Mijn lief is onlangs 31 geworden. Omdat hij dat verdient, wil ik hem altijd de meest fantastische cadeaus bezorgen. Tot zover wat ik wil, in realiteit heb ik niet altijd topinspiratie. Pas op, geen drama’s of zo, maar zo van die cadeaus waar je helemaal van achterover geblazen wordt, dat kan gewoon niet elk jaar.

Dit jaar was het niet zo moeilijk want zijn horloge is al een hele tijd stuk (Basiel heeft hem iets te hard laten vallen, het glas was kapot). Ik heb eerst geprobeerd om het ding te laten maken, maar toen dat bijna even duur bleek als een nieuwe, ben ik voor die laatste optie gegaan. En content van, het is een schoon ding. En hij ook peisk, hij draagt mijn cadeau toch elke dag. Ik bedoel, als hij het een lelijke horloge zou vinden, zou dat wel heel zielig zijn.

Maar voor het eerst in onze gemeenschappelijke verjaardagscarrière – de 4^de keer al dat ik hem 3 (of 3000) verjaardagskussen mocht geven – had hij een eigen verzoek. Vorig jaar werd er nog met een rouwbandfeestje afscheid genomen van de jeugd. De legendarische verjaardagsfeestjes van Brutin zitten voorlopig even in de frigo (niet mijn schuld jongens, hij wou het zelf!). Maar hij had dit keer dus wel een eigen_cultureel_verzoek. Not kidding.

“Liefje, Jack Dee komt naar Antwerpen. Anders kunnen we daar naar gaan kijken?”

In een recent verleden zag ik minstens één comedian per week optreden en zag ik er nog een paar andere aan de toog. Een paar jaar terug was een groot deel van mijn vrije tijd impro en comedy, op alle mogelijke manieren. Ooit had ik zelfs een comedian als lief, maar zwijg daar maar over. Want ik ben de ex waarover hij het heeft in zijn show. Om maar te zeggen, ik zie graag comedy. Het is soms een beetje een confrontatie met dingen die veranderd zijn, maar het blijft geweldig geestig. Ja dus!

Basiel mocht een nachtje gaan logeren bij zijn peter, wij gingen voor een etentje gevolgd door een avondje Jack Dee in de stadsschouwburg in Antwerpen. Ik ga heel graag naar het theater, maar ik heb daarvoor theaterbuddies. Mijn lief krijg ik daar normaal gezien met geen stokken binnen. Deze keer stonden we om kwart voor aanvang klaar.

“Kom, we gaan in de zaal zitten.”

–          “Euh. Dat gaat niet hoor. De deuren zijn nog niet open.”

“Hoezo? Het begint over 10 minuten. We moeten daar toch al gaan zitten. Sebiet gaan we iets missen. Het voorprogramma is zeker al bezig.”

–          Ik ben er vrij zeker van dat ze pas beginnen als iedereen IN de zaal zit. Trouwens, heb jij al een bel gehoord misschien?

“Een bel? Waarom een bel?”

–          “Awel, als de bel gaat, gaan de deuren open. Dan mogen we op onze plaats gaan zitten. En_dan_gaat_het_pas_beginnen. We zitten niet in de cinema, je gaat de reclamefilmpjes echt niet rateren.”

“Hmm. Dat is ook belachelijk. Het is ondertussen al 10 over 20u.”

Mijn lief is duidelijk niet zo gerodeerd in het theaterwezen. Wat volgde was een avond met klassieke comedy. Geen uitschieters, maar wel degelijk entertainment. Na afloop vond ik het eigenlijk ongelooflijk dat wij een hele avond naar een Britse comedian kunnen kijken, zonder taalprobleem. Dat komt gewoon binnen alsof het Nederlands is. (Afgezien van wat binnensmonds Brits geleuter)

Maar hoewel Jack Dee behoorlijk grappig is, heb ik nog harder gelachen met mijn lief. Serieus. Als hij het zou durven om op een podium te kruipen, ge zou echt plat gaan. In afwachting daarvan, is hij stiekem wel opnieuw beginnen te schrijven.

NEE. Ik wist ook van niks.

 
(En wie dacht dat hij me ten huwelijk had gevraagd? Eerlijk? Maar ok, ik heb het erom gedaan met die titel)