In het begin verliep onze relatie nogal stroef, ik probeerde het zelfs niet. Op mijn examen had ik het met trucjes gedaan (en met wat kalmeermiddel, ja. Maar anders had ik nu nog altijd geen roos papiertje. Of misschien wel, want manoeuvres tussen paaltjes zijn blijkbaar afgeschaft tegenwoordig. Niemand had trouwens verwacht dat ik ooit ging slagen. Toen ik naar mijn moeder belde om te zeggen dat ik geslaagd was, zei ze “Sofie, dat is niet iets om grapjes over te maken.” Maar ik vergeef het haar, de hysterie van de eerste poging achterwaarts parkeren op het examen indachtig ). Ongeveer een week later mocht ik helemaal alleen naar de turnles rijden en heb ik een auto geramd bij een poging tot achterwaarts parkeren. Toen heb ik gezworen: never again. Al moet ik een halfuur rondrijden, ik zal een voorwaartse plek vinden.
Dat is een paar jaar ook goed gegaan. Ik woonde in Gent toevallig aan een pleintje vol met voorwaartse plekken en meestal geraakte ik hem daar wel ergens kwijt. En als dat niet het geval was, vond ik wel ergens een gat dat groot genoeg was om voorwaarts in te rijden en dan wat bij te sturen.
Als het af en toe toch eens moest gebeuren (soms kan je echt niet anders), dan ging dat gepaard met hartkloppingen, overmatig zweten en instant roodheid. Om vervolgens meestal toch de aftocht te blazen als er iemand op stond te kijken. Helemaal alleen lukte het soms wel, maar we kunnen daar eerlijk in zijn. Wanneer ben je helemaal alleen aan het parkeren in een stad als Gent? Juist ja.
En hoewel ik mijn lief in 24 dagen naar een rijbewijs geloodst heb, heb ik het parkeren uitbesteed aan i. Die zag dat helemaal zitten. En volgens mij heeft ze dikke leute gehad met het hem uit te leggen. Maar credits aan i. Het was mij nooit gelukt, op dat moment kon ik het zelf namelijk (nog) niet.
Maar toen verhuisden we naar de Brugse Poort (alleen maar achterwaartse plekken) én kreeg mijn auto parkeersensoren. Ik had nu geen andere keuze meer dan een rasechte pro te worden.
Fast forward naar dinsdagnamiddag. Ik heb al twee rondjes gedaan als ik plots een gaatje zie in de Olijfstraat. Ik zet mij naast de volgende auto en wil net aan mijn achterwaarts manoevre beginnen. Als. Als.
Er plots uit de auto naast mij een man stapt, hij loopt naar zijn koffer en wil er iets uithalen. (Ik vermoed schildersmateriaal, aangezien hij voor de rest volledig in outfit was). Onze blikken kruisen en plots voel ik me een halve seconde weer de parkeerseut van 2 jaar geleden. De man besluit om een houding aan te nemen die het best te omschrijven valt als ‘we zullen eens zien hoe goed dat madammeke hier kan parkeren’.
Vervolgens heb ik met één hand, in één supervlotte beweging mijn bolide in het gat gezet. Ik was er zelf even niet goed van, het was mogelijks mijn beste parkeermanoeuvre tot nu toe.
Ik ben uitgestapt met de grootste flair en heb eens arrogant geknikt naar de vent die een minuut eerder nog dacht dat hij een aanrijdingsformulier ging moeten invullen.
Achter de hoek ben ik dan even over mijn eigen voeten gestrompeld, maar dat heeft hij gelukkig niet gezien.
Haha, LOL, supergrappig geschreven.
flink zo!
Ik heb het omgekeerde probleem, ik kan niet voorwaarts parkeren. Echt niet hé! Een plaats twee keer zo groot als mijn autoke en ik parkeer nog achterwaarts.
You put a smile on my face.
Grote problemen heb ik er niet mee, maar graag doe ik het ook niet, vooral niet als ze erop staan te kijken. Ik heb (toen ik mijn L nog had) eens gevraagd aan zo’n kijker of ik nog plaats had achteraan. Kon hij meteen iets nuttiger zijn en niet enkel gapen. 🙂
Ik heb hetzelfde als Maja: ik kan NIET voorwaarts parkeren, dan moet ik garanti nog vier vijf keer achter- en vooruit rijden voor ik goed sta. Dus tegenwoordig parkeer ik ook in een voorwaartse plek gewoon achterwaarts en rijd ik desnoods nog wat verder achteruit om goed te staan. Ik kan KEIgoed achterwaarts parkeren. Maar ik moet toegeven: met die parkeersensoren gaat het nóg beter 🙂
Hier ook eentje die achterwaarts perfect kan parkeren maar voorwaarts er niet in slaag om hem mooi recht te zetten,……..
zoooo herkenbaar 🙂
behalve dat bij mij – de eerste keer dat ik de wagen zo achterwaarts moest parkeren en ik een toeschouwer had, ik zo nerveus was dat het niet meer ging, ik wou vertrekken en ergens anders een plaatsje zoeken, maar mijnheer de toeschouwer heeft toen aangeboden om de auto in mijn plaats te parkeren, aanbod dat ik aangenomen heb (ik had toen nog veel vertrouwen in de mensheid)
ondertussen lukt achterwaarts parkeren mij al veeeeel beter (maar ik ben nog altijd zenuwachtig als mijn man naast mij in de wagen zit, bij de kinderen of anderen heb ik daar geen last van)
Al doende leert men, en ik zocht mij zo’n tien jaar geleden een lief dat aan de Brugse Poort woonde. Daar heb ik leren achterwaarts parkeren. Het lief is niet gebleven, de kennis wel 🙂
Ik kón goed parkeren. Echt! met mijne Golf II ging dat als een fluitje van een cent. Ook al was het elke keer een beetje krachttraining omdat een Cervo-stuur nog niet bestond toen die auto gemaakt werd.
Kón.. want sinds ik een andere auto heb, ene met een grotere koffer want ik heb nu kleine kinderen en dus veel, en soms grote, spullen te vervoeren, weet ik niet waar mijn auto stopt. En sta ik dus schots en scheef geparkeerd (aan de school, in een rapke) of doe ik er zo’n 5 minuten over om hem een iets of wat in de rij te krijgen. En dan nog sta ik ofwel met mijn wiel klem tegen de borduur, ofwel er minstens 50 cm van… Zeker als ik links moet parkeren in een smalle enkelrichtingstraat…
Na 3 jaar gaat het al een beetje, al blijft het knoeien.
Als er een ‘volgende auto’ komt, zal het zeker een ander model zijn…
Knap, niet rood aanlopen in het zicht van een bijstander, maar gewoon dat achter de hoek doen.
Knap gedaan 🙂