113 – Het aantal keer dat Felix ergens op zijn hurken in een hoekje zat met een grijns. Die grijns is meestal een mooie mix van ‘ow yeah dude’ en ‘shit, dit is niet goed’. Waarbij je de shit redelijk letterlijk mag nemen. Ongeveer 98% van de grote boodschappen zijn (nog steeds) NIET in de pot. Maar alles komt goed, ook met de aarsstoet.

3 – Na maanden, zelfs bijna jaren van boekenstilte las ik drie boeken. Op één week. Ik moest Het smelt nog inhalen, en verslond er in één moeite door ook twee van Griet Op De Beeck. Meteen weet ik weer waarom ik liever niet lees. Ik laat dan namelijk alles vallen om te lezen, en dat is nogal onhandig met een huishouden en twee kinderen.

2 – De auto’s die de laatste drie maanden tegen mijn ‘nieuwe’ bolide zijn gebotst. Dikke merci wel aan de mevrouw die hier is komen aanbellen, nadat ze mijn geparkeerd voertuig had binnengedraaid. Ook voor de dame die tegen mijn achterkant knalde op de parking van de Gelamco Albert Heijn, heb ik voorlopig nog hoop. Ze wilde geen papieren invullen, maar was vooral geschrokken en had nog nooit iets voorgehad. (Ik helaas wel, roloog). Maar alles komt goed, ook met het verzekeringstegoed.

5 – Zoveel kilometer heb ik EINDELIJK nog eens aan één stuk kunnen lopen. Ik moet geweldig voorzichtig blijven, maar ik loop weer een klein beetje. Hoera! Omdat de pijn niet helemaal verdwenen is, las ik braaf voldoende rustdagen in. Ligt er steevast ijs op als ik ooit eens in de zetel beland en ga ik voorlopig niet verder dan 5 km. Dat is lastig, maar tegelijk ook geweldig. Want ik loop weer beetje. Hoera! Alles komt goed, ook met de blessurevoet.

3 – Extra kilo’s op de weegschaal. Ik heb hier tussen de lijnen misschien al een beetje laten vallen dat het hier niet de meest geweldige periode is (_understatement_), en dat heeft zijn weerslag op mijn gewicht. Voor het eerst in anderhalf jaar, ben ik de moed verloren om aan 5:2 te doen. Wat dan weer een vicieuze cirkel is, want door de extra kilo’s zit ik ongelooflijk slecht in mijn vel. Ze moeten er weer af, zoveel is zeker. Ik vast weer, en ik hoop dat de weegschaal uiteindelijk volgt. Alles komt goed, ook met het walvisgemoed.

1 – Officieel geen priemgetal, maar omdat alle priemgetallen zonder “1” compleet verloren zouden zijn, mag het hier ook wel bij. Eén totale switch in de living. Ik schuif heel graag met meubels, maar in onze leefruimte is dat moeilijk. De zeven meter lange kast (in dat afschuwelijk rood) hangt vast (en was hier al), net als onze zetel. Die was gepast voor ons vorige huis, maar hier stond staat de L eigenlijk aan de verkeerde kant. Na de aflevering van VTWonen vorige week, kon ik het niet meer aan. Ik heb de L uit elkaar gehaald en de verticale lijn doorbroken. Er is nu een echte zithoek. Ook al lijkt onze zetel een stuk te missen, ook al lijkt de totale ruimte kleiner en is mijn lief totaal niet overtuigd, het is wel echt veel gezelliger. Er is ten andere ook helemaal geen geld voor een andere zetel. Alles komt goed, ook met het zitgewroet.

7 – Maximum aantal weken dat we nog moeten wachten op onze nieuwe voordeur. Het kon zo echt niet langer. De koude kwam langs alle kanten binnen (hallo EPC!) en ook het slot is volledig kapot. Bovendien is een witte fermettedeur met leeuwenhanger ook nog eens afschuwelijk lelijk, dus actie was echt nodig. Sinds een familielid droogjes opmerkte dat onder die gigantische spleet ook heel gemakkelijk ongedierte kan binnenkomen, doe ik geen oog meer dicht. Ik tel af naar de aankomst van onze hyperstrakke antracietgrijze gevelmake-over aluminiumentree. Alles komt goed, ook met onze gevelsnoet.

239 – Uren dat mijn hoofd op springen stond. Of dat ik onder een dekentje wilde verdwijnen. Of dat ik wil slapen. Of mezelf voorbijholde. Misschien wel het aantal strepen dat mijn zelfvertrouwen gedaald is. (Ook gelinkt met puntje 3 natuurlijk, of course). Maar gelukkig word ik goed omringd door het allerbeste lief van de wereld en twee zalige jongens.

En alles komt goed. Dat moet.