissing voor een derde kind is nog steeds één van de beste keuzes die we ooit maakten.Het gaat niet om de relatief korte periode van de babytijd, die natuurlijk intens en vermoeiend is. Een kind is voor altijd ,ook als tiener, ook als volwassene en dat maakt onze familie mooi en compleet !
Bijzonder herkenbaar. Tijdens mijn 2e zwangerschap trachtte ik mijzelf ook de hele tijd te overtuigen dat dit de laatste was en dat ik er echt van moest genieten. Maar ik was niet overtuigd en ook na de geboorte van ons meisje wist ik dat een 3e kindje nog lang niet off the table was. Ik heb mezelf een paar jaar gegeven. Ik was pas 31, ik had nog tijd. Ik heb met mezelf afgesproken om rond mijn 35e de balans op te maken en dan te beslissen of we al dan niet voor een 3e zouden gaan. Dan waren we definitief uit de pampers en de buggy’s en zouden we de voordelen van een leven zonder baby’s/peuters ten volle kunnen appreciëren. Guess what, ik was nog steeds overtuigd dat ik een 3e wou. Voor mijn man was het zeker geen noodzaak, maar hij was er ook niet tegen. We hebben wel afgesproken dat ik een klein beetje gas zou terugnemen op het werk. Mijn man staat in het onderwijs, wat betekent dat hij de meeste zorg voor de kinderen opneemt. Ik werk nu 90 % en dat loopt prima. Intussen is ons 3e monster al 3 jaar en 3 maand en weet ik dat de we de goede keuze hebben gemaakt. Een derde brengt een heel nieuwe dynamiek in het gezin. Onze oudste kinderen schelen 8 en 5,5 jaar met hun broer en het is zo heerlijk dat zij ook een stukje zorg kunnen opnemen. En hij leert op zijn beurt zo veel van hen (ook vloeken en meezingen met Kind van de duivel). Naar ons gevoel is ons gezin compleet en we geven met veel plezier al onze babyspullen weg (tenzij ze uit elkaar vallen van ouderdom natuurlijk, de buggy is intussen 12 jaar oud). Zoals hierboven gezegd, het is een heel persoonlijke beslissing en je moet er met 2 achterstaan. Misschien moet je de optie openhouden, het nog wat tijd geven. Je ben nog piep 🙂 Er is niemand die zegt dat je in 2018 moet beslissen. Geniet intussen ten volle van je 3 knappe mannen.
Hier gewoon mijn ervaring (ben ondertussen 54):
In feite is je gezin nooit “af”. Na verloop van tijd komen er vriendinnetjes van de zonen, die vervolgens liefjes worden, en voor je het weet zijn er kleinkinderen (ikzelf heb ook 2 zonen, en heb de laatste 3 jaar vier prachtige exemplaren gekregen). Misschien een mooi vooruitzicht voor het geval jullie bij 2 blijven? Ik geniet in elk geval heel erg van de nieuwe familieleden x
Zo herkenbaar…
We hebben 2 zoontjes van 7j en 3,5j (binnen 2 maand 4j). Toen ik mijn man leerde kennen, wist ik het direct. Hij wou eerst geen kindjes maar uiteindelijk toch voor gegaan en was hij superblij. Bij 2de ging het wat moeilijker want hij vond 1 genoeg maar omgeving en ik vroegen constant achter een 2de. Uiteindelijk ging hij akkoord en was ik direct zwanger maar het mocht niet. Daarna duurde zeker nog een jaar eer ik terug zwanger werd. Ik was zo blij toen mijn 2de zoon was geboren maar hij eisde veel aandacht van me (vooral ‘s nachts). Toen vond ik 2 is voldoende tot hij 1 jaar werd. Toen begon het weer te kriebelen…ik laat het af en toe nog eens vallen over een 3de kindje…maar tot nu toe blijft het een nee…
Ik wens je veel succes toe en hopelijk krijg je hem zo ver.
Wij hebben ook heel lang getwijfeld tussen hart en hoofd – het hart heeft het uiteindelijk gehaald, en nog geen seconde spijt van gehad. Heel blij met het ‘grote’ gezin, de dynamiek die het met zich meebrengt, de wisselende verstandhoudingen, de pret, de drukte. En met drie voelde het eindelijk compleet. Als we voor de “rede” hadden gekozen ipv het hart, zou het altijd in mijn achterhoofd zijn blijven sudderen als een onvolledig verhaal.
Maar wij waren uiteraard wel allebei aan het twijfelen – het is iets helemaal anders als jouw dromen niet gelijklopen met die van je partner. Veel praten lijkt met de beste oplossing!
Goh, ik heb het hier al een keertje gezegd denk ik, maar zo twijfelen, ik vraag me af of dat ooit echt helemaal weg is. Wij hebben er vier en nu de jongste zelf vier jaar is en alles een pak makkelijker (we zijn bv net terug van een fijne citytrip naar Brighton) gaat is het hoofd dat zegt ‘jahaa, dit is goed, dit is perfect’, maar dat hart, oh dat hart. Als ik er niet na de vierde (niet door de vierde welteverstaan maar door heel wat anders dingen) stevig onderdoor was gegaan was er waarschijnlijk wel een vijfde gekomen, maar het is wat het is, en het is eigenlijk ook wel enorm goed zo. We sluiten niets uit en tijd brengt raad, maar veel praten, veel ventileren en er samen voor gaan, voor welke beslissing dan ook (en zoals hierboven al gezegd is: je hoeft echt niet nu nu al te beslissen en bv al die spullen door te geven, bij ons staan er ook nog dozen vol die just nergens naartoe gaan ;))
Zeer herkenbaar, maar aangezien de eerste er pas kwam toen ik 32 was, de tweede 2 jaar later, begin ik nu (bijna 40) te beseffen dat ik er al wat oud voor ben nu. Zolder staat nog vol babyspullen maar ik betrap mezelf er op dat ik dingen makkelijker meegeef zonder ze terug te willen. Het gevoel “het is goed zo” wordt sterker. Hoe dan ook, succes met de beslissing
Hier wilde de man een derde en hoefde het van mij niet zo. Wat een cadeautje dat ik het toch heb aangedurfd!
Ik herken je gevoel ook heel goed. Hier is het bij 2 kinderen gebleven ( pubers nu) en ondertussen heb ik daar helemaal vrede mee. Rond een bepaalde periode worstelden de meeste van mijn vriendinnen ook met hetzelfde gevoel, denk dat het ook een stuk met afscheid nemen van een periode te maken heeft. Echt beseffen dat je bepaalde dingen nooit meer gaat meemaken, niet makkelijk.
Het is zo fijn te lezen dat ik niet alleen ben met dit verlangen.. Dank je Sofie, voor je openheid en de ruimte die je geeft om dit bespreekbaar te maken. Na een zoon in 2012 en een dochter in 2014 en vijf jaar gebroken nachten door slechte slapers verklaart iedereen me gek dit nog eens te willen doormaken. Maar ik kan mijn kinderwens niet afsluiten.. Ik kan dat verlangen naar een derde kind niet van me afzetten ook al wegen de rationele zaken vaak door en houdt manlief ook de boot af.. Ik worstel hier vaak mee, heb zelfs al overwogen hulp te zoeken om het een plaats te geven. Want blijven hopen vind ik soms nog zwaarder dan stilaan afscheid te nemen van de droom van een gezin met 3 kinderen. *kak* 😣
(Ik wens ons stiekem beiden in de toekomst tocb een dikke buik nèh 😉)
Wauw.! Top-blog-post!
Momenteel zwanger van mijn tweede, & nu al aan het freaken dat het mogelijks de laatste keer kan zijn…
de onderhandelingen (met man-lief) zijn reeds gestart…
Ik duim voor ons beide!
Ik hoor mezelf precies babbelen ☺️
Een mama van 2 jongens met nog wat plaats in het hart.. maar misschien niet in het huis
Wij hebben hier ook een moeilijk ja/nee-traject afgelegd. Mijn vrouw en ik schelen wel wat in leeftijd en omwille van het gebrek aan man moest er sowieso medische hulp aan te pas komen. Uiteindelijk is het voor onze oudste gelukt met IVF en zijn we intussen anderhalf jaar mama’s. Van zodra ze er was wist ik dat dit niet de laatste keer kon zijn, mocht zijn. Ik wou er altijd al 2 maar had afgesproken met mijn vrouw “beginnen met eentje en we zien wel”. Ja dat hart van mij schreeuwde het uit en kon zich niet bij “eentje” neerleggen. Ook al slaapt ze nog altijd niet door en heeft ze mij nog elke nacht nodig (borstvoeding)… Wij hebben gevloekt, gehuild, … en uiteindelijk heeft mijn vrouw mij het mooiste cadeau ooit gegeven: een ja, een kans op een tweede. Binnenkort hebben we een afspraak met het ziekenhuis voor wat ze daar een “heropstart” noemen. We hebben geen cryo’s dus sowieso volgt er een nieuwe IVF-cyclus.
Het was fijn om je post en alle commentaren erop te lezen, allemaal héél herkenbaar.
Ongelofelijk herkenbaar. Bedankt voor het delen van je gevoelens want ik heb veel sites bezocht, maar er is er geen een die het kan verwoorden zoals jij. Heel fijn om te lezen. Ik zit ook in de En toch fase. Ben erg benieuwd hoe het nu met je / jullie is en of je de droom hebt kunnen verwezelijken of hebt kunnen laten varen.
Een mooie verwoording van wat ik voel.
Op basis van dit een brief geschreven naar mijn man. Helaas, vele babbels later, blijft het bij een nee, en zal er wss geen derde kindje komen.
Dus nog steeds met de vraag: hoe sluit je dit hoofdstuk af?
Zo blij voor jou dat Rosalie in je leven is!
Kijken jullie na twee jaar al anders op het onderwerp?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik me nu wel compleet voel in mijn kinderwens. Ik voel niet de drang om de club hier nog groter te maken, ik heb er vrede mee dat dit onze laatste baby is. Door de vroeggeboorte van Rosalie heb ik wel een enorme drang om wel een echte zwangerschap te hebben, met een derde trimester én met een echte bevalling. Maar dat zal nooit kunnen. Dus dat zal via therapie opgelost moet worden, of veel tijd en boterhammen. Veel moed.
Goed geschreven! Ik zoek naar de reacties bij dit bericht, maar kan ze niet vinden.